สวีสดีค่ะ
     ตามหัวข้อเลยกรทู้เลยค่ะว่าเราควรจะหยุดเรื่องรักข้างเดียวนี้ดีไหม? [เนื้อหาของหัวกระทู้อยู่ที่สองย่อหน้าสุดท้ายค่ะ=^=]

[ระบายยยย]
     คือเมื่อปีก่อนเราแอบปลื้มเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งค่ะ บอกตามตรงว่าหลงใหลที่รูปลักษณ์ภายนอกเขามาก เลยตัดสินใจไปบอกชอบ <-- และนี่คือการที่เราได้พูดกับเขาครั้งแรก
     ก่อนอื่นเราบอกไว้ก่อนนะคะว่าเราอาจจะมีปมเรื่องผู้ชายมาก่อน เลยส่งเสริมให้เรารุกคนที่ชอบแรงนิดหนึ่ง=^= และบวกกับเราเป็นคนที่หมดกำลังใจง่าย ท้อใจง่าย จนมีหลายครั้งที่เราจะตัดใจจากเขาหลังจากได้คุยกัน โบกมือให้กันมาบ้างแล้ว
     จุดเริ่มต้นของเราคือหน้าตาของเขาค่ะยอมรับ(ซึ่งเราก็บอกคนที่ชอบไปแล้วล่ะว่าชอบที่หน้าตา=^=) แต่พอได้ลองคุยมันก็เริ่มทำให้เราไม่มั่นใจในความรู้สึกค่ะ
     เขาเป็นคนที่ขี้เกรงใจมาก ใจดีค่ะที่อุตส่าห์ยอมคุยกับคนแปลกหน้าที่จู่ๆไปบอกชอบเขา (ซึ่งครั้งที่สองที่ได้คุยกันหลังจากบอกชอบตอนนั้นเราวิ่งไล่เขา เขาวิ่งนี้เราด้วยค่ะคงกลัวน่าดู=^= มันเป็นความทรงจำที่ขำดีเนาะ) และที่สำคัญมักคิดนานๆ ก่อนจะพูดเสมอ ทุกคำตอบที่เราได้จากเขาล้วนผ่านสมองมาแล้วทั้งนั้นเลย
     พอรู้นิสัยเขา(รึเปล่า?)มันทำให้เรารู้สึกเปลี่ยนค่ะ มันผิดกับคนก่อนที่เราชอบลิบลับเลย เขาเปลี่ยนความคิดเราที่มีกับผู้ชายเพราะส่วนนี้รึเปล่าที่เราคิดว่าจากที่ปลื้มเป็นชอบเขาซะแล้ว หรือเราแค่รู้สึกดี?
     แล้วเราก็ได้สโตรกเกอร์เขาค่ะ(ซึ่งตอนนนี้รู้สึกสมเพชตัวเองตอนนั้นมาก) คือคอยแอบตามเขาหลังเลิกเรียกทุกวัน รอเวลาให้ได้กลับบ้านพร้อมกันบ้างล่ะ บางทีก็นั่งรอเขาที่เขารอแม่บ้างล่ะ(แต่ด้วยความเขินทุกครั้งที่เจอเราก็หลบหน้าเขาเบาๆด้วยนะคะ) จนครั้งนั้นเรารอเขาค่ะ แล้วเขาก็เดินหลีกเราแบบเห็นได้ชัดมันทำให้เรารู้สึกตัวค่ะ เลยหลบหน้าเขาหวังจะตัดใจแบบจริงจังมากกว่าทุกที
     พอขึ้นเทอมใหม่เราก็ทำการหลบหน้าเขาอยู่ค่ะ จนกระทั่งสิ้นปีมีการจัดฉลองที่โรงเรียน ด้วยความที่เราตัดใจจากเขาไม่ได้สักทีเลยลากเพื่อนเดินขึ้นบันไดจากชั้นสองลงชั้นล่างทั้งวันเพื่อผ่านห้องเรียนเขาที่ติดบันได(บันไดมีสองฝั่ง ฝั่งห้องเรียนเขาจะอยู่ไกลจากหลายๆที่ เช่นห้องน้ำและโรงอาหาร) ซึ่งเขาก็ต้องรู้หรือเห็นเราบ้างแหละค่ะ
     จนในที่สุดเขาก็พยักหน้าและกล่าวทักทายเราซึ่งมันทำให้เราดีใจมาก เย็นวันนั้นเลยดักรอเขาเหมือนที่เคยทำในอดีต และเราก็ได้เปิดใจคุยกันค่ะ ด้วยความที่เราคึกเลยขอเขาเป็นแฟนและแน่นอนว่าจบที่คำว่าเพื่อน(เราขอเขาค่ะ) แต่ความสัมพันธ์สองสามวันหลังจากนั้นก็ดีอยู่ค่ะ เราโบกมีทักทายเวลาเจอกัน แต่พอผ่านสามวันนั้นไปจู่ๆความอายเราก็เพิ่งโผล่ เราก็กลับไปหลบหน้าเขาเบา และนานๆ ถึงจะทักเขา
     และด้วยความที่พวกเราใกล้จะเรียนจบ เราก็เลยขอเบอร์เขาค่ะ แอบสังเกตุว่าเขาให้เบอร์เราด้วยความกระอักกระอ่วนใจสุดๆ จนรู้สึกผิดที่ใช้ความเกรงใจของเขาเพื่อตัวเองยังไงไม่รู้ เลยบอกกับเขาว่าจะไม่โทรไปบ่อยค่ะ!
     ครั้งแรกโทรไปเพื่อชวนเขาไปสวนสนุกค่ะและแน่นอนว่าถูกปฏิเสธ และหลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์ก็โทรไปหาเขาอีก แต่ครั้งนี้เขาไม่รับเราเคยจำได้ว่าเขาเคยบอกว่าช่วงตรงนี้เขาไปกับเพื่อนแต่เราก็แอบนอยด์หรือคิดว่าเขาจะรำคาญไม่ได้ ก็กล้าโทรไปหาอีกเลยเพราะกลัว
     และเราก็เลยปล่อยเลยค่ะ หลบหน้าเขาอีกครั้งจนตอนนี้ปิดเทอมแล้ว เรากับเขาคงไม่เจอกันอีก ครั้งสุดท้ายที่เห็นหน้ากันคือวันที่ไปรับใบจบ เรากับเขาสบตากันและแน่นอนค่ะว่าเราเมินเขา ไม่กล้าคิดอะไรเกี่ยวกับเขาเพราะกลัวว่าจะคิดเข้าข้างตัวเอง แถมเรายังเป็นคนชอบคิดไปไกลอยู่ด้วย

