เราเคยมีความคิดค่ะว่า ภาระในชีวิตมันหนักเหลือเกิน มีหนี้มีสิน ทั้งที่ไม่ได้เป็นคนก่อ และใช้วิธีผิดๆในการหาเงินมาใช้หนี้ จนสะสมล้นพ้นตัว
เห็นเขาขอรับบริจาคกัน ช่วยเหลือคนยากจนกันคนละนิดละหน่อย จนพอจะมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น
ช่วยบริจาคหมาแมวจรจัด ช่วยช้าง ช่วยผู้ป่วย
เราก็เลยมีความคิดว่า แล้วถ้าเราอยากหลุดพ้นภาระหนี้สินกองโตนี้ล่ะ อยากหลุดจากทุกข์ที่ก่อโดยรู้ไม่ถึงการณ์ แค่อยากใช้ชีวิตติดดินที่มีเงินใช้ในชีวิตประจำวัน แค่วันละ100 แต่ขอแค่ไม่มีหนี้ แบบพอเพียง พอกินไปวันๆ นั่นคือความสุขที่เราโหยหา เราไม่ได้อยากขอรับบริจาคจริงๆนะ แค่อยากขอยืมคนละ10บาท สะสมรวบรวมไปใช้หนี้นอกระบบให้มันจบ ให้พ้นไปจากชีวิตนี้ พอจบหนี้ก็ทำมาหากินใช้หนี้คืนทุกๆคนที่ช่วยมาคนละ10บาท โดยที่ไม่ใช่หาเงินมาทำอาชีพเสริมก็แล้ว แต่จ่ายได้เพียงแค่ค่าดอก ต้นไม่มีลด เจ้าหนี้กินดอกเกินต้นไปไหนต่อไหนก็ไม่เป็นไทยสีกที เข็ดจริงๆกับการช่วยคนอื่น แต่เราทุกข์ทั้งชีวิต 
แต่แฟนเราบอก เราไม่ใช่หมาจรจัด ไม่ใช่ช้างป่วย ไม่ใช่คนป่วยติดเตียงนอนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
เราเป็นคนมีครบ32และยังมีแรงทำงาน จะขอให้คนอื่นมาช่วยได้ยังไง ทุกคนต่างก็มีภาระ เป็นหนี้ก็ต้องใช้  ตอนหากู้เงินช่วยเขา เขาก็ไม่ได้มาจี้มาบังคับ มีใจช่วยเขาเองก็ต้องรับผิดชอบเอง  เรามีความคิดแบบนี้เราเห็นแก่ตัวมั้ย