ช่วงสงกรานต์ , ปีใหม่ , วันพ่อ , วันแม่ เราก็ใส่ซองให้ตลอดทุกปี ทั้งภาระค่าใช้ต่างๆ ค่ากินอยู่ เราก็ออกหมด แม้แต่ค่าอะไรจิปาถะต่างๆ เรากะสามีก็ออกหมดทุกอย่าง ทั้งสองท่านไม่เคยควักหรือออกอะไรเลย  + เงินรายเดือนให้อีกทั้งสองท่าน มาสงกรานต์ปีนี้เราใส่ซองหลักพัน ไม่ใช่หลักหมื่น เราโดนแอบไปนินทาลับหลังว่าทำไมน้อย ทำให้รู้สึกแย่ๆ  เหมือนจะเอาแต่เงินจากลูกอย่างเดียว เศรษฐกิจก็ไม่ดี  มันก็ต้องประหยัด  เดี๋ยวจะเอาโน่น จะเอานี่ บางอย่างก็ไม่ได้จำเป็นเลย เช่น โทรศัพท์รุ่นใหม่ บอกจะออกเอง สุดท้ายเราก็ออกอยู่ดี เราช่วยเหลือตัวเองมาตลอด ทำงานหาเงินช่วงปิดเทอม เก็บไว้เรียนช่วงม. ปลาย ส่วนมหาลัย เราก็กู้เงินเรียน + ทำงานเซเว่นช่วงปิดเทอม + หยุดเรียนไป 1ปี เพื่อเก็บเงินสำรองไว้เรียน จบมาเราก็ให้เงินเดือนท่านทุกเดือน  บ้านเราก็ผ่อนให้จนหมด สุดท้ายขายเอาเงินเก็บไว้เอง แล้วมาอยู่บ้านเรา แถมไปพูดกะคนแถวบ้านเรา เพื่อนบ้านเรา เพื่อนเรา ว่าให้เราเรียนอย่างเดียว ไม่เคยให้ทำงานหรือทำอะไรเลย ให้แต่อ่านหนังสือ เรียนพิเศษ ทั้งๆที่ชัวิตนี้เราไม่เคยรู้จักคำว่าเรียนพิเศษเลย เพราะไม่มีเงิน ได้แต่มองเพื่อนๆเค้าไปเรียนกัน สมัยเรียนเราก็เพื่อนน้อย เพื่อนเราคือห้องสมุด  ส่วนบ้านที่เราซื้อดาวน์ + ผ่อนให้จนหมด ก็เอาไปพูดว่าเป็นคนผ่อนเอง ขายได้ก็เอาเงินไปหมด เราไม่ได้ซักบาทเดียว บางครั้งเราก็ท้อ อยากจะหักดิบพูดความจริงต่อหน้า  เวลาที่เอาไปโม้ไปคุยกะคนอื่นๆ เราก็ได้ ทำหน้าเฉยๆ ยิ้มๆ ไม่พูดอะไร ใครๆ แถวนี้ รวมทั้งญาติๆ ทางพ่อแม่ ก็คิดว่าเราสบาย ไม่ต้องลำบากอะไร แต่จริงๆมันไม่ใช่เลย เราลำบากช่วยเหลือตัวเองตั้งแต่เล็ก กว่าจะเรียนจบได้งานทำ อาหารประจำของเรา ข้าวผสมมาม่า , ไข่ทอด ข้าวพูนๆ มาตอนนี้เราตั้งตัวได้ มีบ้าน มีรถ มีสามีดีไม่ต้องทำงาน ทั้งญาติพ่อ ญาติแม่ มากันบ่อยขึ้น ทั้งที่เมื่อก่อนแทบไม่มีใครนับญาติ ไม่มีใครโผ่ลมาเลยเป็นสิบยี่สิบปี ตั้งแต่เราเล็กๆ จนกระทั่งโตมาทำงานจนได้สามีเป็นชาวต่างชาติ สัจธรรมจริงๆ บางครั้งเราก็เกรงใจสามีเราทั้งญาติคนโน้น ญาติคนนี้มา ทั้งฝั่งพ่อ และฝั่งแม่ มาดื่ม มากิน มาค้าง ภาระค่าใช้จ่ายต่างๆ สามีเราก็ออกคนเดียว เดือนนึงก็หลายหมื่น บางเดือนมี Extra เป็นแสนก็มี เรารู้สึกอึดอัดใจมากกก