ในชีวิตของคนเรา จะต้องชดใช้กรรมไปอีกนานเท่าใด บางคนอาจมีกรรมไม่เหมือนกัน  แต่เราก็ไม่รู้ เราไปทำกรรมอะไรนักหนา พอพ่อเราเสียไป ก็ไม่มีใครรักเราอีกเลย ไม่ว่าจะเป็นแม่ พี่สาว น้องชายก็ตาม เราพยายามหลอกตัวเอง ว่า ทุกคนรักเราแต่เราแค่มองในแง่ลบมากไป แต่ คนนอก เขาก็มองออก ว่าไม่มีใครรักเรา ทุกสิ่งทุกอย่างที่เรามี เราสร้างมากับมือ ค่าเทอม เงินไปโรงเรียน เสื้อผ้า ค่ารายงาน เราไม่เคยได้จากแม่สักบาท เราขอก็ไม่เคยได้ ครั้งนึงเราเคยหยิบเงินเขาไป100ร้อยบาท แล้วเรามาบอกทีหลัง เพราะวันนั้นไม่มีเงินไปโรงเรียนจริงๆ ถ้าเราขอ แม่ไม่ให้แน่นอน พอเราบอกแม่ แม่ก็ด่าเรา เอาเราไปประจานให้คนอื่นฟัง แม่เราชอบหาว่าเราขี้เกียจ ตื่นสาย งานบ้านไม่ทำ เท่าที่เราจำได้ ตั้งแต่เราอายุ14ขวบ (ตอนนี้ 19) เราไม่เคยกินข้าวที่บ้านสักครั้ง ข้าวเช้าเราไปซื้อที่โรงเรียน ข้าวเย็นเราไม่กินอยู่แล้ว เย็นกลับมาทุกวันเราต้องไปล้างจานที่ร้านอาหารยั้นเที่ยงคืนทุกวัน เน้นนะคะทุกวัน ค่าน้ำค่าไฟของเรา ห้องเรา เราเก็บตังติดแอร์ ทำใหม่ทุกอย่างในห้องด้วยเงินเรา เราเลยให้เงินแม่เดือนละ2พัน เป็นค่าน้ำค่าไฟ ค่าเช่าห้อง แต่แม่ก็ยังด่าเรา เอาเราไปด่ากับครูที่โรงเรียนว่าเรา ขี้เกียจงั้นงี้ จนทำให้อาจารย์ ไม่มอบทุนให้เราเลยสักครั้ง ทั้งๆที่เขาก็รู้ว่าเราเลี้ยงตัวเอง ทั้งๆที่เราแทบจะกราบขอทุนเขา เขาไม่ชอบเราด้วยอยู่แล้ว เพราะอยู่รร.เราไม่อะไรกับใครด้วยแหละ แต่ทำไมยังมีคนเกลียดเรา แม่กระทั่งเพื่อนสนิท เวลามันนัดไปไหนกัน แล้วเราไปไม่ได้ มันไม่เคยถามเราสักคำว่าทำไม แต่เอาแต่พูดเอาแต่ด่าเราแทน จนตอนนี้อายุ19 เรายังไม่ได้เรียนต่อ เราดรอปมาปีนึง แต่ช่วงเวลาที่ดรอปมานั้น มันสาหัสมาก แม่เหมือนเกลียดเราหนักขึ้นทุกวัน ทะเลาะกันแรงทุกวัน แล้วก้จะมาชวนทะเลาะตอนเรากลับจากงานดึกๆ พอทะเลาะเสร็จ  เรามักจะถามตัวเองว่า เราทรมานร่างกาย และจิตใจขนาดนี้ ทำไมไม่ตายสักที บางวันเราเครียดมาก ร้องไห้มาก เราต้องหาอะไรทำให้หายหยุดร้อง และหายคิดถึงเรื่องที่แม่ชวนทะเลาะ ด้วยการ โขกหัวกับกำแพงแรงๆให้มันเจ็บ และปวดตุบๆ มันถึงจะหาย หรือไม่ก้เอามือตบหัวตัวเอง ให้มันดังตุบๆเช่นกัน เราต้องทำแบบนี้ มานานนับปีแล้ว  พอเราทำให้ตัวเองเจ็บปวดหนักมากกว่าที่เราเสียใจ เราจะหายเสียใจ และนอนได้หลับสบาย ตื่นมา เราก็นอนคิด เมื่อไหร่จะตาย อยากนอนไหลตายไปเลยก็ได้ เพราะไม่มีใครสนใจอยู่แล้ว พี่สาวควรจะรักน้องเท่ากัน แต่กลับรักน้องคนเล็ก มอบให้ทุกอย่าง ให้เรียนที่ดีๆ น้องชายก็เกลียดเราเข้าไส้ เพราะเราจะด่ามันตลอดว่า อยู่บ้านให้ช่วยแม่ทำงานบ้าง ไม่ใช่แต่จะเอาเล่นเกม. แม่ ก็รักพี่สาวและน้องชายสุดหัวใจ บางวันเราแอบแช่ง ให้พวกมัน3คน ตายไปไวๆ เพื่อว่าคำแช่งนั้นอาจย้อนเข้ามาหาเราบ้าง มันคงจะดี เราควรจะทำยังไง ให้เวรกรรมพวกนี้หมดไป หรือ ช่วยแนะวิธี หยุดชีวิตเราแทนก็ได้ค่ะ เรามานั่งคิดว่า เจ้ากรรมนายเวร อาจจะมาในรูปแบบครอบครัวก็ได้
#เกิดเป็นลูกคนกลางนี่ซวยสุดละ
#ไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้าหรอกค่ะเพราะไม่เคยไปพบจิตแพทย์