ก่อนอื่นเลยต้องบอกว่าอาจจะเล่าเรื่องได้ไม่ทั้งหมดตอนนี้สับสนมากเลยค่ะ

เราคบกับแฟนมานานพอสมควร เราเป็นผู้หญิงที่ไม่ใช่ผู้หญิงเท่าไหร่ หมายถึงว่าแบบเราไม่ได้ป็นคนติดแฟน ไม่จำเป็นต้องเจอกันทุกอาทิตย์ เรามองว่าแต่ละคนก็ต้องมีเวลาส่วนตัว และอีกอย่างด้วยหน้าที่การงานก็ทำให้ยุ่งมากจึงเข้าใจถ้ามีเวลาเจอกันน้อย เป็นแบบนี้มาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยค่ะ อยู่กันคนละที่ นานๆเจอกันที อาศัยการคุยผ่านพวก application ต่างๆ เรารักกันดีนะ คุยกันได้ทุกเรื่อง ถึงแม้ระหว่างคบกันจะมีทะเลาะกันบ้าง แต่เราก็พยายามปรับจูนเข้าหากันตลอด เมื่อก่อนเวลางอลหรือทะเลาะกันเราจะเงียบหายไป เราน้อย
ใจค่ะพูดง่ายๆ แต่ก็ผู้ชายอะเนอะอาจจะไม่ละเอียดอ่อนเท่าผู้หญิง สุดท้ายก็ปรับกันมาเรื่อยๆหลังๆมีอะไรเราก็คุยกันต่อหน้าว่าอะไรไม่โอเค อะไรที่ควรปรับ ตั้งแต่คบกันมาเค้าไม่เคยโกรธเราเลยด้วยซ้ำมั้งคะ ยอมเราตลอด เราดูแลกัน แม้ไม่เจอก็ไลน์หากันตลอด ทุกอย่างมันดีมากๆเลยเค้าบอกเสมอว่าอยากอยู่กับเราไปตลอด อยากมีชีวิตคู่ด้วยกันอยู่กันเป็นครอบครัว  คือเราเป็นคนหนึ่งที่ก็ยังมีความหัวโบราณเล็กๆค่ะเราก็คุยกับเค้านะว่าถึงจะคบกันมานานแต่ก็อาจจะต่างจากคนที่คบกันปีสองปีแต่มีโอกาสได้อยู่ด้วยกันบ่อยๆ หรือไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ คู่แบบนั้นคงจะรู้ว่าถ้าอยู่ด้วยกันจะเข้ากันได้ไหม แต่สำหรับคู่เราไม่ค่อยมีโอกาสแบบนั้นค่ะ หรือถ้ามีส่วนใหญ่จะมีครอบครัวไปด้วย หรือไม่ก็ไปเช้าเย็นกลับ ซึ่งแต่ละครั้งก็มีน้อยใจบ้างเล็กๆน้อยๆ แต่ก็ปรับกันจนเราก็คิดแหละว่าคนนี้คือคนที่ใช่สำหรับเราแน่ๆ จนกระทั่งระยะหลังๆมา มันมีเรื่องที่ทำให้เราคิดหรือรู้สึกว่า นิสัยบางอย่างของเค้าเราจะรับมันได้ไหมถ้าในอนาคตต้องใช้ชีวิตเป็นครอบครัวเดียวกัน คือเราก็เป็นผู้หญิง บางครั้งเหมือนเค้าใส่ใจเราไม่พอ ถ้าช่วงที่ไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยๆคุยแชทกันเค้าดูใส่ใจเราดีมาก แต่พอมีโอกาสได้เจอมันให้ความรู้สึกไม่เหมือนในแชทตอนคุย แต่พอเป็นแบบนี้เราก็บอกเค้าตรงๆนะว่าเรารู้สึกแบบนี้ รู้สึกว่าคุยกับเค้าในแชทยังรู้สึกดีกว่าตัวจริงอีก ซึ่งเราเคยบอกเค้านะว่าการกระทำมันสำคัญกว่าคำพูด ในแชทก็พูดได้ทุกอย่างแต่พอมาถึงเวลาจริงไม่เห็นทำ เค้าก็จะบอกว่าเค้าขอโทษ เค้าจะปรับปรุงตัวใหม่ เค้าไม่อยากเสียเราไป มันก็เป็นแบบนี้วนไปเรื่อยๆ เราก็พยายามปล่อยมันไปบางครั้งก็ เออช่างมันเล็กๆน้อยๆเรามีความสุขเวลาที่อยู่กับเขา เมื่ออยู่ในจุดที่เหมือนทุกอย่างจะเริ่มโอเค แล้วมีช่วงหนึ่งที่มีโอกาสได้เจอกันบ่อยๆ เค้าเริ่มทำในสิ่งที่เค้าไม่เคยทำกับเรา เริ่มดุเราหรือ express ในสิ่งที่เขาไม่เคยทำกับเรา ซึ่งแรกๆเราก้พูดกับเค้าตรงๆ เค้าก็รู้ตัว หลังๆเราว่ามันเริ่มบ่อย เราไม่สามารถมาคอยเตือนเขาได้ตลอดเวลา มันเหมือนมันสะสมแล้วมันกระเทือนใจ เราเริ่มเหนื่อยเริ่มคิดแล้วว่าถ้าเราต้องเจอแบบนั้นตลอดเวลาถ้าใช้ชีวิตคู่ เราจะทนได้ไหมเราจะรับไหวไหม เพราะถึงตอนนั้นก็คงต้องเจอกันตลอดเวลาได้ยินแบบนี้ตลอดถ้าเค้าแก้ไขไม่ได้ แล้วยังเรื่อง take care ซึ่งบางครั้งเค้าก็ทำหน้าที่ดีมากนะ แต่บางครั้งเรื่องเล็กๆที่มันควรทำเค้ากลับไม่ทำทั้งๆที่เค้าก็รู้ว่าเราทำเองไม่ได้ เมื่อเราน้อยใจเข้าก็จะบอกแค่เขาคิดไม่ทัน แล้วตอนนี้เริ่มเป็นบ่อยมาก จนเราก็ไม่ไหวนะ เราแอบเหนื่อยแบบบอกไม่ถูก ตอนนี้เราไม่อยากคุยกับเขาเลย เราเองก็ไม่รู้ว่าจะไปต่อ หรือจะจบเรื่องทุกอย่างไว้ตรงนี้ดี แต่เราก็เสียใจมากๆเช่นกัน คือเราสับสนมากๆนะ รวมทั้งมันก็มีเรื่องที่ครอบครัวเราเริ่มไม่โอเคกับสิ่งที้เขาทำกับเรา นี่ยังไม่ทันแต่งงานเขากลับมาดุมาเหวี่ยงใส่เราเวลาไม่รู้ตัว ถ้าแต่งกันไปจะรอดไหม คือมันสับสนมากเลยค่ะไม่รู้จะไปต่อหรือหยุดแค่นี้ดี   มีใครพอให้คำแนะนำได้ไหมคะ