อาจจะยาวหน่อย แต่ขอรบกวนอ่านหน่อยนะคะ

เราได้เข้าไปอาศัยอยู่บ้านหลังหนึ่ง
 ซึ่งเขาได้ช่วยเหลือเราเพราะรู้จักกัน โดยเราเป็นวัยรุ่นและคนที่ช่วยเหลือเป็นผู้ใหญ่ในที่ทำงาน
บ้านของเขาจะมีสองบ้านในรั้วเดียวกัน หลังแรกคือบ้านของผู้ใหญ่คนนั้น (เราก็อยู่บ้านหลังนี้ด้วย)
หลังที่สองคือบ้านของแม่ของเขา

ปกติเราก็ไม่ได้ไปยุ่งอะไรกับบ้านหลังที่สอง แรกไปอาจจะเข้าไปทำอาหารบ้าง กรองน้ำบ้าง แต่เพราะเกรงใจเลยไม่ได้ไปทำอีกเลย แต่มีสิ่งหนึ่งที่ต้องไปบ้านหลังนั้นคือ ซักผ้า เพราะเครื่องซักผ้าอยู่ที่นั่น จึงไปซักจึงไปซักทุกวันอาทิตย์

ประเด็นมันประเด็นมันเริ่มจากตรงนี้ จริงๆแล้วเราไม่ได้สนิทกับแม่(ของเจ้าของบ้าน) เท่าไหร่ แต่ัวนหแต่ัวนหนึ่งตอนค่ำ เรากลับจากที่ทำงานมา เข้าห้องไปกะจะอาบน้ำ (ห้องเรามีห้องน้ำในตัว) เห็นรอยปากกาเคมีเขียนอยู่บนประตูว่า "กรุณาล้างห้องน้ำด้วย" ตรงนี้ยอมรับผิดเพราะห้องน้ำสกปรกจริง เพราะเราไม่ค่อไม่ค่อยได้อยู่ เลยไม่ค่อเลยไม่ค่อยได้ทำความสะอาด แต่ตอนนั้แต่ตอนนั้นก็รู้สึกโหวงๆในว่าแม่อาจจะรู้สึกเคืองๆเรา

พอครั้งล่าสุด เช้าวันอาทิตย์เรากำเรากำลังขนผ้าไปซักตามปกติ ก็ไปเจอข้อความเขียนบนฝาเครื่องซักผ้าว่า "คราวหลังไม่ต้องใช้แล้วนะ เอากางเกงในมาใส่ สกปรก เอาไว้ซักปลอกหมอน หัดเกรงใจกันบ้าง ค่าไฟแพง" แบบนี้ทุกตัวอักษร เราก็ตกใจ เพราะเวลาเราซักเราก็แยกตลอด แต่บางครั้งมันก็ติดไปบ้าง ไม่ทันได้ดู แต่เขาคงเห็น เลยไม่พอใจ เราก็รู้เราก็รู้สึกผิดค่ะ เพราะยังไงเราก็ผิดจริง เราเลยคิดอยู่นานว่าจะเอายังไง
เลยตีดสินใจเดินเข้าไปขอโทษ

เรา : แม่คะ ขอโทษเรื่องเครื่องซักผ้านะคะ หนูมักง่ายเอง ขอโทษจขอโทษจริงๆค่ะ
แม่ : .........
เรา : ทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะไม่รู้จะพูดอะไร " เสื้อกับกาเสื้อกับกางเกงยังซักได้มั้ยคะ" (คือตอนนั้คือตอนนั้นทำตัวไม่ถูกจริงๆ) "ขอโทษนะคะ"
แม่ : ไม่เป็นไร
ตอนนั้นตอนนั้นเราก็นิ่งๆ ไม่รู้จะไปยังไงต่อ เลยเดินออกมา 
ถึงขอโทาไป แล้วแม่ตอบว่าไม่เป็นไรก็เถอะ แต่เรายังโหวงเหวงใจอยู่ แบบมันไม่สบายใจเลย เดินผ่านไปเห็นตัวหนังสือที่เขาเขียน ก็ยิ่งรูก็ยิ่งรู้สึกไม่ดีทุกทีเราจะทำเราจะทำยังไก็ยิ่งรู้สึกไม่ดีทุกทีเราจะทำยังไงดีคะ ยิ่งถ้าผู้ใหญ่ที่ช่วยเหลือเรารู้ก็จะยิ่งไม่สบายใจ รู้สึกไม่ดีมากๆเลย