ผมจะเล่าชีวิตผมนะครับ ผมอยากระบายเฉยๆ
ผมพยายามปับหรุงตัวเองทุกอย่างแล้ว 
แฟนคนแรกสมัยมัธยม เลิกกับผมเพราะผมไมาสนใจเธอ(ผมติดเกม)
แฟนคนที่2 ผมพยามดูแลเอาใจใส่มากๆ แต่สุดท้ายเธอก็ไปจากผมเพราะเงิน อีกคนเขามีมากกว่า (ผมมันจน)
แฟนคนที่3 เรารู้จักกันตอนผมเป็นทหารที่โคราช  ปี 2557 เรารู้จักกันจากbeetalk เราคุยกันได้ถูกคอมาก แล้วเธอก็บอกว่าเธอชอบผม เราก็เลยตกลงคบกัน
เราคบกันได้1เดือน แล้วเราก็เลิกกัน เพราะเขาลืมคนเก่าไม่ได้ วันนั้นผมเสียใจมาก เราคบกันได้เดือนเดียวผมยังไม่เคยไปหาเธอเลยมีแต่เธอมาหาผม
ผมไม่รู้จักที่อยู่เธอ ผมอยากไปหาเธออยากไปรั้งเธอไว้ ผมเลยหาจากเฟสบุ้คที่เขาเช็คอิน ผมเดินจากค่ายเพื่อที่จะตามหาเธอ ระยะทางวันนั้นที่ผมเดินประมาณ5กิโลได้ ผมเสียใจมากมันจบเร็วเกินไป จนกระทั่งผมได้พบเธอ ผมรั้งเธอไว้แล้ว แต่เธอก็ยืนยันที่จะเลิกกับผม ผมเลยบอกเธอไปว่าเรายังเป็นเพื่อนกันได้นะ(ผมไม่อยากเสียเธอไป) ช่วงแรกๆเราก็คุยกันตลอด เวลาผ่านไป ความรู้สึกของผมมันยังเหมือนเดิมเธอยังเป็นคนที่ผมรัก แต่ทุกๆครั้งที่ผมบอกความรู้สึกของผมไปว่ารักเธออยู่หรือบางที่ผมอาจงี่เง่า เธอจะบล็อคผม เป็นแบบนี้วนไปเรื่อยๆ มีครั้งนึงเธอบล็อคผมเกือบปี แล้ววันนึงเธอก็ทักมาหาผมถามสารทุกสุขดิบ ผมเห็นเธอมีแฟนใหม่อิกคน ผมเสียใจมาก ทำไมคนๆนั้นไม่เป็นผม หลังจากนั้นผมก็คุยกับเธอเกือบทุกวัน เธอบอกว่าผมเป็นคนดี คอยอยู่ข้างเธอตลอด เวลาก็ผ่านไปประมาณ6เดือนที่เขาคบกับแฟนใหม่ แล้วเธอก็กลับไปคบกับคนเก่าอีก จนกระทั่งตอนนี้เธอแต่งงานกับคนเก่าไปแล้ว(แต่ง2561) เรายังคุยกันตลอด เหมือนความรักของเธอจะมีปัญหา3วันดี4วันร้าย มีโอกาสถ้าผมผ่านไปจังหวัดที่เธออยู่ผมจะแวะหาเธอทุกครั้ง ผมคิดถึงเธอมากคิดถึงทุกเวลา อยากเข้าไปกอดทุกครั้งที่เจอหน้าแต่ผมก็ทำไม่ได้ จนกระที่งเมื่อเดือนที่แล้วผมบวช เธอบอกว่าเธอจะมางานบวชผม เธอเคยบอกผมนานแล้วหละว่าจะมาให้ได้ แต่เธอก็มาไม่ได้ ผมบวชสึกเธอเลยอยากมาเที่ยวจังหวัดที่ผมอยู่ เธอมาจริงๆครับ ผมดีใจมาก ดีใจที่สุดในชีวิต ผมได้พาเธอเที่ยว พาไปไหว้พระ กินข้าวเย็นเสร็จผมพาเธอไปที่พัก ผมนั่งข้างๆเธอ ถามเธอว่าคิดยังไงกับผม เธอบอกว่าคิดแค่เพื่อนบอกผมว่าเป็นคนที่ดีที่สุดที่เคยรู้จักมา ผมเลยบอกความจริงกับเธอไปว่า วันนั้นที่บอกว่าเป็นเพื่อนกันก็ได้ผมแค่ไม่อยากเสียเธอไป เรารักเธอและรอเธอมาตลอด5ปีเลยนะ ผมทั้งดีใจและเสียใจที่ได้พูดออกไป ที่ผมเสียใจเพราะผมรู้ว่าอะไรมันจะเกิดขึ้นต่อไป ผมอาจไม่ได้คุยกับเธออีกเลย แต่หลังจากที่ผมพูดไปผมถามเธอว่า ถ้ารู้ความจริงเรายังคุยกันได้ใช่ไหม เธอบอกว่าได้ คืนนั้นเราก็คุยกันปกติ (เราไม่ได้พักด้วยกัน) ผมก็กลับไป รุ่งเช้าผมมารับเธอเพื่อที่จะพาเธอไปเที่ยวต่อ แต่ผมเห็นสีหน้าของเธอแล้วคนละคนกับเมื่อคืน เหมือนเธอโกรธและเกลียดผมมาก ผมได้แต่มึนงง เธอบอกเธอจะกลับ ยังไงก็จะกลับตอนนั้นให้ได้ ผมเลยพาไปส่งที่ บขส. เราไม่ได้พูดกันสักคำ ผมอึดอัดมาก ผมไปซื้อตั๋วให้เธอ เรายืนรอรถอยู่ประมาณ15นาที เป็น15นาทีที่ทรมานมาก เธอไม่คุยไม่สบตากับผมเลย จนกระทั่งเธอจะเดินขึ้นรถ เธอบอกกับผมว่า..เธอกลับก่อนนะ. นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่เธอพูดกับผม วินาทีนั้นผมทำอะไรไม่ถูกเลยครับ ร้องไห้กลาง บขส. แบบไม่อายใคร ผมได้แต่ถามตัวเองว่ามันเกิดอะไรขึ้น ณ ตอนนี้เธอก็บล็อคผมทุกทางแล้ว......... ! ผมพยามที่สุดแล้วกับความรัก ผมพยายามปรับปรุงตัวเองทุกอย่างแล้ว ดูเหมือนว่าความรักไม่ต้องการผมเลย....................................... ชีวิตที่แสนทรมาน  
#ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ ผมไม่รู้ว่าจะเรียบเรียงยังไงดี มันมืดไปหมดแล้วตอนนี้