เราแค่อยากได้ความเห็นอ่ะค่ะ เคสนี้เราค่อนข้างสับสน
ขอเกริ่นก่อนว่า ตั้งแต่เด็กมาเราแทบไม่เคยมีปัญหากับพ่อแม่เลย ถ้าเผลอเถียงหรือตะคอกไป เราก็จะขอโทษทันทีที่รู้ตัว
เรื่องแนวทางชีวิต เรื่องเรียน ทุกอย่างเราตามใจพ่อแม่หมด พวกเขาอยากให้เราเรียนได้เกรดดีๆ เราก็พยายามมากที่สุดจนได้ใกล้เคียงเกรด A
เรื่องวิชาชีพ หรือแนวทางชีวิต พ่อแม่ว่าไงก็ว่าตามกัน พ่อแม่อยากให้ทำอะไรเราทำให้ อยากให้เราไปซ้ายก็ซ้าย ขวาก็ขวา เรื่องเล็กๆ อย่างการวาดรูปอ่านนิยายเล่นเกมในสมัยเด็ก พ่อแม่ไม่ชอบ ฉีกทิ้งต่อหน้า เราก็ยอมไม่ทำต่อหน้า (ค่อยมาแอบทำหลังเที่ยงคืนเอา)
ความสัมพันธ์กับพ่อแม่เราดีมาตลอด เรียกว่าเป็นลูกรักเลย (เรามีน้องสาวอีกคนนะ)
พอเรียนจบ พ่อก็มักจะพูดเรื่องสินสอดหลายสิบล้านเอย อยากมีเครื่องบินส่วนตัวเอย คฤหาสน์เอย ฯลฯ
เราไม่เคยมีความรักมาก่อนจนเรียนจบก็เฉยๆ คิดว่ามันเป็นเรื่องปกติที่จะหาคนรวยๆ ที่มีหน้าม่ีตาทางสังคมแต่งงานด้วย เพื่อทดแทนพระคุณพ่อแม่
จุดพลิกมันมาเกิดตอนที่ เราเกิดไปพบรักเข้าจริงๆ กับคนๆหนึ่ง หลังจากคุยกันได้ไม่นาน เราก็รู้สึกว่าคนๆนี้เป็นคนที่เข้าใจเรายิ่งกว่าเราเข้าใจตัวเอง เขาสังเกตเราจนรู้ว่าเรารู้สึกอะไร คิดยังไง แต่ข้อเสียเขาคือ เขาไม่หล่อ ไม่รวย ไม่มีหน้าตาทางสังคม แถมการเงินก็ไม่ฟู่ฟ่า แค่พอเลี้ยงตัวเองได้ ถ้าเราอยู่ด้วยกัน เราก็แค่ค่อยๆสร้างชีวิตกันเอา
พ่อแม่เริ่มไม่พอใจเมื่อรู้ว่าเขาเป็นคนไม่มีอะไร ด่าเราอตัญญูบ้าง แช่งบ้าง เราก็ได้แต่นั่งรับฟังนิ่งๆ
ช่วงแรกๆก็ร้องไห้อยู่ เพราะไม่เคยโดนด่าขนาดนี้มากก่อน แต่ก็ได้แฟนคอยปลอบว่า เราไม่ได้ทำอะไรเลย การที่เราอดทน นั่งนิ่งเงียบไม่โต้เถียงกลับดีที่สุดแล้ว เมื่อพ่อแม่มีไฟโทสะก็ปล่อยให้ไฟโทสะแผดเผาเขาเอง อย่าให้ไฟนั้นเผาเราไปด้วย
และก็จริงนะคะ เราถูกกดดันสารพัด แช่งสารเพ รู้ตัวอีกทีเราก็ชินเสียแล้ว
บ้านเราค่อนข้างกดดันค่ะ เราเองก็เป็นโรคซึมเศร้า ถึงจะเคยบอกพ่อแม่เมื่อนานมากแล้วเราอยากตายจัง แต่กลับโดนพวกเขาด่ากลับว่า ชีวิตนี้เครียดอะไร เครียดได้ยังไง ถ้าอีกหน่อยเจอความเครียดตอนทำงาน แล้วไม่ฆ่าตัวตายเลยเหรอ (ตอนนั้นเรายังเรียนอยู่ค่ะ)
น้องสาวเองก็มีอาการซึมเศร้าอยู่บ้าง แถมเครียดจนถึงขั้นเกลียดพ่อแม่ แต่เราก็ไม่กล้าบอกพวกเขาตรงๆ กลัวพวกเขาจะเสียใจ
ที่ทำให้เราสับสนคือ การที่เราคบแฟนไม่หล่อ ไม่รวย ไม่มีฐานะ สนองความฝันของพ่อแม่ไม่ได้ มันคือความอกตัญญูจริงๆหรือเปล่าคะ
บางครั้งพ่อก็เปรียบเทียบแบบชัดเจนกับพี่สาวคนหนึ่งที่แต่งงานกับคนรวยว่า "นั่นน่ะ เขากตัญญู"
ใจหนึ่งเราก็คิดว่าพ่อคงอยากให้เราได้สิ่งที่ดีที่สุด แต่บางครั้งเราก็สงสัยว่า ใครกันแน่ที่ต้องการสิ่งที่ "คิดว่าดีที่สุด"
เราจากลูกรัก กลายเป็นลูกชังไปเลย
ส่วนลูกชัง กลับได้เป็นลูกรักขึ้นมาแบบงงๆ (ขนาดตะคอกพ่อแม่ หรือปากแช่งพวกเขาแค่ไหน พวกเขาก็ยังซื้อของให้) เราก็อยากบอกพ่อแม่อยู่หรอก แต่ถ้าทำแบบนั้น น้องเราลำบากแน่ๆ
