อยากจะซื้อรถเงินเดือนก็น้อย อยากจะซื้อบ้านเป็นของตัวเองซักหลังก็ยากเหลือเกิน พี่น้องอ่ะหรอไม่คิดจะหวังพึ่งพาอยู่แล้ว ไม่ได้เป็นโล้เป็นพายซักคน จะช่วยกันสร้างสิ่งดีๆให้กับแม่ให้กับครอบครัว ต่างคนต่างเห็นแก่ตัวกลัวจะเหนื่อยตัวเองทั้งนั้น ไม่คิดจะช่วยกันสร้างเลย ลำพังฉันตัวคนเดียวจะมีวาสนาจะได้มีอย่างคนอื่นเขามั้ย ทนอยู่แบบจะไปไหนก็ไปไม่ได้ วันหยุดยาวๆทั้งทีนอนแหงกอยู่บ้านอยากจะพาแม่ไปไหว้พระทำบุญ แต่ติดตรงที่การเดินทางโดยสาธารณบ้านเมืองเราก็ลำบากเหลือเกิน ไหนจะฤดูกาลบ้านเราที่แปรปรวนบ่อยๆ เด๋วฝนเด๋วร้อน การจะมีรถยนต์ซักคันคิดแล้วคิดอีก ไหนจะค่าใช้จ่ายสารพัด ชีวิตฉันคิดจะทำอะไรทำไมมันยากไปซะทุกอย่าง เด็กจบใหม่อยากจะสร้างอนาคตทำไมมันช่างยากเย็นจริงๆ ด้วยความที่ต้นทุนชีวิตเรามีน้อยมากๆ อะไรที่คนอื่นมีคนอื่นทำ เราไม่เคยได้สัมผัส น้อยใจโชคชะตานัก ครั้นพอเรียนจบทำงาจมีเงินเดือน ก็ต้องคิดไม่ตกกับเศรษฐกิจบ้านเมืองที่ค่าครองชีพสูง เงินแต่ละเดือนแทบไม่เหลือเก็บ ให้แม่ได้น้อยมาก เงินเดือนเด็กจบใหม่บริษัทก็กดไม่ถึง 15,000 ได้แค่ 10,000+ เห้อไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง ครั้นจะหางานใหม่ก็ไม่ค่อยรับเลย หางานยากมาก ก็เลยต้องทนทำต่อไปทั้งที่เรียกร้องอะไรไม่ได้เลย ทำไมเรามันชั่งอาภัพอย่างนี้ TT