สวัสดีคะ ตอนนี้เราอายุ 17 ปี พ่อแม่เราเเยกทางกันตั้งเเต่เราเกิด เราเลยอยุ่กับ ย่า  แล้วก็พ่อ พอเราอยุ่ ป.2 พ่อเรามีแฟนใหม่แล้วย้ายไปอยุ่บ้านแฟนเขาที่ต่างจีงหวัดแล้วเอาเราไปด้วย แฟนใหม่เขาห่างกับเรา 12 ปี เอง เราเรียกเขาว่าอา หลังจากนั้น พอเราอายุ 15 ปี เราก็ทำงานพาสทามอยุ่ร้าน อาหารเเถวบ้าน เรียนกลับมาบ้านก็ 16.30 แล้ว แล้วเราต้องไปทำานต่อ 17:00-22:00 เราเหนื่อยมาก เสาร์-อาทิตย์ เราก็ทำ เต็มเวลา เราเเทบไม่มีเวลาพัก พ่อก็ไม่ได้ให้ตังเราใช้อีก ค่าเทอม ไป รร ค่ารถ เราต่องจ่ายเองหมดตั้งเเต่ 15 พอเราขึ้น ม.4 ด้วยที่เราตอน ม.ต้นเราอยุ่ห้อง1 มาตลอด แต่พอเราต้องทำงาน เราไป ร.ร ทั้งง่วงบ้างแะไรบ้าง เราได้พักเเค่ ไม่กี่ ช.ม เกรดเราตกลง หัวไม่ทันบ้าง ทำให้พอเรา สอบ ม.4 เราไม่ได้ห้องที่เราตั้งใจ เราได้ห้อง2 เป็นห้อง คละ เราทำงานเราไม่ได้มีเพื่อนมากมายอยุ่เเล้ว เราเลยกลายเป็นคนที่เงียบ เงียบตลอด เวลาเราลาป่วยเพื่อนให้ห้องก็จะล้อบ้าง หาว่าเราแกล้งบ้าง เราอยากปรึกษาครูที่ปรึกษาแต่ครูเขาก็ติดเล่น เวลาสอนก็คุ่ยๆเรียน 20 นาทีได้ จาก 50 นาที เราทั้งอึดอัดหลายๆอย่าง ไป ร.ร ที่เราต้องเจอแต่เรื่องปวดหัวเสมอ กลับมาก็มาวนอยุกับการทำงานอีก ที่บ้านอีก เราพูดกับไครทุกคนก็จะเมินเรา มองว่าไร้สาระ ไล่เราไม่ตายบ้าง จนเราทำร้ายตัวเองจริงๆ เราเครียดมากจนบอกไม่ถูกในตอนนั้น จนเราขอพ่อไม่อยุ่ข้างนอกแทน (เพราะค่าเช่าห้องต่างจังหวัดอยุ่ที่ 1000 กว่าบาทเอง ) พ่อเราก็ด่า แล้วบอกเราถ้าไปก็ตัดพ่อตัดลูก สาเหตุที่เป็แบบนี้เพราะแฟนใหม่ พ่อ เองทั้งนั่น เวลาที่พ่อไม่อยุ่เขาก็จะทำร้ายเรา บีบคอเรา ไม่ให้เรากินข้าวบ้าง ตบตี เคยถึงบั้นเรามีดปาเขามาในห้องโดนที่ไม่คิดเลยว่าจะโดนหัวเรารึป่าว เเต่พ่ออยุ่กับพ่อก็พูดอีกอย่าง กั้นเราให้ไม่คุ่ยกับพ่อบ้าง เราขอไปอยุ่กับย่าอีก ย่าเราก็บอกอยุ่ที่นี่ดีแล้ว เห้อ เราพิ่งไครไม่ได้เลยเวลาที่เรามีปัญหา เขาเอาแต่ไล่เราไปตาย อย่เเบบนั้น พ่อเราก็เกลีดเราไปด้วยเพาะเพียงคำพูดของเเฟนใหม่ คือ เราควรเอาไง้ต่อกับชีวิดีเราเครียดมาก จนเราคิดว่าตายไปก็คงจะดี เราคุ่ยกับไครไม่ได้เพราะเราไม่มีไครเลย เราอยากออกมาจากจุดๆนั้นมาก เพราะเรารู้สึกไม่ไหวแล้ว จริงๆ