เราโตมากับการที่คุณแม่อบรบมาสารพัด ศีลห้า เอยอะไรเอย 
หลายๆครั้งเคยโมโหที่สุดในชีวิตพอคิดจะพูดคำหยาบกลับทำไม่ได้
จบที่ตากระตุกรัวๆเคยหลุดปากออกไปบ้างแต่จบที่ตากระตุก
ครอบครัวเราไม่พูดคำหยาบเลย
แต่เรานี่สิจะทำอะไรก็ดูขัดๆในสายตาคนอื่นทั้งที่ความจริง
เราแค่โตมาในสภาพแวดล้อมที่แตกต่างทำไมดูแปลก
คำว่าแก สำหรับเพื่อนน้อยมาที่จะพูดตาม
ยกเว้นเพื่อนจะเกริ่นๆมาก่อน แล้วเขาก็ให้เราพูด
กู อีก เพื่อนมักจะบอกว่าถ้าไม่ใช้สรรพนามแบบนี้แสดงว่าไม่สนิทพอหรอ
ทำไมต้องเว้นระยะกัน  บางทีตัดปัญหาด้วยการตามน้ำไปเรื่องสรรพนามระหว่างเพื่อน
นอกเหนือจากนั้นไม่หลุด
เพื่อนมักจะแกล้งให้เราโมโห เพื่อให้เราหลุด แต่เราก็ไม่มีใจอยากด่าอยู่ดี
เราเป็นคนที่มองว่าการโกรธไม่ได้ช่วยให้ปัญหาดีขึ้น
การยอมในบางเรื่องอาจทำให้ทุกอย่างมันไม่บานปลาย มันอยู่ที่ใจเรา
แต่ทำไมคนรอบตัวแสดงทัศนคติเหมือนการกระทำเรามีปัญหา
คิดอะไรแปลกๆอยู่เรื่อย

เราก็ไม่ใช่คนดีขนาดนั้นเรามีข้อเสียเช่น
ขี้เกียจงานบ้านไม่ได้เรื่องสกิลการช่วยตัวเองนอกเหนือจากเรื่องวิชาการค่อนข้างแย่
เราเป็นคนขี้ขลาดมองโลกในแง่ร้ายมากกว่าดีขี้ลืมซุ่มซ่าม
เอาแต่ใจอย่างหนักมาก่อนงอแงไม่เข้าเรื่อง
ขี้น้อยใจ คิดมาก ชอบคิดอะไรวนไปวนมา กังวลเกินเหตุ

แต่เพื่อนมักบอกว่าเราเสแสร้งมองว่าเราไม่ได้แสดงออกไปจริงๆ
เราชอบการขอโทษไม่ว่าเราจะผิดถูก
เหมือนอย่างน้อยก็ขอโทษเราอาจจะไม่รู้ว่าทำให้อีกฝ่ายเสียความรู้สึก
หลายๆครั้งมันเป็นผลดีมากกว่าเสีย
แต่บางครั้งกลับกลายเป็นเรื่องใหญ่โต
หาว่าประชด  การไม่รู้จักใช้คำหยาบก็กลายเป็นคนแสแสร้ง

อยากรู้ว่ามีใครเป็นบ้างแล้วมีวิธีจัดการตัวเอง
ปรับตัว หรือสร้างมิตรภาพเพื่อคนร่วมงานหรือคนรอบข้างยังไงบ้างค่ะ