เราใช้ชีวิตอยู่ในจังหวัดหนึ่งอยู่ภาคกลางห่างจากกรุงเทพฯ100กม. เราดูแลแม่ที่ต้องใช้รถเข็นในการพาท่านไปกินอาหารข้างนอก หรือ ไปห้างสรรพสินค้า สิ่งที่เป็นปัญหาคือ ผู้คนในจังหวัดนี้ขาดจิตสำนึกว่า ที่จอดรถส

คือภรรยาผม กำลังจะทดลองเขียนนิยายลงเว็บ โดยโครงเรื่องจะเขียนเป็นโทนเรื่องเกี่ยวกับชีวิตนิสิตนักศึกษาที่เรียนเกี่ยวกับการออกแบบ หรือศิลปะ ที่ไปพบเจอเรื่องราวแต่ละวันในมหาลัย และรอบๆมหาลัย โดยตอนนี้มหาล

ถ้าคุณไปเดินเลือกของ สมมติเป็นของใช้ในบ้าน ที่ห้าง ฮป. แบบไปเพื่อตั้งใจจะไปซื้อของชิ้นนี้เลย  แล้วมีพนง.ทำท่าไม่สนใจ  เพราะกำลังให้บริการลูกค้าอีกท่าน  ระหว่างที่ลูกค้าคนนั้นกำลังเลือ

เหตุเกิดจากเรามารอแม่ที่โรบินสันเราก็ขึ้นมานั่งเก้าอี้แดงปกติว.นเราใส่ชุดพละโรงเรียน+เสื้อกันหนาว แล้วเราเมื่อยเราก็เอาหัวพิงเก้าอี้เอาละตัวเอียงๆมุดเล่นโทรศัพท์อยู่แล้วอยู่ดีๆมีพี่พนักงานเดินมาก้มดู

คือเรื่องเกิดขึ้นที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งแถวรังสิตพี่สาวขับรถคุณพ่อนั่งข้างคนขับเรานั่งกับน้องข้างหลัง พี่สาวเลี้ยวรถเพื่อไปจอดที่จอดสำหรับผู้หญิงเพราะที่จอดไม่มีแล้ว ตอนกำลังเลี้ยวเข้าพนักงานรักษาค

เราเจอคนขโมยของ ในร้านสะดวกซื้อ ไม่ได้จ่าย ประมาณ 2-3 วันให้หลังเราก็เจอเขาทําแบบเด้ยวกัน อีก คือเขาไม่จับเหรอครับ ผมได้แจ้งพนังงานแล้ว แต่เขาก็ เออๆ ครับๆ เฉยๆครับ

เคยสงสัยกันไหมว่า อาหารตามโรงแรม ซูเปอร์มาร์เก็ต ร้านค้า ถ้าขายไม่หมด เขาทำยังไง? https://youtu.be/d9r8KzdzM_E