เมื่อสอบเมื่อสอบติดขึ้นบัญชี
ฉันดีใจ ลำดับเลข 2 หลัก 
มีความหวัง 
การสอบติการสอบติดว่ายากแล้ว
การถูกเรียกบรรจุยากกว่า

จังหวะที่รอไม่ไหว 
เลยต้องตัดสินใจเลือกเมื่อถูกเรียกถึงลำดับตนเอง แต่ !!! ให้ลดระดับ.. ด้วยความสมัครใจ 
ฉันสอบบรรจุเข้าวุฒิปริญญา.ตรี ในตำแหน่งที่คิดว่คิดว่าว่างเยอะและจะได้รับการบรรจุล้นหลาม
ควาทเป็นจริงไม่ใช่เลย 

ตำแหน่งนี้เรียกทีละ 2 คน/ 4-5 คน
ในขณะที่ตน.อื่นๆเรียกเป็นสิบเป็นร้อย
กลัวจะหยุด จึงตัดสินใจเอา..แว้บแรกก็คิดว่าชะตามาเท่านี้อ เอาล่ะยอมบรรจุลดระดับ

นี่เป็นเพียงความเป็นไปชีวิตความรุ้สึกของเราเองเท่านั้น คนอื่นอาจจะเจอเรื่องราวที่ดี และมีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่นะคะ ต้องขออภัยที่ใช้พื้นที่ตรงนี้ระบาย

ฉันอยากบอกว่า ฉันคิดผิด การมาตน.ลดระดับ เนื้องานที่ทำต่างมาก เพื่อนร่วมงาน สำนักที่อยุ่
(ไม่ได้เลือกแต่โดนจับให้มานั่งทำงานช่วยราชการ เพราะเป็นที่ที่ใครๆที่มาบรรจุก็ไม่เลือก)
ตอนนี้ ชีวิตข้าราชการบรรจุไม่ถึง 6 เดือนของฉันทรมานเหลือเกิน 
ทุกข์ใจทุกวัน ทำใจก็แล้ว 
ท้องถิ่นสังคมไม่โอเคเลย
อดทน อดทนเพื่อรอสอบใหม่ 
ไม่น่ามาตั้งแต่แรก ... T.T
ตื่นเช้า ไม่มีแรงลุกไปทำงาน แต่บอกตนเองว่าอดทน เพื่อพ่อแม่ ต้องอดทน
เพื่อนร่วมงานโต้ะรอบข้างกัน มีแต่พูดส่อสียดเหน็บแนมพุดคำหยาบ พูดจาไม่ให้เกียรติ คนอื่นๆคอยแต่จับผิด กระแหนะกระแหน๋
เวลาไปไหน ต้องถามหาต้องถามหาของฝาก ไม่มีก็จะพุดว่าแล้งน้ำใจ 
พอเอามาให้ ก็บอกได้แค่ได้แค่นี้หรอ ขี้เหนียวเนาะ
ทั้งๆที่ไปต่างประเทศ ซื้อขนมแพงมาแบ่งกันแต่มันอาจจะน้อย
เวลาทำงานก็คอยแต่ทับถม ไม่สื่อสารกันเท่าไร แบ่งพรรคแบ่งกลุ่ม คนมาใหม่ถ้าไม่รู้จักใครเลยก็กลายเป็นของแปลก ไม่น่าเสวนาด้วย
ไม่ค่อยประสานงานกัน 
มีคนที่ไม่ชอบหน้าเรา  ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร มีคสพ.กับระดับผุ้ใหญ่พูดจาไม่ดี กิริยา aggressive  หัวหน้ากลับเข้าข้างคนนั้น เพราะเขามีเพราะเขา
มีแบคอัพหลังดี .เราถึงกับแข้าใจสัจธรรมและเกลียดทีเกลียดที่นี่ไปแล้ว
ทำไมต้องได้มาอยู่ที่นี่ 
มาบรรจุไกมาบรรจุไกลบ้าน โดดเดี่ยวแลเดี่ยวแล้ว ยังมาเจอสังคม ที่แย่ โดดเดี่ยว และแย่กับชีวิตเข้าไปปอีก เห้อ
ชีวิตข้าราชการ ครั้งแรก ที่แรกแย่