พ่อแม่ด่าว่า"อกตัญญู"เพราะเรามีแฟนไม่หล่อ ไม่รวย
ขอเกริ่นก่อนว่า ตั้งแต่เด็กมาเราแทบไม่เคยมีปัญหากับพ่อแม่เลย ถ้าเผลอเถียงหรือตะคอกไป เราก็จะขอโทษทันทีที่รู้ตัว
เรื่องแนวทางชีวิต เรื่องเรียน ทุกอย่างเราตามใจพ่อแม่หมด พวกเขาอยากให้เราเรียนได้เกรดดีๆ เราก็พยายามมากที่สุดจนได้ใกล้เคียงเกรด A
เรื่องวิชาชีพ หรือแนวทางชีวิต พ่อแม่ว่าไงก็ว่าตามกัน พ่อแม่อยากให้ทำอะไรเราทำให้ อยากให้เราไปซ้ายก็ซ้าย ขวาก็ขวา เรื่องเล็กๆ อย่างการวาดรูปอ่านนิยายเล่นเกมในสมัยเด็ก พ่อแม่ไม่ชอบ ฉีกทิ้งต่อหน้า เราก็ยอมไม่ทำต่อหน้า (ค่อยมาแอบทำหลังเที่ยงคืนเอา)
ความสัมพันธ์กับพ่อแม่เราดีมาตลอด เรียกว่าเป็นลูกรักเลย (เรามีน้องสาวอีกคนนะ)
พอเรียนจบ พ่อก็มักจะพูดเรื่องสินสอดหลายสิบล้านเอย อยากมีเครื่องบินส่วนตัวเอย คฤหาสน์เอย ฯลฯ
เราไม่เคยมีความรักมาก่อนจนเรียนจบก็เฉยๆ คิดว่ามันเป็นเรื่องปกติที่จะหาคนรวยๆ ที่มีหน้าม่ีตาทางสังคมแต่งงานด้วย เพื่อทดแทนพระคุณพ่อแม่
จุดพลิกมันมาเกิดตอนที่ เราเกิดไปพบรักเข้าจริงๆ กับคนๆหนึ่ง หลังจากคุยกันได้ไม่นาน เราก็รู้สึกว่าคนๆนี้เป็นคนที่เข้าใจเรายิ่งกว่าเราเข้าใจตัวเอง เขาสังเกตเราจนรู้ว่าเรารู้สึกอะไร คิดยังไง แต่ข้อเสียเขาคือ เขาไม่หล่อ ไม่รวย ไม่มีหน้าตาทางสังคม แถมการเงินก็ไม่ฟู่ฟ่า แค่พอเลี้ยงตัวเองได้ ถ้าเราอยู่ด้วยกัน เราก็แค่ค่อยๆสร้างชีวิตกันเอา
พ่อแม่เริ่มไม่พอใจเมื่อรู้ว่าเขาเป็นคนไม่มีอะไร ด่าเราอตัญญูบ้าง แช่งบ้าง เราก็ได้แต่นั่งรับฟังนิ่งๆ
ช่วงแรกๆก็ร้องไห้อยู่ เพราะไม่เคยโดนด่าขนาดนี้มากก่อน แต่ก็ได้แฟนคอยปลอบว่า เราไม่ได้ทำอะไรเลย การที่เราอดทน นั่งนิ่งเงียบไม่โต้เถียงกลับดีที่สุดแล้ว เมื่อพ่อแม่มีไฟโทสะก็ปล่อยให้ไฟโทสะแผดเผาเขาเอง อย่าให้ไฟนั้นเผาเราไปด้วย
และก็จริงนะคะ เราถูกกดดันสารพัด แช่งสารเพ รู้ตัวอีกทีเราก็ชินเสียแล้ว
บ้านเราค่อนข้างกดดันค่ะ เราเองก็เป็นโรคซึมเศร้า ถึงจะเคยบอกพ่อแม่เมื่อนานมากแล้วเราอยากตายจัง แต่กลับโดนพวกเขาด่ากลับว่า ชีวิตนี้เครียดอะไร เครียดได้ยังไง ถ้าอีกหน่อยเจอความเครียดตอนทำงาน แล้วไม่ฆ่าตัวตายเลยเหรอ (ตอนนั้นเรายังเรียนอยู่ค่ะ)
น้องสาวเองก็มีอาการซึมเศร้าอยู่บ้าง แถมเครียดจนถึงขั้นเกลียดพ่อแม่ แต่เราก็ไม่กล้าบอกพวกเขาตรงๆ กลัวพวกเขาจะเสียใจ
ที่ทำให้เราสับสนคือ การที่เราคบแฟนไม่หล่อ ไม่รวย ไม่มีฐานะ สนองความฝันของพ่อแม่ไม่ได้ มันคือความอกตัญญูจริงๆหรือเปล่าคะ
บางครั้งพ่อก็เปรียบเทียบแบบชัดเจนกับพี่สาวคนหนึ่งที่แต่งงานกับคนรวยว่า "นั่นน่ะ เขากตัญญู"
ใจหนึ่งเราก็คิดว่าพ่อคงอยากให้เราได้สิ่งที่ดีที่สุด แต่บางครั้งเราก็สงสัยว่า ใครกันแน่ที่ต้องการสิ่งที่ "คิดว่าดีที่สุด"
เราจากลูกรัก กลายเป็นลูกชังไปเลย
ส่วนลูกชัง กลับได้เป็นลูกรักขึ้นมาแบบงงๆ (ขนาดตะคอกพ่อแม่ หรือปากแช่งพวกเขาแค่ไหน พวกเขาก็ยังซื้อของให้) เราก็อยากบอกพ่อแม่อยู่หรอก แต่ถ้าทำแบบนั้น น้องเราลำบากแน่ๆ