ทำงานกับญาติได้เดือนละ 4400.- (ตกวันละ144-145)ไม่มีวันหยุด เช้าตื่นมาหุงข้าว ล้างจาน กินข้าว ออกมาทำงาน เลิก 20.30 กลับถึงบ้านมานวดเท้านางอีก ชีวิตวนเวียนอยู่แบบนี้มา5-6ปีแล้วตั้งแต่เราเรียนจบม.3 ต่อม.4เขาก็ไม่ให้ สอบติดปัญญาภิวัฒก็ไม่ให้ไปรายงานตัว
ต้องมาช่วยนางขายของ  และตอนนี้นางมีอีกร้านนางจ้างคนอื่นมาขาย นางให้เงินเดือนคนอื่น9000+มีค่าคอมให้ด้วย แต่ผิดกับเรา ต่อให้ขายดียังไงก็ไม่มีให้เลย แถมมีหักตังอีกต่างหาก เราอยากมีเวลาพัก ละเวลาที่เพื่อนมาหาที่ร้าน เรายืนคุยอยุ่นางก้อจะพูดตัดให้เราไปทำอย่างอื่น เอาจริงๆปะเราไม่มีเพื่อนแล้วมั่งตอนนี้ ไม่เคยได้ไปเที่ยวไหนกะเพื่อนเลย ขัดขวางทุกอย่าง แบบจะขอไปเที่ยวสยามกะน้อง ไม่ได้หยุดนะ ต้องมาเปิดร้านละรอนางมาร้านก็โน้นจ้า บ่าย ละก็ต้องกลับมาปิดร้านอีก 20.30 ต่อจ้า เราลืมบอกว่าเราอายุ20แล้ว มีแต่คนถามว่าทำไมไม่เก็บเงินบ้าง คือวันละ145บาทจะเอาตังส่วนไหนเก็บงะ ข้าวกลางวัน ข้าวเย็นงี้
เหนื่อยจิตมาก บอกตรงๆนะ เคยคิดฆ่าตัวตายหลายครั้ง อยากหลุดพ้นจากตรงนี้ มันไม่ไหวแล้ว ตอนที่นางให้ขายใหม่ๆก้อบอกว่าจะขึ้นเงินให้ละไหนละ ขึ้นมาแค่ 1100-1200.- ??? ตอนนี้คือมันเจ็บตรงที่อีกร้านที่จ้างคนอื่นได้เยอะกว่า มันได้เปรียบอะ มันเจ็บตรงนี้ (อยู่พักกับนางซึ่งมีผัวนางด้วย รายนั้นยิ่งไม่ถูกกัน หาเรื่องเราตลอดเรื่องเล็กๆก็ชอบทำให้เป็นเรื่องใหญ่ ละเวลาที่เรานางโดนด่า ผัวนางก็ชอบยุตลอด ละลูกนางก็ชอบเรียกเราว่ามัน เรียกไอ้ เรียกอี นางก็ไม่ทำไรเลยเฉย ซึ่งเรามีนามเป็นน้า เอาจริงๆเราอม่งเหมือนนางซินโคตรๆอะ เวลาคริบครัวไปเที่ยวกัน เราก็เฝ้าร้าน ร้าน ละร้าน จะทำอะไรก็ร้าน ชีวิตเรากลายเป็นหุ่นยนต์ไปแล้ว เวลาทำงานเวลาพักก็ไม่มี ปวดไม่สบายก็ด่า จะไปหาหมอยังไม่มีเวลาเพราะนางไม่ให้หยุดหรือนอนพัก (เดี่ยวมาต่อนะ)