เรื่องมันมีอยู่ว่า ตอนนั้น ผมยังเด็ก อยู่ในช่วงอยากรู้อยากลอง ผมเป็นเกย์นะครับ เวลามีอะไรกับผู้ชายมีป้องกันไม่ป้องกัน และมันก็เป็นบทเรียนที่ทำให้ผมได้จำไปจนวันตาย รักสนุกแต่ไม่รักตัวเอง ผมตรวจเจอตอนอายุ 18 ปี จนตอนนี้ ผมอายุ 20 ปีแล้ว เป็นมาแล้วสองปี ปีแรกผมกินยาได้แค่เดือนเดียว แต่ผมก็มาหยุดกินเพราะไม่ชอบหมอ ณ ตอนนั้นเราต้องการคำปรึกษาที่ดี ให้เรา แต่ดันพูดออกมาว่า คุณจะกินยาก็ได้ไม่กินก็เรื่องของคุณ ตอนนั้นพูดออกมาว่าผมจะกินยา หลังจากวันนั้นผ่านไป หมอนัดให้มาเอายาต้าน คือไม่บอกให้เรารู้เรื่องเลย ว่าต้องทำยังไง คำปรึกษาก็ไม่มี เหมือนรังเกลียดเรา ต่อจากนั้นมาผมก็ไม่ไปที่ รพ.นั้นอีกเลย ผมก็ใช่ชีวิต เหมือนคนปกติทัวไปทำงาน จนพ่อผมเสียผมก็ได้กลับมาอยู่ ต่างจังหวัด ใช้ชีวิตปกติ แต่มันมีจุดเปลี่ยนที่ทำให้ผมต้องกินยาต้าน เพราะตอนนี้ตุ่มมันขึ้นเต็มตัวผมไปหมด ผมก็ไปหาหมอแต่สิทธิ์การรักษาผมอยู่ที่ กทม.หมอที่ รพ.ของอำเภอผมก็แนะนำดีว่าหนูต้องไปย้ายสิทธิ์ รพ.มาอยู่ นครพนมก่อน ถึงจะรักษาได้ผมเดินเรื่องเสร็จแต่ต้องรอ ไปหาหมอได้ วันที่ 1 เมษา ผมต้องทนกับโรคที่สังคมไม่ยอมรับแต่ผมจะต้องมีชีวิตอยู่ดูเเลคนที่เรารักมาก นั้นก็คือแม่ แม่ผมยังไม่สบาย ผมจะต้องอยู่ต่อเพื่อทำให้แม่สบาย ผมคิดแค่ว่า ผมจะต้องหายและอยู่ ดูแลแม่ อยากมีคนค่อยให้คำปรึกษาเรื่องนี้โดยตรง

---