สวัสดีค่ะ

เราเป็นเพื่อน จขกท.ค่ะ

เราเลยขอยืมมาระบายแล้วก็ขอคำปรึกษาเพื่อนๆในกระทู้หน่อยนะคะ

คือน้องเราอยู่ป.5กำลังจะขึ้นป.6ค่ะ เวลาดีก็ดีค่ะเวลาไม่น่ารักก็ทำตัวไม่น่ารักเลย

คือน้องเราเป็นคนที่สกปรกมากพอสมควร คือเราก็ตามเก็บทุกอย่างค่ะ

ยกตัวอย่างนะคะ

เวลาน้องเราอาบน้ำเสร็จ ก็จะเดินออกมา เราก็เป็นคนไปอาบต่อค่ะ
ปล.น้องเราชอบเล่นน้ำค่ะเวลาอาบน้ำจะเอาโทรศัพท์เข้าไปดูคลิปบลาๆของนางด้วย เอาตรงๆค่ะ รำคาญมากคนบ้าอะไรพูดคนเดียวอัดคลิปลงยูทูปแล้วก็ให้เด็กมานั่งดูไร้สาระแถมเปลืองน้ำสุดๆ

จนแม่ต้องออกมาพูดเลยค่ะว่า ตัวแค่นี้หนูจะอาบอะไรนาน ล้างหน้าก็ไม่สะอาดเลย แถมห้องน้ำก็สกปรกไม่เรียบร้อยไม่เก็บเลย ค่าน้ำแพงเพราะหนูเลยรู้ไหม

อีกอย่างเราเรียกย่าว่าแม่ค่ะ แม่เราแยกทางกับพ่อแต่เราเลือกอยู่กับย่าค่ะเพราะย่าใจดีมาก พูดจาดีค่ะสอนเรื่องมารยาทให้พวกเราดี สนิดกับย่ามากเรา3คนเหมือน3สาวที่ขาดกันไม่ได้เลยค่ะ แต่เราไม่ค่อยโอเคเวลาน้องทำอะไรที่มันไม่น่ารักสักเท่าไหร่

อ้าวต่อค่ะ

พอเดินเข้าห้องน้ำไปก็พบเลยว่า ทั้งห้องน้ำเปียกไปหมดเลย ทั้งราววางผ้าเช็ดตัว ชักโครก กระจก หลอดไฟ (ไม่รู้ว่าเวลาน้องเราอาบน้ำแล้วจะฉีดน้ำเล่นหาอะไรเหมือนกัน) ฝาแชมพูถูกแยกออกจากขวด ไปอยู่ในถังน้ำ ส่วนขวดก็หล่นไปอยู่ที่พื้นค่ะ สบู่ก็ไปอยู่หลังถัง ฝายาสีฟันก็ไม่ปิดเหมือนเดิมค่ะ

เวลาน้องเราคุยโทรศัพท์คลอหาเพื่อนเราก็ไม่ว่าอะไรค่ะ ตามวัยเค้าค่ะ (แต่สมัยเราไม่มีอะไรแบบนี้เท่าไหร่มีแต่เจอกันแล้วก็เอาไปโม้ที่โรงเรียนค่ะว่าเคยเจอกันนอกโรงเรียนแล้ววันนั้นก็ตัวติดกันไปเลย)

น้องเราคุยกับเพื่อนเสียงดังมาก เราเลยถามว่า เอาหูฟังไหม มันก็มองหน้าค่ะแล้วออกไปคุยข้างนอก เราก็ไม่คิดว่ามันจะทำอะไรที่เราไม่ชอบเท่าไหร่ ผมออกมาคือ ไปรื้อของออกมาค่ะ วาดรูปบ้างกินขนมบ้างเหลาดินสอ ทำทั้งหมดนี่แหละค่ะ ทำตัวมีสาระค่ะสุดท้ายเพื่อนวางสายก็ปล่อย...ให้ตูเป็นคนเก็บ ไหนจะแก้วเอย(ผู้ดีกินน้ำใส่แก้ว) ไหนจะชามเอย นมเอย เศษกระดาษขี้ยางลบเอย โอ๊ยยยย...ปวดหัว ทั้งบ้านมีแค่เราค่ะ ที่กวาดบ้านทำความสะอาด แต่บางอย่างนิดๆหน่อยๆแม่ก็เป็นคนช่วยค่ะ เราจะ ถูพื้น ปิดประตูหน้าบ้าน เช็ดฝุ่น เก็บของให้เป็นระเบียบ เปิดไฟหน้าบ้าน บลาๆ


แต่แม่ก็ชอบบ่นค่ะว่ารกแล้วก็ชอบบอกว่าเราเป็นคนทำทั้งๆที่มีแค่เราเป็นคนที่เก็บ (ที่บ้านฝุ่นเยอะค่ะติดถนน) มีวันนึงเราถูบ้านอยู่น้องดูยูทูปเเล้วเดินมาเหยียบต่อหน้าเลยค่ะ เราก็บอกว่า ถ้าไม่ช่วยแล้วจะมาทำให้มันแย่กว่าเดิมทำไม น้องเงียบค่ะแล้วก็เดินเข้าห้องไป เท้าดำมาก แม่ก็เย็บเสื้ออยู่ในห้องจักรเย็บผ้าค่ะ

