ขอคำปรึกษาและระบายไปในตัวเลยแล้วกันนะคะเรารำคาญเพื่อนผู้หญิงของสามีค่ะ เราอายุ37สามีอายุ49ค่ะอยู่ด้วยกันมาก็เกือบจะ13ปีล่ะค่ะพึ่งมีลูกด้วยกันอายุ10ขวบ เข้าเรื่องเลยนะคะสามีเป็นคนเพื่อนเยอะเพื่อนผู้หญิงก็มีบ้าง แต่จะมีอยู่นางหนึ่งที่เป็นแฟนของเพื่อนนางที่ไม่รู้ว่ารู้จักกันมากี่ปีอายุน่าจะพอๆกับแฟน(ขออนุญาตเรียกว่านางนะคะจะได้ไม่งง) ทุกครั้งที่แฟนจะไปเที่ยว สังสรรค์กับเพื่อนเราไม่เคยห้ามเลยแต่มันก็มีบางครั้งที่เค้าให้ไปไม่ได้จริงๆอย่างเช่น วันนี้เรามีงานและกลับบ้านดึกสามีต้องเป็นคนดูลูกบ้างหรือก่อนตอนหน้าที่จะมีลูกเรา2คนก็ต่างทำงานและตกลงกันไว้ว่าจะไปเที่ยวตจว.ด้วยกันแต่เพื่อนมาชวนตัดหน้า บางครั้งสามีเหนื่อยจากงานเค้าก็ไม่อยากจะไปไหน สามีเราก็ปฎิเสธแล้วบอกเหตุผลไปตรงๆ

มีอยู่วันหนึ่งเพื่อนเค้าก็นัดเพื่อนทุกคนไม่ทานข้าวและดื่มกันที่ร้านอาหารที่หนึ่ง เราก็ไปด้วย และแน่นอนค่ะมีนางคนนั้นด้วยเรายกมือไหว้ทุกคนมีนางคนเดียวที่ทำเมินแล้วไม่รับไหว้ แต่เราก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะถือว่าไหว้แล้ว และตามประสาของเพื่อนๆเค้าก็ชอบแซวทุกคู่ไม่ว่าจะหญิงหรือชายเราก็ขำขันเอ็นจอยกันบนโต๊ะอาหารแล้วมีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งพูดว่า คิดถึงเมื่อก่อนที่ชวนไปไหนก็ไปกันได้หมดเนอะ
" เดี๋ยวนี้กว่าจะรวมตัวกันได้ยากเหลือเกิน"

แล้วนางคนนั้นก็เอ่ยขึ้นมาว่า

"ก็มีอยู่ไม่กี่คนหรอกที่ตามตัวยากตั้งแต่มีเมีย"

สามีนางก็สะกิดเหมือนจะให้หยุดพูดแต่นางไม่หยุดแล้วพูดต่อ

" สงสารเพื่อนเหลือเกินหาเมียแต่ได้แม่ อยากจะไปไหนก็ไม่ได้ไปอยากจะกินเที่ยวก็ไม่ได้ทำ "

ทุกคนก็เริ่มเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะบรรยากาศเริ่มไม่ดีแต่ก็นะนางยังลากกลับมาคุยเรื่องเดิมๆได้จับใจความได้ประมาณว่า

"-ูน่ะหวังดีกับเพื่อนนะแต่เพื่อนไม่เข้าใจควาหวังดีของ-ู สุดท้ายเป็นไงอยู่เหมือนคนไม่มีความสุขหน้าดำคร่ำเครียด มีเมียก็ไม่มีมารยาทเจอผู้ใหญ่ก็ไม่ยกมือไหว้ ผัวจะไปเที่ยวก็ห้ามนู้นห้ามนี้ สวยซักนิดจะไม่ว่าเลย"

เราก็เริ่มจับทางได้ละแต่ก็ยังนิ่งอยู่สักพักนางก็พูดอีก

"สงสารชีวิตเพื่อนเหลือเกินต้องมาเจอเมียแบบนี้ ทนมาได้ไง10กว่าปี"

ต่อจากนี้จะเป็นเราล้วนๆที่พูด

"ขอบคุณสำหรับคำตอบที่ไม่มีใครถามนะคะ ที่บอกสงสารเพื่อนแต่หนูสงสารพี่นะคะ อยู่กับผัวมา30ปี ผัวเอาเมียน้อยเข้าบ้านไม่รู้ปีละกี่คน ห้ามผัวไม่ให้เที่ยวก็ห้ามไม่ได้ ผัวแอบไปแต่งงานกับเมียน้อยจนมีลูกด้วยกันพี่ยังไม่รู้อะไรเลยจนลูกเมียน้อยกับผัวพี่โผล่มา2คนแล้วทะเบียนสมรสก็มีแต่ดันโ-่อยู่แบบจำยอมมาตลอด20-30ปีนี้ก็น่าสงสารพี่เหมือนกันนะคะ ชีวิตนี้มีความสุขกี่ครั้งเนี้ย รู้สึกตัวเองต่ำต้อยด้อยค่าขนาดนั้นเลยหรอคะถึงต้องเหยียบคนอื่นเค้าให้ต่ำลงไปด้วย อายุหนูน้อยกว่าแต่สมองหนูมีมากกว่าพี่นะคะ ที่พูดมาตั้งแต่แรกนี้หนูไม่ได้โ-่นะถึงจะไม่รู้ว่าพี่ด่าหนูน่ะ และอย่ามาพูดว่าพูดลอยๆนะคะโตจนจะลงโลงอยู่แล้วทำตัวให้เป็นประโยชน์ดีกว่าเป็นภาระทางความรู้สึกคนอื่นนะคะ"

