เราเคยคบผญ.คนนึง คบตั้งแต่สมัย ม.ปลายจนถึงมหาลัย แต่ตอนคบมีแบบรักๆเลิกๆบ่อย เค้าเป็นผญ.คนแรกที่เรารักมากที่สุด ไม่ว่าเค้าทำอะไร ต้องการอะไร เรายอมให้เค้าตลอด จนวันนึงเราพาแฟนคนนี้ไปบ้าน ตอนใกล้ถึงบ้านเค้าพูดมาคำๆนึงว่า ไม่ต้องพาเราไปหาญาติคนอื่นนะ เรารู้สึกเหมือนถูกผูกมัดเราไม่อยากผูกมัด ตอนนั้นเรามึนไปเลยงงมาก ทั้งที่เราคบกันทำไมพูดแบบนั้น จากนั้นถึงบ้าน อยู่ในบ้านราว 3-4 ชั่วโมง มีคนๆนึงโทรมาหาแฟนเราเราเห็นชื่อว่าเป็นแฟนเก่าของเธอที่เคยบอกเราว่าเลิกไปแล้ว เรารู้ทันทีว่าเธอโกหก แล้วรับสายต่อหน้าเราแล้วเดินไปคุยแบบเฉยๆเลย เราพูดไรไม่ออกทำไรไม่ถูกในตอนนั้น จากนั้นเธอจะกลับหอเราเลยขับรถไปส่ง ตอนที่ขับไปเราก็คิดเรื่องที่เราเจอตลอดไม่ค่อยได้คุยไรเลย ส่งเสร็จกลับถึงบ้านเราโทรบอกเลิกเพราะเรารับไม่ได้กับการกระทำแบบนั้น แต่เธอพูดเหมือนเธอไม่ผิดเธอกลับว่าเรางี้เง่าเอง บอกเลิกไปก็ไม่คุยกันอีกเลย ราว 7-8 ปี แล้วปัจจุบันอยู่ๆเธอก็ทักมาในเฟส( ซึ่งตอนนี้ผมยังไม่มีแฟน เพราะตอนนี้ผมเป็นโรคกลัวความรักกลัวที่จะรักใครแล้วตัวเองต้องเจ็บเลยไม่กล้าที่จะรักใครอีก ) เธอทักมาในเฟสแล้วถามเรื่องต่างๆ ตอนที่คุยเธอบอกว่าคิดถึงเราตลอดไม่เคยลืมเราและเธอก็ถามว่าเราเกลียดเธอไหมเราก็บอกไปว่าเรื่องมันนานมาแล้วเราไม่ได้คิดโกรธเธอแล้วและเราเกลียดคนที่เราเคยรักไม่ลงหรอกถึงไม่ได้เป้นแฟนก็ยังเป้นเพื่อนกันได้ และเธอก็บอกว่าเธอเลิกกับแฟนมาปีกว่าแล้วเธอก็ถามเราว่าที่เราไม่มีใครเป็นว่าเรารอเค้าเหรอ เราก็ตอบว่าไม่ใช้ เราแค่กลัวที่จะรักใครอีกแค่นั้น แล้วเธอก็ขอคืนดีกับเราเราก็บอกว่าเรายังไม่ลืมที่เธอทำกับเรา เราเลยลองใจและผสมปฏิเสธแบบอ้อมๆว่า รอเราหน่อยได้ไหมถ้าเราลืมเมื่อไรเราจะไปขอคืนดีเองแต่ถ้าเมื่อไรมีคนมีจีบก็ลองคุยๆดูนะ บางที่เธออาจจะเจอคนที่ดีดว่าเรา หลังจากวันแรกที่คุยกันก็คุยกันมาตลอดราว 1 สัปดาห์ พอหลังสงกรานต์ เธอได้โพสรูปคู่กับแฟนที่ไปเที่ยงกันสองคนของเธอที่คบกันมานานแล้วจนน้องสาวเพื่อนๆของเธอรู้จักแฟนของเธอดีแบบสนิท พอเรารู้แล้วเห็นแบบนั้น เหมือนเวลาหยุดนิ่งทุกอย่างนิ่งเงียบ ทำไมสิ่งที่เธอบอกกับการกระทำของเธอมันต่างกัน เราเลยงงสงสัยว่าเธอต้องการอะไรจากเรากันแน่ เธอมาคุยให้เรารู้สึกดีทำให้เวลาเก่าๆกลับมา แต่พอจากนั้นเธอกลับเอามีดมาแทงแล้วเดินจากไป....ปล่อยให้เรานอนอยู่ตรงนั้น แล้วสมมุติถ้าเรากลับไปคบละ เราคงกลายเป็นหมาตัวนึงที่โดนเจ้าของหลอกและมาทิ้งให้ตาย ถึงเราจะไม่ได้กลับมาคบกันแต่ความสึกเก่าๆนั้นมันยังอยู่และทำร้ายเราจนทุกวันนี้  (คือตอนนี้เราไม่ได้คุยกับเธอแล้ว เราพยายามลืมเธอ แล้วทุกครั้งที่จะลืม รูปนั้นคำพูดของเธอก็เข้ามาในหัวตลอด และทำให้เราน้ำตาไหลออกมา เราเกลียดความรู้สึกตอนนี้มาก เราคุยกับเพื่อนอยู่กับคนอื่น เราพยายามเป็นคนร่าเริงตลอด ถ้ามีเรื่องอะไรก็เก็บไว้ไม่เคยบอกใครเล่าให้ใครฟัง แต่เรื่องนี้เราไม่ไหวจิงๆ เราเลยอยากเล่าและระบายมันออกมา
เราเป็นคนเล่าเรื่องไม่แก่งแต่ก็พยายามเล่าอย่างเต็มที ถ้าอ่านแล้วงงๆก็ขอโทษด้วยนะ