ตอนนั้นฝนกำลังจะตกแม่เลยบอกให้ไปเก็บผ้า แต่ตอนนั้นเรากำลังทำภารกิจที่ไม่มีใครมอบให้ค่ะ แค่ทนไม่ไหวที่มันรกเลยต้องอาสามาทำเอง เราเรียกน้องค่ะ ชื่อน้อง*
ไปเก็บผ้าหน่อยฝนจะตกแล้ว น้องก็ตอบกลับค่ะว่า อืออ เราก็ถูบ้านไปค่ะแม่ก็ตะโกนมาว่า เก็บรึยัง เราเรียกน้องค่ะ ชื่อน้อง*  น้องเราตะคอกกลับมาว่า เอออ!! เราเลยเดินไปในห้องเลยค่ะว่า อะไรของเมิงวะ ทั้งหมดทั้งมวลตูก็ทำมาหมด เก็บแค่นี้มันจะหนักอะไรของแก มันก็ทำหน้ากวนใส่ จนเราต้องไปเก็บเองค่ะ งดพูดเวลาโกรธ แต่มือตอนนั้นกำลังจะลงลายที่แขนน้องค่ะ

ยังดีที่มีสติอยู่-*-

น้องเราชอบถอดเสื้อผ้าไม่ลงตะกร้าค่ะ เราก็บอกว่าทำไมใส่ไม่ลงอะ มันเงียบค่ะแล้วก็ไปเก็บใส่ แต่วันต่อมาก็ทำเหมือนเดิม น้องชอบลองเสื้อผ้าค่ะ พอลองแล้วไม่ชอบก็จะไม่เอาใส่ไม้แขวนไว้เหมือนเดิม เราก็หัวร้อนสิคะบ้านไม่เป็นระเบียบ ผ้าเช็ดตัวชอบเอาไปหมกไว้ค่ะ เราก็บ่นๆจนมันเดินไปหาแม่เราก็ตัดพ้อค่ะ ตูเก็บเองก็ได้วะแมร่งเอ้ยย

มันโคจรอยู่แบบนี้เรื่อยๆซ้ำๆเดิมๆทุกวันๆค่ะ บางทีเราทนไม่ไม่ไหวจริง เราก็ฟาดเลยค่ะ  ใช้ฝ่ามืออรหันคู่ใจนี่แหละ ปราบนาง

บางทีก็รู้สึกผิดที่ทำแบบนั้นไปแต่คิดไปคิดมาก็สมควรโดนแล้ว นางร้องไห้ไปหาแม่ค่ะแม่ก็จะมาบ่นเราว่าพี่น้องกันไม่รักกันจะรักใคร

ตอนนั้นก็รู้เลยว่าถ้ามันรักตูมันจะไม่ให้ตูทำงานบ้านคนเดียวแบบนี้

ลำพังเรื่องเรียนก็ปวดหัวแล้วค่ะยังจะต้องมาปวดหัวกับน้องแบบนี้กับงานบ้านอีก ที่ทำแบบนี้เพราะรักแม่ค่ะ(ย่า) ไม่อยากให้แกต้องมาทำเองเพราะแกก็อายุ60กว่าๆจะ70แล้ว เราไม่อยากให้เขาเหนื่อย บางทีเราก็แอบไปร้องไห้เลยค่ะว่า ไม่มีใครจะช่วยเราออกไปจากจุดๆนี้เลยหรอวะ ทำไมเราต้องมีน้องเห็นแก่ตัวแบบนี้ ปรึกษาใครก็ไม่ได้ค่ะอธิบายไม่ออก เหมือนอยู่ตัวคนเดียว พอลองทักไลน์ไปปรึกษาแม่แม่ก็โทรมาค่ะ แต่พูดเหมือนเข้าข้างน้องค่ะ

แต่วันนั้าเราก็เลยเงียบแล้วทำเหมือนว่าเราก็คิดแบบที่แม่คิด วันนั้นร้องไห้เลยค่ะ น้อยใจสุดๆ เพราะทางบ้านแม่มีแต่คนดูแล้วรักน้องมากกว่าเรา เพราะน้องเราก็ปากหวานพูดเอาใจเก่งค่ะ (ประจบ)

เลยพยามหาทุกทางที่จะเลิกบ่นมันเลิกเก็บมาคิด เพราะทำยังไงมันก็คงเหมือนเดิม
คิดแค่ว่าทุกวันนี้ตัวเองผิดที่อาสามายื่นมือทำงานแบบนี้แทนทุกคนในบ้าน แต่เพราะห่วงแม่ค่ะ แต่ก็ดีเหมือนกันมีประสบการณ์เยอะดี

ร้องไห้หลายครั้งแล้วพยามบอกแล้วแต่
ก็ต้องมาเสียความรู้สึก ล็อคห้องปลอบใจตัวเองร้องไห้อยู่คนเดียว พูดในหัวเดิมๆว่าทำได้ทำได้ทนไปไม่กี่ปีหรอกนะ

ขอคำแนะนำหน่อยนะคะ ไม่ไหวจริงๆค่ะ t-t