นางตอบกลับมาว่า

"ก็-ูเป็นคนตรงๆพูดอะไรก็พูดตรงๆแบบนี้แหละ ที่พูดไปก็หวังดีกับเพื่อนอยากจะให้เพื่อนเจอเมียดีๆ เพราะหาเมียไม่ได้หาแม่"

เราเลยตอบให้ทันควันเลยจ้า

"เป็นคนตรงหรือปากไม่มีหูรูดกันแน่คะขนาดผัวสะกิดให้หยุดยังไม่หยุดเลย แล้วที่บอกว่าหวังดีเนี้ยหนูเข้าใจพี่นะ หนูก็ขอพูดตรงๆเหมือนกันนะคะถ้าพี่หวังดีจริงๆไม่ต้องเ-ือกหรอกค่ะถ้าหนูอยู่ด้วยกันไม่ได้เดี๋ยวก็เลิกกันเอง หนูอยู่กับผัวมา13ปีไม่เคยทะเลาะกันสักครั้งเรื่องเล็กๆน้อยๆก็ไม่เคยทะเลาะมีแต่จะปรับตัวเข้าหากันทุกครั้ง แล้วอย่ามาพูดว่าเรื่องแค่นี้เพราะหนูปล่อยให้พี่ด่าแซะหนูมาตั้งแต่หนูแต่งงานกับผัวใหม่ๆแล้ว หนูว่าพี่อายุก็น่าจะไล่ไปกับผัวหนูคิดว่าสักวันคงจะชินไปเองเพราะหนูเข้าใจว่าเมียคนของผัวหนูคนก่อนหน้านี้มันคือเพื่อนพี่ แต่พี่อย่าลืมนะหนูคบกันตอนที่เค้าหย่ากันไป3ปีแล้ว แล้วเพื่อนพี่มันหนีไปเอาผัวเด็กเองพี่จะมามองว่าหนูเป็นเมียน้อยไม่ได้นะคะ โตๆกันแล้วแยกแยะบ้างนะคะดูสถานที่ด้วยว่ามันควรหรือไม่ควรแก่ปูนนี้แล้วต้องให้เด็กมาถอนหงอก พี่แค่อิจฉาที่ผัวหนูไม่กินไม่เที่ยวเหมือนผัวพี่ใช่มั้ยคะ หนูอยู่กันมาตั้งแต่วันแรกไม่เคยมีปัญหาเรื่องมือที่3เลย ส่วนผัวพี่เวลาพี่เมาพี่ก็ชอบเล่าให้คนอื่นเค้าฟังว่าผัวพี่มีเมียน้อยตั้งแต่ยังไม่มีลูกคนแรกเลยนิคะ นี้ลูก3แล้วเรียนจบไปแล้วคนหนึ่งผัวพี่ยังไม่เลิกมีเมียน้อยเลย"

แล้วนางก็นั่งร้องไห้น้ำตาเช็ดหัวเข่าไปเลย ส่วนทุกคนที่โต๊ะคือนั่งมองเราเป็นตาเดียวแบบช็อคไปแล้วรวมถึงสามีเพราะปกติเราเป็นคนที่ไม่เคยพูดอะไรเสียดสีใครเลยและไม่เคยยุ่งเรื่องผัวๆเมียๆของเพื่อนๆสามี มันไม่ใช่ครั้งแรกที่นางแซะและด่าเราแบบนี้ บางครั้งเราซื้อข้าวกินแต่เราเป็นคนชอบกินพวกซูชิหรือแซวม่อนดอง แต่สามีไม่ชอบ เราก็จะซื้อมากินของเราคนเดียวส่วนสามีเราก็ซื้ออย่างอื่นให้กิน พอนางเห็นก็จะพูดว่าดูผัวกินข้าวกล่อง50-60 เมียกินแซลม่อนกล่องละ2-3ร้อย แต่เราก็นิ่งมาตลอดจนวันนี้มันเป็นวันที่เราอดทนต่อไปไม่ไหวแล้วเราเลยละเบิดมันออกมา เราทำถูกมั้ยคะหรือเราพูดแรงไปรึป่าว แต่ก็บอกตามตรงว่าเราไม่รู้สึกผิดเลย กลับกันเรารู้สึกโล่งและไม่อึดอัดอะไรเลยรู้สึกดีที่ได้พูดออกไปมากๆ จบจากวันนั้นนางก็ไม่เคยมาเฉียดแถวบ้านอีกเลยค่ะ ถ้าเจอกันที่ไกลๆนางก็เดินหนีไปคนละทาง ส่วนทุกคนในกลุ่มรวมถึงสามีก็ไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้อีก ทุกคนมีความคิดเห็นยังไงคะ คิดว่าเราทำถูกมั้ยหรือเราควรไปขอโทษเค้ามั้ยคะ