สวัสดีค่ะ (ที่ต้องตั้งกระทู้คำถามเพราะไม่ได้ยืนยันตีวตนค่ะ555555)
เราชื่อ เอ (นามสมมุติ) ค่ะ อายุ 21 ปี ยังเรียนอยู่และพึ่งมีแฟนคนแรกค่ะ
เข้าเรื่องเลยนะคะ คือ ก่อนหน้านี้มีโอกาสได้ไปงานๆนึงแล้วรุ้จักกับ เอ็ม(นามสมมุติ) เอ็มเป็นคนนิ่งๆค่ะ
หลังจากจบงานก็มีโอกาสได้ไปกินข้าวกันต่อค่ะเราเป็นคนร่าเริง ขี้เล่น ก็แกล้งเอ็มเล่นไปตามประสาคนขี้แกล้งอ่ะค่ะ หลังจากนั้นเราก็ไปเจอเฟสบุ๊คของเอ็มค่ะ มันขึ้นแนะนำเพื่อนเราเลยแอดไป แล้วเอ็มก็รับแอดและทักมาค่ะ เราก็คุยกันมาเรื่อยๆค่ะ เริ่มไปไหนมาไหนด้วยกัน เอ็มใส่ใจเรามากๆค่ะ ก็เลยเริ่มรู้สึกดี หลังจากนั้นเราก็ตกลงคบกันเป็นแฟนค่ะ เราและเอ็มเรียนหนักมากๆเราเลยไม่ค่อยเจอกันค่ะเราก็จะมีไปนอนหอเอ็มบ้างอะไรบ้าง แต่ต้องบอกก่อนนะคะว่าเราไม่เคยมีอะไรกันค่ะ (เอ็มเป็นอิสลามค่ะ) จนวันนึงเอ็มเริ่มเปลี่ยนไปคือ จากปกติเราก็จะนอนกอด ก็มีหอมกันบ้างค่ะ แต่มาวันนึงเอ็มไม่ให้เราโดนตัว ยิ่งโดนยิ่งหนี และบอกว่าศาสนาเอ็มห้ามโดนตัว เราก็บอกไปว่า "พึ่งจะมาเคร่งตอนนี้เหรอ" เอ็มก็ไม่พูดอะไรค่ะ หลังจากนั้นเค้าก็เริ่มเคร่ง จนวันนึงที่เรารู้สึกว่ามันสุดอ่ะค่ะ มันอึดอัดมันบอกไม่ถูก เราจึงตัดสินใจบอกเลิกเอ็ม โดยที่เราบอกเอ็มว่าเรารู้สึกเหมือนเราเป็นภาระนู่นี่นั่น เอ็มก็บอกว่าเราไม่ใช่ภาระ แค่รู้สึกลำบากใจ ลำบากใจที่จะพูดค่ะ เราก็สงสัยเลยถามว่าลำบากใจยังไง เอ็มก็บอกว่าเราเป็นคนนอกเราไม่เข้าใจหรอก ก็เริ่มทะเลอะค่ะ เอ็มเลยยอมพูดออกมาว่า ก่อนที่แม่เอ็มจะป่วยแม่ของเอ็มเคยบอกไว้ว่า หาแฟนเป็นอิสลามนะลูก เอ็มอึดอันฝดใจที่จะพูดเราเลยตกลงกันว่าเราจะแค่ลดสถานะลงแต่จะคุยกันเหมือนเดินค่ะ บางคู่อาจจะคิดว่าเราทำไม่ได้นะคะ แต่เราทำได้ค่ะ เรายังคุยกัน ยังไปไหนมาไหนด้วยกัน เรายังรักกันค่ะ แต่พออะไรๆมันผ่านไปสักพัก เราเริ่มรู้สึกว่าเราไม่มีสิทธิ์ในตัวเค้าเลยเรายังอยากดูแลยังอยากเป็นแฟน เราเลยนัดคุยนัดเคลียค่ะซึ่งตอนนั้นเหมือนกับเค้าเริ่มหลบหน้า เริ่มเฟรดตัวเอง เราก็ทักเฟสไปหาค่ะเค้าอ่านไม่ตอบ เราก็เลยโทรไปเค้าก็ไม่รับ เร่อยากเคลียถึงขั้นที่ว่าแอบดูว่าเค้าอยู่หอมั้ย พอเราเห็นว่าเค้าอยู่หอ เราก็เข้าไปเคาะประตูเพื่อขอคุยค่ะ ตอนแรกเค้าไม่ยอมคุย เราไม่ยอมเค้าเลยออกมาคุย เราก็ถามว่าแบบจะหลบหน้าทำไม เค้าก็บอกว่าเค้าไม่ได้หลบ เราถามอะไรเค้าก็ปฏิเสท เราเลยพูดออกมาว่า เออตอนแรกก็คิดนะว่าแบบจะได้กลับมาคบกันได้อ่ะ
สิ่งที่เค้าตอบกลับมาคือ เลิกหวังซะเถอะก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าอะไรมันคืออะไรอ่า เราร้องไห้ค่ะ เราตัวชาหน้าชาไปหมด เราไม่รู้ว่าเราจะพูดอะไรหรือทำอะไรต่อ เราได้แต่มองหน้าเค้าทั้งน้ำตา สิ่งที่เราเห็นคือเค้าตาแดงเหมือนจะร้องไห้ค่ะ เราก็เดินออกมาจากตรงนั้นและกลับหอ สภาพเราแย่มากค่ะตอนนั้น แต่เราสนิทกับเพื่อนของเค้า ตอนนั้นเราอยู่กับเพื่อนของเค้าค่ะ พอเราถึงหอเราก็เห็นข้อความส่งมาจากเอ็มว่า ขอโทษนะที่ทำให้ร้องไห้ แล้วเค้าก็โทรหาเพื่อนของเค้าที่อยู่กับเราค่ะ (เพื่อนเค้าเป็นผู้หญิงนะคะ) เพื่อนเอ็มมาบอกกับเราหลังจากคุยกับเอ็มไปแล้วว่า "เอ็มร้องไห้หนักมาก ไม่เคยเห็นเอ็มร้องไห้หนักขนาดนี้ แล้วยังบอกอีกว่าให้เพื่อนเค้ามาอยู่เป็นเพื่อนเรา ไม่ต้องห่วงเค้า เค้าอยู่ได้ เราเลยตอบกลับข้อความของเอ็มที่ส่งมาหาเราตอนแรกค่ะ
เอ็ม:ขอโทษนะที่ทำให้ร้องไห้
เรา:ไม่ต้องขอโทษหรอก สภาพเราตอนนี้คงไม่ต่างกัน
เอ็ม:ไม่ต่างอะไร อย่าคิดไปเองดี
#เรารู้เลยว่าเอ็มพยายามโกหกเพื่อไม่ให้เราคิดมาก
หลังจากนั้นเราก็ไม่เจอเอ็มเลย หรือถามเจอต่างคนก็ต่างจะหลบหน้ากัน เพื่อนเอ็มบอกว่าเอ็มกำลังทำใจ
เราก็หลบหน้าเพราะเราเห็นหน้าเอ็มแล้วเราจะร้องไห้ เราไม่อยากร้องแล้ว เรานอนหลับคาน้ำตาทุกคน
#สาเหตุของการจบความรักครั้งแรกคือมาจากเรารักกันและคิดแทนกันว่าอีกฝ่ายกลัวอีกฝ่ายจะไม่สบายใจถ้าอยู่กับเรา จึกเป็นสาเหตุของการคุยครั้งที่ 2 ที่เป็นจุดจบของความรัก
#สาเหตุของการจบความรักครั้งที่2 คือ เค้าเลือกครอบครัว เราเลือกที่จะทำตามศาสนาของเค้า (เราก็ไม่ได้คิดว่าเค้าผิดอะไร กลับคิดว่าเค้าเป็นคนดีด้วยซ้ำ เอ็มทำถูกแล้วที่เอ็มเลือกครอบครัว เอ็มทำถูกแล้ว เพราถ้าเป็นเอ เอก็คงเลือกครอบครัว)
