คือเจ้าของกระทู้ขอยอมรับว่าตัวเองยังเด็กค่ะ แต่เราไม่ใช่คนใจง่ายคบใครมั่วไปหมดนะ มันเป็นความรักที่แบบเขามาชอบเรา เพื่อนชอบหยอกล้อเรากับเขามากๆมันเลยกลายมาเป็นเราชอบเขาไปแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงไหมที่เขาจะชอบเรา แต่คือใจเรามันชอบไปแล้ว อะไรแบบนี้อ่ะค่ะ (อาจจะเรียกว่าอ่อนไหวง่ายต่อการชอบมั้งคะ) ก็สรุปๆเราก็เป็นเพื่อนกันอยู่ห้องด้วยกันเนี่ยแหละค่ะ ถึงได้มาคบกัน แน่นอนว่าช่วงเวลาที่เป็นเพื่อนกันมันช่างเป็นกันเอง และมีความสุขมากเลยค่ะ แน่นอนว่าเขาก็ชอบแกล้งเรามากๆเลย บางทีแกล้งจนร้องไห้ก็มี(จขกท.ยอมรับว่าเป็นคนร้องไห้ง่ายมาก 555++) แต่เขาก็มาปลอบ ขอโทษ เราก็ให้อภัยไป และเหมือนตอนนั้นเราก็จะเริ่มหวั่นนิดๆเหมือนกัน แต่ขอข้ามๆนะคะมันเรื่องยาวอ่ะจะลัดๆให้ฟังค่ะ ตอนที่เราบอกความรู้สึกกันแหละกันมันเป็นตอนที่เราปิดเทอมใหญ่ค่ะ และตอนนั้นเราต่างจะต้องเข้าเรียนที่ใหม่ เพราะจะขึ้นมัธยม หรือก็คือขึ้นม.1 (เด็กมากเลยใช่ไหมคะ) ซึ่งแน่นอนเราไม่ได้เข้าม.1โรงเรียนเดียวกัน เพราะจขกท.เองต้องไปเรียนต่างจังหวัดกับแม่อ่ะค่ะ ส่วนเขาคนนั้นก็ไปเรียนโรงเรียนต่างจังหวัดเหมือนกัน แต่ยังไงเราก็โคตรจะไกลกันอยู่ดีแหละ ก็จะแบบ เราอยู่ยโสธรด้วยกัน แต่เขาไปเรียนอุบล ส่วนเราเรียนที่นครปฐม ก็ไกลกันอยู่นะคะ มันอาจจะเป็นความห่างไกลส่วนนึงหรืออะไรก็แล้วแต่(บางทีก็อาจเป็นเพื่อนผู้หญิงเขาก็ได้)ที่ทำให้เราเลิกกัน พูดแล้วเศร้าๆไงไม่รู้ค่ะ เราคบกันมาอีกไม่กี่วันจะสามเดือนแล้วล่ะค่ะ แต่ก็เป็นเขาเองที่พิมพ์มาบอกเราว่า "เลิกกันเถอะ" "ขอโทษนะ....ตามด้วยชื่อเรา....." คือมันแบบสตั้นไปนานมาก เรากับแม่ก็นอนเล่นกันนั่นแหละค่ะ เขาส่งมาแบบ เราจะร้องก็ร้องไม่ได้อ่ะ จะบ้าตายอยู่ละตอนนั้น เห้อออ แต่ระหว่างที่เราคบกันแทบจะไม่บอกครอบครัวตัวเองเลย อาจจะเป็นเพราะตอนนั้นจขกท.คิดว่าตัวเองยังเด็กเกินไปที่จะมีความรัก กลัวมากกลัวทำให้ครอบครัวผิดหวัง เพราะเอาจริงๆจขกท.กลัวการมีแฟนมากที่สุดในวัยนี้เลยล่ะค่ะเลยไม่กล้าบอกใคร และตอนนั้นไม่นานเอง เค้าก็โพสต์ในเฟสบุ๊คว่าโสด ดูแบบดีอกดีใจจังเลยย เราแบบคิดตีหน้าเขาไปเลยว่า"ไอเฬววเอ้ยย" ทำกันอย่างงี้ได้ไง คงไม่รู้ว่าคนทางนี้มันแบบจะตายแล้วอ่ะ วินาทีที่บอกเลิก เราก็ไม่ถามเหตุผลสักคำ เหมือนตอนนั้นรู้สึกว่าตัวเองเป็นแฟนที่ไม่ดีเองแหละ ไม่งั้นเขาคงไม่มาบอกเลิก ซึ่งเอาจริงๆเราพยายามแล้วนะ พยายามทักปลุก ชวนคุย บอกฝันดีทุกๆวัน ทำทุกอย่างที่แฟนคนนึงจะทำให้ได้ หรือว่าเราฝืนเกินไปก็ไม่รู้ บางทีก็เกลียดขึ้นมา แต่บางทีก็โทษตัวเองอยู่นั่นแหละว่ารักษาเขาไม่ได้เอง มันเจ็บลึกๆอ่ะค่ะ ที่จริงทุกวันนี้เราบอกกับเพื่อนทุกคนเลย ว่าเราเกลียดมัน ไม่อยากยุ่งเรื่องมัน แต่ก็ไม่เคยบอกใครเลยว่าลึกๆมันเหมือนมันเกลียดไม่ลงอ่าา ยากเหมือนกันแฮะ จริงๆเราเลิกกันเกือบจะ8-9 เดือนแล้ว มันแบบนานแล้วนะ แต่ยังไงมันก็ติดๆอยู่ในใจอยู่ดี แล้วลืมบอกที่จริงจขกท.ย้ายมายโสธรแล้วนะคะ มาเรียนแบบจริงจังเพราะบ้านจริงๆก็อยู่ยโส แต่บ้านที่อยู่นครปฐมเป็นบ้านป้าค่ะแต่ก็ไม่ได้เป็นคนสนิทกับป้าขนาดนั้นแค่ย้ายตามแม่ไปเฉยๆ ซึ่งการย้ายกลับมามันอาจจะทำให้นึกถึงเขาขึ้นมาอ่ะค่ะ เลยตัดๆออกไปไม่ได้สักที แล้วก็ตอนที่เราเลิกกัน ประมาณ2-3เดือน เขาก็มีแฟนใหม่เลย ตอนนั้นเจ็บเข้าไปใหญ่อ่ะค่ะ แต่ตอนนี้เลิกกันแล้วดูเหมือนเขาจะเสียใจมาก จะสมน้ำหน้าหรืออะไรดีก็ไม่รู้ 555 แต่ไม่ต้องสงสัยให้ยากเลยนะคะว่าจขกท.รู้เรื่องเขาได้ไง เพราะว่าจขกท.เอง สร้างเฟสใหม่ขึ้นมาแอบส่องเขา(เฟสที่เป็นเพื่อนกันคุยกัน พอดีบล็อคไปแล้วไม่อยากปลดบล็อคอ่ะค่ะ เจ็บ!!!) ก็มันอยากรู้อ่ะค่ะ แต่ตอนนี้เริ่มทนเขาไม่ไหวแล้ว อยากตัดๆออกไปสักที จขกท.ควรทำไงดีคะ ให้แบบพอเรามาเจอกันนี่ จขกท.ถึงกับเชิดหน้าใส่เลยไรแบบนี้อ่ะค่ะ