เราเคยเป็นเมียน้อย เริ่มแรกคือไม่รู้ เพราะผู้ชายมาหลอกว่าโสด ยังไม่แต่งงาน
ตอนคบกันไม่เคยพาไปบ้าน เพราะบอกว่าบ้านอยู่ต่างจังหวัด เราก็เชื่อ ง่ายๆคือโง่ไง
เราเช่าคอนโดอยู่คนเดียว เพราะมาทำงานอีกจังหวัดนึง คบกันสักพักจนมีอะไรกัน
เค้าเลยถือโอกาสมาอยู่กับเรา แต่เดือนนึงอยู่แค่ 5-6 วัน ที่เหลือคือประจำอยู่ กทม.
หลังๆเริ่มมีพฤติกรรมแปลกๆ อยู่ด้วยกันจะหวงมือถือมาก วางไว้ไม่เคยห่าง ปิดเสียงไว้
จนเราเริ่มสืบ และจับได้ว่า เค้ามีเมียและลูกแล้ว ลูกยังเล็กอยู่ ยังอยู่ด้วยกันที่ กทม.
เราเสียใจมาก บอกเลิก เพราะรับไม่ได้ แต่ผู้ชายทำเป็นร้องห่มร้องไห้ เสียใจ ไม่ยอมเลิก
ยังคงวนเวียนมาง้อเรา เราไม่รับโทรศัพท์ ก็โทรเข้าออฟฟิศ ก่อกวนจนเราทำงานไม่ได้
สุดท้ายก็ต้องทนอยู่ต่อ เพราะไอ้ความที่เค้ารู้จักคอนโดเรา แถมรู้จักที่ทำงาน เราเลยไปไหนไม่ได้
ผู้ชายมันเห็นแก่ตัว บอกจะคบสองบ้าน ให้ต่างคนต่างอยู่ ไม่ยุ่งเกี่ยวกัน เรารักก็เลยยอมไปงั้นๆ
แต่เราเริ่มมีความเห็นแก่ตัว อยากเอาชนะ ถามว่าอยากครอบครองมั้ย ลึกๆก็ไม่นะ
ทุกครั้งที่เค้ากลับบ้านไปอยู่กับลูกเมีย คุณรู้มั้ยมันทรมานนะ เสียใจ ทุรนทุราย คิดไปต่างๆนานา
คิดว่าเค้าคงมีความสุขกัน กลับไปก็คงมีอะไรกับเมียเค้า คงมีความสุขกับลูก โน่นนี่นั่น บลาๆๆๆ
จนในที่สุด เราสืบค้นเจอเฟสบุ๊คเมียเค้า และมีเบอร์โทร เวลาเค้ากลับบ้าน เราก็จะโทรๆๆๆๆ
ผู้ชายก็ไม่รับสาย จะรับได้ไงก็อยู่กับเมีย เราก็โทรเข้าเบอร์เมียเค้า แล้วบอกว่าเราคือใคร...??
จนเค้าทะเลาะกัน จริงๆเราไม่ได้อยากให้เค้าเลิกกันหรอก เหมือนเราจะแค้นผู้ชาย อยากทำให้มันเสียใจ
แต่สุดท้าย คนที่เจ็บคือเราและเมียเค้า หลังๆเริ่มก่อสงครามทางเฟส เมียเค้าอัพภาพครอบครัวบ่อยมาก
เพราะรู้ว่าเราต้องเข้าไปส่อง ส่วนเราก็หลอกตัวเองไปวันๆ เวลาเค้ามาหา ก็จะโพสท์สเตตัสโน่นนี่นั่น
หลอกตัวเองไปวันๆว่ามีความสุข พอเค้ากลับบ้าน เราก็ตกนรก ไม่เคยมีความสุข อยากฆ่าตัวตาย
เป็นโรคซึมเศร้า ถึงกับทำงานไม่ได้ ต้องออกงานงาน เพราะฟุ้งซ่าน ไม่มีสมาธิ ไม่สามารถทำงานได้
สุดท้ายเราเลือกเดินออกมาค่ะ หายไปจากชีวิตเค้า ย้ายที่ทำงาน ย้ายออกจากคอนโด
ตัดการติดต่อทุกช่องทาง แรกๆก็ยังมีโทรไปหาเค้านะ แต่หลังๆเราเปลี่ยนเบอร์เลยค่ะ
ยอมเจ็บปวดเอง ที่เราตัดใจได้ ส่วนหนึ่งเพราะเราไปปฏิบัติธรรม เป็นเวลา 9 วันเต็ม
ทำให้จิตใจเข้มแข็ง และมีสติพร้อมที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่
ผ่านมาหลายปีแล้วค่ะ เราก็ยังไม่มีใคร เพราะเข็ดกับความรัก ส่วนเค้า เรามารู้ทีหลังว่าหย่ากับเมียเค้า
สาเหตุไม่ใช่เพราะเรานะ แต่เป็นเพราะผู้ชายไปมีคนอื่นๆอีก ไม่รู้คบซ้อนตอนอยู่กับเราด้วยหรือเปล่า
แต่ก็ช่างมัน ถือว่าสิ้นสุดเวรกรรมแค่นี้ ถ้าเค้าไปคืนดีกับเมียเค้า และใช้ขีวิตกับครอบครัวแบบมีความสุข
การเดินจากมาของเรา คงมีความสุขมากกว่านี้ค่ะ....