ถ้ามีความคืบหน้าจะมาเล่าต่อนะคะ
ใครเคยมีแฟนต่างศาสนาบ้าง
เราชื่อ เอ (นามสมมุติ) ค่ะ อายุ 21 ปี ยังเรียนอยู่และพึ่งมีแฟนคนแรกค่ะ
เข้าเรื่องเลยนะคะ คือ ก่อนหน้านี้มีโอกาสได้ไปงานๆนึงแล้วรุ้จักกับ เอ็ม(นามสมมุติ) เอ็มเป็นคนนิ่งๆค่ะ
หลังจากจบงานก็มีโอกาสได้ไปกินข้าวกันต่อค่ะเราเป็นคนร่าเริง ขี้เล่น ก็แกล้งเอ็มเล่นไปตามประสาคนขี้แกล้งอ่ะค่ะ หลังจากนั้นเราก็ไปเจอเฟสบุ๊คของเอ็มค่ะ มันขึ้นแนะนำเพื่อนเราเลยแอดไป แล้วเอ็มก็รับแอดและทักมาค่ะ เราก็คุยกันมาเรื่อยๆค่ะ เริ่มไปไหนมาไหนด้วยกัน เอ็มใส่ใจเรามากๆค่ะ ก็เลยเริ่มรู้สึกดี หลังจากนั้นเราก็ตกลงคบกันเป็นแฟนค่ะ เราและเอ็มเรียนหนักมากๆเราเลยไม่ค่อยเจอกันค่ะเราก็จะมีไปนอนหอเอ็มบ้างอะไรบ้าง แต่ต้องบอกก่อนนะคะว่าเราไม่เคยมีอะไรกันค่ะ (เอ็มเป็นอิสลามค่ะ) จนวันนึงเอ็มเริ่มเปลี่ยนไปคือ จากปกติเราก็จะนอนกอด ก็มีหอมกันบ้างค่ะ แต่มาวันนึงเอ็มไม่ให้เราโดนตัว ยิ่งโดนยิ่งหนี และบอกว่าศาสนาเอ็มห้ามโดนตัว เราก็บอกไปว่า "พึ่งจะมาเคร่งตอนนี้เหรอ" เอ็มก็ไม่พูดอะไรค่ะ หลังจากนั้นเค้าก็เริ่มเคร่ง จนวันนึงที่เรารู้สึกว่ามันสุดอ่ะค่ะ มันอึดอัดมันบอกไม่ถูก เราจึงตัดสินใจบอกเลิกเอ็ม โดยที่เราบอกเอ็มว่าเรารู้สึกเหมือนเราเป็นภาระนู่นี่นั่น เอ็มก็บอกว่าเราไม่ใช่ภาระ แค่รู้สึกลำบากใจ ลำบากใจที่จะพูดค่ะ เราก็สงสัยเลยถามว่าลำบากใจยังไง เอ็มก็บอกว่าเราเป็นคนนอกเราไม่เข้าใจหรอก ก็เริ่มทะเลอะค่ะ เอ็มเลยยอมพูดออกมาว่า ก่อนที่แม่เอ็มจะป่วยแม่ของเอ็มเคยบอกไว้ว่า หาแฟนเป็นอิสลามนะลูก เอ็มอึดอันฝดใจที่จะพูดเราเลยตกลงกันว่าเราจะแค่ลดสถานะลงแต่จะคุยกันเหมือนเดินค่ะ บางคู่อาจจะคิดว่าเราทำไม่ได้นะคะ แต่เราทำได้ค่ะ เรายังคุยกัน ยังไปไหนมาไหนด้วยกัน เรายังรักกันค่ะ แต่พออะไรๆมันผ่านไปสักพัก เราเริ่มรู้สึกว่าเราไม่มีสิทธิ์ในตัวเค้าเลยเรายังอยากดูแลยังอยากเป็นแฟน เราเลยนัดคุยนัดเคลียค่ะซึ่งตอนนั้นเหมือนกับเค้าเริ่มหลบหน้า เริ่มเฟรดตัวเอง เราก็ทักเฟสไปหาค่ะเค้าอ่านไม่ตอบ เราก็เลยโทรไปเค้าก็ไม่รับ เร่อยากเคลียถึงขั้นที่ว่าแอบดูว่าเค้าอยู่หอมั้ย พอเราเห็นว่าเค้าอยู่หอ เราก็เข้าไปเคาะประตูเพื่อขอคุยค่ะ ตอนแรกเค้าไม่ยอมคุย เราไม่ยอมเค้าเลยออกมาคุย เราก็ถามว่าแบบจะหลบหน้าทำไม เค้าก็บอกว่าเค้าไม่ได้หลบ เราถามอะไรเค้าก็ปฏิเสท เราเลยพูดออกมาว่า เออตอนแรกก็คิดนะว่าแบบจะได้กลับมาคบกันได้อ่ะ