[กลับเข้าสู่หัวข้อกระทู้]
     ถ้าเทียบความรู้สึกตอนนี้กับตอนแรกๆ(ปีก่อน)คือมันจางลงมากๆ ค่ะ เราไม่ได้โหยหาเขาจนจะเป็นจะตาย แค่รู้สึกเหงาๆ พอคิดถึงเรื่องของเขาได้ก็รู้สึกโหวงเหวงแบบเบาบางมากๆค่ะ ไม่รู้จะอธิบายยังไง ไม่รู้ว่าเพราะเราทำใจได้หรือตัดใจจากเขาได้แล้วรึเปล่า
     ซึ่งแน่นอนว่าเรากับคนที่ชอบจะไม่เจอกันอีกแล้วเพราะพวกเราแยกย้ายกันเรียนคนละที่ แต่เรามีเบอร์เขาค่ะ เลยอยากถามความเห็นจากคนอื่นว่าเราควรที่จะสานสัมพันธ์นี้ต่อดีไหม? หรือจะปล่อยให้มันจบแบบนี้จริงๆ

ส่วนคำตอบของเราคือเราอยากจะสานสัมพันธ์ต่อค่ะ แต่เราไม่กล้ากลัวไปหมดเลย
แถมยังไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองตอนนี้อีกว่าชอบเขาอยู่หรือไม่ชอบเขาแล้ว
ยังไงก็ขอความกรุณาด้วยนะคะ 

            ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