คือเราเป็นเด็กขี้เกียจอ่ะงานบ้านก็ไม่ค่อยทำหรอก แต่เราต้องย้ายบ้านมาอยู่กับแม่เลยอยากทำตัวดีๆไม่อยากให้แม่บ่น เราก็ทำงานบ้านทุกอย่าง ซักผ้าตัวเอง แม่ ป๊า ตากผ้า เก็บผ้า ล้างจานทุกๆวัน เอาขยะไปทิ้ง กวาดบ้าน ถูบ้าน กรอกน้ำ เด็กดีสุดๆเท่าที่ชีวิตนี้เคยทำมา แล้วเมื่อเย็นเราใส่หูฟังดูยูทูปไปเรื่อยเเล้วเเม่ถามเราเราไม่ได้ยินเเม่ถามเลยโมโหบ่นเราไปเป็นสิบนาทีแล้วมันช้ำใจมากเลยอ่ะอารมย์เหมือนที่เราพยายามทำมาทุกอย่างไม่ได้ช่วยอะไรสุดท้ายก็โดนเเม่บ่น แล้วเเบบเวลาจะเสียบหูฟังทีรึทำอย่างอื่นอยู่เสียงที่เเม่บ่นอ่ะมันก็ดังขึ้นมา"มันเกินไปนะ แบบนี้ไม่ไหวหรอกนะ หูฟังน่ะถอดออกบ้างก็ได้ ฟังบ้างตามองบ้างสิ่งรอบข้างเนี่ย รับรู้โลกพายนอกบ้าง มันไม่ไหวนะ แบบนี้มันเกินไปจะอยู่กับโทรศัพท์อย่างเดียวรึไง"แบบมันรู้สึกว่าที่เราทำไปทุกๆอย่างเนี่บมันมีผลอะไรบ้งไม๊ว้ะสุดท้ายก็ยังโดนบ่นช้ำใจมากเลยกำลังใจนี่ห่อเหี่ยวเหลือเป็น10%จากร้อย แบบเเค่อยากเอ้อ มีใครมาบอกว่าสิ่งที่เราพยายามทำไปมันมีความหมายนะ มันไม่ได้เสียเปล่า สิ่งที่เราพยายามทำมาเราทำดีเเล้วเหนื่อยจังเลยอ่ะทำไงดี?