สิ่งที่เค้าตอบกลับมาคือ เลิกหวังซะเถอะก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าอะไรมันคืออะไรอ่า เราร้องไห้ค่ะ เราตัวชาหน้าชาไปหมด เราไม่รู้ว่าเราจะพูดอะไรหรือทำอะไรต่อ เราได้แต่มองหน้าเค้าทั้งน้ำตา สิ่งที่เราเห็นคือเค้าตาแดงเหมือนจะร้องไห้ค่ะ เราก็เดินออกมาจากตรงนั้นและกลับหอ สภาพเราแย่มากค่ะตอนนั้น แต่เราสนิทกับเพื่อนของเค้า ตอนนั้นเราอยู่กับเพื่อนของเค้าค่ะ พอเราถึงหอเราก็เห็นข้อความส่งมาจากเอ็มว่า ขอโทษนะที่ทำให้ร้องไห้ แล้วเค้าก็โทรหาเพื่อนของเค้าที่อยู่กับเราค่ะ (เพื่อนเค้าเป็นผู้หญิงนะคะ) เพื่อนเอ็มมาบอกกับเราหลังจากคุยกับเอ็มไปแล้วว่า "เอ็มร้องไห้หนักมาก ไม่เคยเห็นเอ็มร้องไห้หนักขนาดนี้ แล้วยังบอกอีกว่าให้เพื่อนเค้ามาอยู่เป็นเพื่อนเรา ไม่ต้องห่วงเค้า เค้าอยู่ได้ เราเลยตอบกลับข้อความของเอ็มที่ส่งมาหาเราตอนแรกค่ะ
เอ็ม:ขอโทษนะที่ทำให้ร้องไห้
เรา:ไม่ต้องขอโทษหรอก สภาพเราตอนนี้คงไม่ต่างกัน
เอ็ม:ไม่ต่างอะไร อย่าคิดไปเองดี
#เรารู้เลยว่าเอ็มพยายามโกหกเพื่อไม่ให้เราคิดมาก
หลังจากนั้นเราก็ไม่เจอเอ็มเลย หรือถามเจอต่างคนก็ต่างจะหลบหน้ากัน เพื่อนเอ็มบอกว่าเอ็มกำลังทำใจ
เราก็หลบหน้าเพราะเราเห็นหน้าเอ็มแล้วเราจะร้องไห้ เราไม่อยากร้องแล้ว เรานอนหลับคาน้ำตาทุกคน
#สาเหตุของการจบความรักครั้งแรกคือมาจากเรารักกันและคิดแทนกันว่าอีกฝ่ายกลัวอีกฝ่ายจะไม่สบายใจถ้าอยู่กับเรา จึกเป็นสาเหตุของการคุยครั้งที่ 2 ที่เป็นจุดจบของความรัก
#สาเหตุของการจบความรักครั้งที่2 คือ เค้าเลือกครอบครัว เราเลือกที่จะทำตามศาสนาของเค้า (เราก็ไม่ได้คิดว่าเค้าผิดอะไร กลับคิดว่าเค้าเป็นคนดีด้วยซ้ำ เอ็มทำถูกแล้วที่เอ็มเลือกครอบครัว เอ็มทำถูกแล้ว เพราถ้าเป็นเอ เอก็คงเลือกครอบครัว)
ถ้ามีความคืบหน้าจะมาเล่าต่อนะคะ