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ
เปิดใจ.... จากเมียน้อย (ที่เคยเลวมาก)
ตอนคบกันไม่เคยพาไปบ้าน เพราะบอกว่าบ้านอยู่ต่างจังหวัด เราก็เชื่อ ง่ายๆคือโง่ไง
เราเช่าคอนโดอยู่คนเดียว เพราะมาทำงานอีกจังหวัดนึง คบกันสักพักจนมีอะไรกัน
เค้าเลยถือโอกาสมาอยู่กับเรา แต่เดือนนึงอยู่แค่ 5-6 วัน ที่เหลือคือประจำอยู่ กทม.
หลังๆเริ่มมีพฤติกรรมแปลกๆ อยู่ด้วยกันจะหวงมือถือมาก วางไว้ไม่เคยห่าง ปิดเสียงไว้
จนเราเริ่มสืบ และจับได้ว่า เค้ามีเมียและลูกแล้ว ลูกยังเล็กอยู่ ยังอยู่ด้วยกันที่ กทม.
เราเสียใจมาก บอกเลิก เพราะรับไม่ได้ แต่ผู้ชายทำเป็นร้องห่มร้องไห้ เสียใจ ไม่ยอมเลิก
ยังคงวนเวียนมาง้อเรา เราไม่รับโทรศัพท์ ก็โทรเข้าออฟฟิศ ก่อกวนจนเราทำงานไม่ได้
สุดท้ายก็ต้องทนอยู่ต่อ เพราะไอ้ความที่เค้ารู้จักคอนโดเรา แถมรู้จักที่ทำงาน เราเลยไปไหนไม่ได้
ผู้ชายมันเห็นแก่ตัว บอกจะคบสองบ้าน ให้ต่างคนต่างอยู่ ไม่ยุ่งเกี่ยวกัน เรารักก็เลยยอมไปงั้นๆ
แต่เราเริ่มมีความเห็นแก่ตัว อยากเอาชนะ ถามว่าอยากครอบครองมั้ย ลึกๆก็ไม่นะ
ทุกครั้งที่เค้ากลับบ้านไปอยู่กับลูกเมีย คุณรู้มั้ยมันทรมานนะ เสียใจ ทุรนทุราย คิดไปต่างๆนานา
คิดว่าเค้าคงมีความสุขกัน กลับไปก็คงมีอะไรกับเมียเค้า คงมีความสุขกับลูก โน่นนี่นั่น บลาๆๆๆ
จนในที่สุด เราสืบค้นเจอเฟสบุ๊คเมียเค้า และมีเบอร์โทร เวลาเค้ากลับบ้าน เราก็จะโทรๆๆๆๆ
ผู้ชายก็ไม่รับสาย จะรับได้ไงก็อยู่กับเมีย เราก็โทรเข้าเบอร์เมียเค้า แล้วบอกว่าเราคือใคร...??
จนเค้าทะเลาะกัน จริงๆเราไม่ได้อยากให้เค้าเลิกกันหรอก เหมือนเราจะแค้นผู้ชาย อยากทำให้มันเสียใจ
แต่สุดท้าย คนที่เจ็บคือเราและเมียเค้า หลังๆเริ่มก่อสงครามทางเฟส เมียเค้าอัพภาพครอบครัวบ่อยมาก
เพราะรู้ว่าเราต้องเข้าไปส่อง ส่วนเราก็หลอกตัวเองไปวันๆ เวลาเค้ามาหา ก็จะโพสท์สเตตัสโน่นนี่นั่น
หลอกตัวเองไปวันๆว่ามีความสุข พอเค้ากลับบ้าน เราก็ตกนรก ไม่เคยมีความสุข อยากฆ่าตัวตาย
เป็นโรคซึมเศร้า ถึงกับทำงานไม่ได้ ต้องออกงานงาน เพราะฟุ้งซ่าน ไม่มีสมาธิ ไม่สามารถทำงานได้
สุดท้ายเราเลือกเดินออกมาค่ะ หายไปจากชีวิตเค้า ย้ายที่ทำงาน ย้ายออกจากคอนโด
ตัดการติดต่อทุกช่องทาง แรกๆก็ยังมีโทรไปหาเค้านะ แต่หลังๆเราเปลี่ยนเบอร์เลยค่ะ
ยอมเจ็บปวดเอง ที่เราตัดใจได้ ส่วนหนึ่งเพราะเราไปปฏิบัติธรรม เป็นเวลา 9 วันเต็ม
ทำให้จิตใจเข้มแข็ง และมีสติพร้อมที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่
ผ่านมาหลายปีแล้วค่ะ เราก็ยังไม่มีใคร เพราะเข็ดกับความรัก ส่วนเค้า เรามารู้ทีหลังว่าหย่ากับเมียเค้า
สาเหตุไม่ใช่เพราะเรานะ แต่เป็นเพราะผู้ชายไปมีคนอื่นๆอีก ไม่รู้คบซ้อนตอนอยู่กับเราด้วยหรือเปล่า
แต่ก็ช่างมัน ถือว่าสิ้นสุดเวรกรรมแค่นี้ ถ้าเค้าไปคืนดีกับเมียเค้า และใช้ขีวิตกับครอบครัวแบบมีความสุข
การเดินจากมาของเรา คงมีความสุขมากกว่านี้ค่ะ....
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