ผมจะมาเเชร์ประสบการณ์ในการอยู่คนเดียวครับ ก่อนอื่นผมขอเกริ่นก่อนนะครับ ผมนั้นตัวคนเดียว ไม่มีพ่อไม่มีเเม่ไม่มีญาติพี่น้องเเล้ว ใน ณ ขณะนี้ ผมติดเพื่อนมาตั้งเเต่เด็กเพราะมันคือความรู้สึกที่ทำให้ผมมีความสุข ผมเลยดีและจริงใจกับทุกคนเพราะผมคิดว่าเขาจะดีกับผมเเละให้ความรักความอบอุ่นเเละทดเเทนปมด้อยของผมได้ ตอนนี้ผมทำงานมา 5 ปีเเล้ว ที่ทำงานผมก็รักผมทุกคนเพราะนิสัยของผมเเบบนี้ เเต่พอช่วงเทศกาลทีไร ทุกคนก็กลับบ้านไปหาพ่อเเม่ญาติพี่น้อง ส่วนตัวผมก็นอนงกๆอยู่หอพักใน กทม. อยู่หอพักนี้มา 10 ปีละครับตั้งเเต่ขึ้นมาเรียน ผมเองนอนร้องไห้ในใจลึกๆก็อิจฉาคนที่มีครอบครัวให้ได้กลับไปหา ผมเป็นเเบบนี้มา 10 ปีเเล้ว โรคซึมเศร้าเข้าถามหาผม ผมคิดเเต่เรื่องลบๆทุกวันผมคิดเต่ทำร้ายตัวเองอยากตายไปให้พ้นๆ อันนี้ผมยอมรับเลยว่ามันมาจากอาการที่ผมต้องการความอบอุ่นจริงๆ อาการที่ต้องการความรักเหมือนที่คนอื่นมี หรือจะใช้คำว่าผมมันไอ้พวกขาดความอบอุ่นก็ได้ ช่วงเทศกาลสงกรานต์ที่ผ่านมาผมคิดไว้เเล้วว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งที่หนักกว่าทุกๆครั้งเเน่เพราะมันเก็บไว้ในใจมา 10 กว่าปีเเล้ว ผมอาจจะฆ่าตัวตายก็เป็นได้ ครั้งนี้ผมเลยปิดโซเชียลทุกทางเพื่อไม่รับรู้เรื่องของคนอื่นไม่ต้องคิดถึงเรื่องที่เขาโพสมีความสุขกับครอบครัวของเขากัน ผมลองคิดในเเง่ดีๆและผมก็นึกถึงคำสอนพระพุทธเจ้าว่าทุกคนต้องตายไปจากเรา เราก็ต้องตายจากโลกนี้ จงยอมรับสิ่งที่มันเกิดขึ้นเเละผ่านมันไปให้ได้ ผมใช้ชีวิตเเบบเงียบๆ ดูหนังฟังเพลงดื่มคนเดียว ขับรถมอไซด์ไปในซอยให้เขาสาดน้ำเล่น ยิ้มคนเดียวหัวเราะคนเดียว เอาวีดีโอสมัยเด็กๆมาดู ผมทำแบบนี้มา 6 วัน มันก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นนะครับที่ไม่ต้องไปรับรู้เรื่องราวของคนอื่น ผมรู้สึกรักตัวเองมากขึ้น ผมรู้สึกว่าโซเชียลเเละเพื่อนๆของผมไม่ได้เป็นตัวกำหนดความสุขของผม หัวใจของผมต่างหากที่กำหนดความสุข ขอบคุณ 6 วันในช่วงเทศกาลที่ผ่านมาที่ทำให้ผมเป็นคนใหม่ นึกถึงเนื้อเพลง''กูไม่สนโลก และโลกไม่ต้องมาสนกู''ตอนนี้ผมกะว่าจะปิดโซเชียลไปชั่วคราวผมจะฝึกการอยุ่คนเดียวและสู้กับโรคซึมเศ้ราของผมให้ได้ สุดท้ายนี้เพื่อนเป็นยังไงกันบ้างครับอาจจะมีคนเเบบผมอีกเยอะเยะมากมาย เเล้วพวกคุณอยู่กันเเบบไหน หากมีประสบการณ์ก็ช่วยเล่าให้ผมฟังบ้างเผื่อมันจะเป็นประโยชน์เเก่ผมเเละเพื่อนสมาชิกได้ หากไม่มีประสบการณ์เเบบผมเข้ามาอ่านเเล้วขอกำลังใจให้ผมสู้กับโลกนี้ต่อไปก็ได้นะครับ ขอบคุณครับ