เราเกิดมาตอนแรกเราอยู่กับแม่เรา พ่อมีแฟนอยู่แล้วซึ่งนั่นก็หมายความว่า แม่เราอ่ะเป็นเมียน้อยเขาก็ว่าได้ แต่ตอนนี้แม่กับพ่อก็เลิกลากันไป พ่อก็อยู่กับเมียส่วนเราก็ต้องมาอยู่กับพ่อ เพราะแม่เราไม่ค่อยมีเงินไม่อยากให้เราลำบาก แต่แม่ไม่เคยถามเราเลยว่าเราอยากมาอยู่กับพ่อรึเปล่า เรามาอยู่กับพ่อที่มีเมียเขาอยู่ด้วย เราพูดได้เลยว่าเราไม่เคยมีความสุขสักวันตั้งแต่เรามาอยู่ที่นี่แทบไม่มีคืนไหนที่จะไม่ร้องไห้เลย ความรู้สึกของเราอ่ะเราเกิดมาพ่อยังไม่มาดูหน้าเราเลย ไม่เคยอุ้มเรา ไม่เคยเลี้ยงเราเลย วันๆก็ทำแต่งานไม่เคยจะสนใจว่าเราต้องการอะไร เราอยากได้อะไร พ่อไม่เคยถามเราเลย บางทีเรายังไม่ได้ทำอะไรผิดก็มาว่ามาด่าเรา แล้วเมียเขาที่เป็นเเม่เลี้ยงเรา เห็นว่าเราเป็นลูกเมียน้อยเอะอะก็ใช้เรายังกับเราเป็นคนรับใช้ แต่สิ่งที่เราเสียใจที่สุดก็คือ "พ่อที่ไม่เคยคิดจะปกป้องลูก" เราเป็นคนที่ฝังใจกับบางเรื่องที่ทำให้เราเสียใจ ชีวิตเราแทบไม่มีความสุขเลย วันๆเราคิดแค่ว่าเมื่อไหร่เราจะได้กลับไปอยู่กับแม่ เราพยายามที่จะไม่คิดอะไร อยากทำทุกวันให้มีความสุข แต่มันก็ทำไม่ได้ พ่อไม่เคยเข้าใจอะไรเราเลย เราอยากได้อะไรบอกเขาก็ไม่เคยได้ อยากได้คำบอกรักจากพ่อ อ้อมกอดของพ่อก็ไม่เคยได้ ตั้งแต่เล็กจนโตมีแต่คำด่าไม่มีคำชม แม้ว่าเราจะเรียนดีแค่ไหนก็ไม่เคยได้รับคำชม คำบอกรักสักคำยังไม่เคยพูดออกมาจากปากเลย เกลียดพ่อเพราะเหตุผลแบบนี้ผิดมั้ย