สวัสดีค่ะ เราอายุ17ปี ช่วงปิดเทอมเราไปหางานพาร์ทไทม์ทำ เราได้งานในร้านอาหารออกแนวคาเฟ่ที่ลูกค้าเยอะมากแต่เยอะเป็นเวลาค่ะ
แบบตั้งแต่เวลากินข้าวเที่ยงคือลูกค้าจะเข้าตลอดแล้วคนก็เยอะมาก ตั้งแต่11.30 จนถึงประมาณบ่าย3:30ลูกค้าถึงจะน้อย
ก่อนอื่นขอบอกก่อนส่าที่ได้ทำงานที่นี่อาจจะเป็นเพราะเพื่อนเราทำอยู่ที่ร้านนั้น เจ้าของร้านเห็นเป็นเพื่อน เพื่อนเราก็คงเชียร์ให้รับเลยรับเข้ามาทำ 

วันแรกที่ไปเราตั้งใจมาก เค้าบอกให้ทำอะไรก็ทำ แต่เราเป็นคนพูดน้อยกับคนที่ไม่ค่อยสนิทเราเลยกลายเป็นคนที่ดูเงียบ เราแค่เข้าหาคนไม่เก่ง เวลาทำงานเราเต็มที่มาก เรายิ้มให้ลูกค้า พูดเพราะๆ เราพยายามจะคุยกับคนอื่นแต่ทุกครั้งที่จะคุยในหัวมันก็คิดเยอะมากว่าแบบพูดดีมั้ย พูดได้มั้ย หลังจากทำงานเสร็จเพื่อนก็โทรมาบอกว่าพี่ที่ร้านอยากให้พูดเยอะๆกว่านี้ เราก็เก็บมาคิดว่าแบบจะพูดยังไงดีกับคนที่ไม่รู้จักเลย บางคนก็น่ากลัว ดูนิ่งๆ

พอมาวันที่สอง เราก็พยายามพูดมากขึ้น ถ้าเป็นเราคนเดิมก็คือจะเงียบไปเลย แต่ด้วยความที่เค้าอยากให้พูดเยอะๆ เราก็พยายามพูด พยายามคุย ถามนู่นบางนี่บาง แต่มันก็ยังดีไม่พอเพราะคนอื่นที่เค้าสนิทกันก็คุยเม้ากันได้ทุกเรื่อง เราก็เลยเหมือนส่วนเกิน แต่ทุกครั้งเราพยายามที่จะไม่ตีตัวออกห่างไปอยู่คนเดียว เราจะไปอยู่กับพวกเค้าตลอด แต่บทสนทนามีแต่เรื่องที่เราไม่รู้จัก เพราะเค้าสนิทกันมานาน เลยรู้เรื่องของกันและกันเยอะ แต่ถ้าเราเข้าไปยุ่งด้วยเราก็ไม่แน่ใจว่าเค้าจะโอเคมั้ย เลยได้แต่นั่งเงียบแต่ก็มีขำกับเค้าบางในเรื่องสมควร

วันที่สองเราพยายามพูดมาก มากกว่าวันเดิม ตั้งใจเสริฟอาหารมากกว่าเดิม เก็บโต๊ะเร็วมากกว่าเดิม คิดเงินทอนเงินอะไรเองได้แบบไม่ติดขัดเหมือนวันแรก
แล้วเราก็พยายามคุยกับคนอื่นด้วยแต่ทุกครั้งที่เราพูดทุกคนก็แบบไม่สนใจเรา คิดว่าคุยกับเพื่อน แต่ที่จริงคือเราพยายามหาทางที่จะสนิทกับทุกคนให้เร็วขึ้น ส่วนเวลาทำงานที่ยุ่งๆคนอื่นเค้าก็ยุ่งเลยไม่รู้ว่าเราตั้งใจมากแค่ไหน 
พอตกเย็นเพื่อนโทรมาแต่เราไม่ได้รับ ก็เริ่มรู้สึกว่าวันนี้ทำอะไรผิดไปอีกรึป่าว สักพักเจ้าของร้านก็โทรมาบอกว่าแบบรู้สึกลำบากใจที่ต้องโทรมาบอกว่าพี่ที่ร้านยังประเมินไม่ให้เราผ่านเพราะเรายังไม่ค่อยคุยดูเงียบๆแล้วก็ช้า ช้าในที่นี้เราอยากจะเข้าข้างตัวเองว่าแบบคงไม่ใช่เสริฟช้า เก็บโต๊ะช้า บริการช้า แต่น่าจะช้าที่เวลาพี่ที่ร้านบอกให้ทำอะไรบางอย่างซึ่งเราไม่รู้ว่าคืออะไร อยู่ตรงไหน ทำให้เสียเวลา แต่ก็ยังมีพี่ที่เห็นว่าเราตั้งใจทำงานจริงๆ
แต่ความขยันอย่างเดียวที่ร้านนี้ไม่ต้องการ เค้าต้องการให้เราสนิทกับพนักงานคนอื่นด้วย จึงทำให้เราไม่สามารถได้ทำงานร้านนี้ต่อไปได้
ตอนแรกๆเวลารู้อะไรที่แบบนอกเหนือจากที่พี่เค้าสอนในตอนแรก เราก็จำมันเป็นบทเรียนว่า เออครั้งต่อไปต้องทำให้ดีกว่านี้นะ สองวันก็เริ่มคุ้นเคยแล้วนะ
แต่ไม่คิดว่าตกเย็นมาจะโดนไล่ออกแบบนี้ ก็รู้สึกเฟลตัวเองนิดนึงว่าทำไมไม่ทำให้ดีกว่านี้ แอบน้อยใจนิดนึงด้วยว่าทำไมเค้าตัดสินเราเพียงแค่2วัน เราเป็นคนที่ถ้าจะสนิทกับใครสักคนต้องใช้เวลา ไม่ใช่แค่วันเดียวก็สนิทแล้ว แต่ก็คงผิดที่เราเองที่ทำไม่ได้

อันนี้เป็นเรื่องราวการทำงานร้านอาหารครั้งแรกในชีวิตของเรา เราแค่อยากจะมาบอกทุกคนว่าการขยัน ตั้งใจทำงานอย่างเดียวนั้นมันไม่ได้ เราต้องรู้จักเข้าการเข้าหาคนอื่นให้เป็นซึ่งหลังจากนั้นเราก็พยายามที่จะเข้าหาคนอื่นบ่อยขึ้น

แต่เรื่องนี้ก็ถือเป็นประสบการณ์ที่ดีเลยเพราะเพื่อนบอกว่าวันที่เราเข้ามาทำงานมันเป็นวันหยุดพอดี แล้วคนก็เยอะมากแบบวิ่งวุ่นทั้งวัน มันหนักมากสำหรับคนที่ไม่เคยทำงานอะไรมาก่อนเลย แต่อย่างน้อยเราก็ทำเต็มที่ก็ถือว่าดีแล้ว แม้บางคนอาจจะไม่สังเกตเห็น ส่วนคนที่สังเกตเห็นเรารู้สึกขอบคุณมากจริงๆ

ขอบคุณที่อุสาอ่านจนจบนะคะ หลังจากนี้เราก็ไปหางานร้านอื่นทำ พยายามนำข้อผิดพลาดมาแก้ไข
ครั้งแรกไม่ใช่ว่าจะประสบความสำเร็จเสมอไป ก็ต้องมีล้มกันบ้าง
ในอนาคตเราอาจจะเจออะไรที่หนักกว่านี้ เราถ้าเราผ่านตรงนี้มาได้ ก็ถือว่าเก่งมากแล้ว

ขอบคุณค่ะ <3