สวัสดีค่ะเพื่อนๆทุกคน คือเรามีเรื่องไม่ค่อยสบายใจ
เราค่อนข้างเป็นคนนิ่งๆ เงียบๆ ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง เข้ากับคนค่อนข้างยาก แถมหน้าดุ จนบางทีคนอื่นอาจคิดว่าเราหยิ่ง
ทำให้รู้สึกเป็นกังวล บางที่เราก็คิดมากว่าเป็นเพราะอะไร ทำไมเราถึงเป็นแบบนี้
บางครั้งก็รู้สึกโทษพ่อ-แม่เราที่ทำให้เรากลายเป็นคนแบบนี้ เพราะ
สมัยเรียนตั้งแต่อนุบาล ยันมหาลัย แม่เราค่อนข้างดุมาก ตอนเด็กบางทีทำอะไรผิดก็โดนตี โดนว่า บางทีโดนไล่ออกจากบ้าน
ไล่ลงจากรถ แม่เราค่อนข้างติดเพื่อน ส่วนใหญ่จะเป็นพ่อที่คอยดูเรา และบางทีเวลาอยู่พร้อมหน้ากันพ่อ-แม่
ก็จะทะเลาะทำร้ายร่างกาย บางทีแม่เราก็เอาเราไปเป็นเครื่องมือบ้าง ทุบตีเราประชดพ่อ มีมัดมือมันเท้าแล้วก็ตีเรา
บางทีตบหน้าเราเส้นเลือดในตาแตก เป็นบ่อยในชีวิตช่วงนั้น พอไปเรียนพิเศษด้วยความที่เราเป็นคนฟันเหยิน
ผมหยิกสั้น ก็ยิ่งโดนล้อให้เป็นปม กลายเป็นคนขาดความมั่นใจไปอีก....
บางครั้งเราก็รู้สึกว่าชีวิตของเราไม่สามารถตัดสินใจอะไรเองได้ถ้าเราผิดคำสั่งของแม่ เราจะโดนแม่อาละวาท
โดนประจานให้คนในหมู่บ้านได้ยิน จนเราไม่มีสัมพันธ์ที่ดีกับคนในหมู่บ้านมากนักเพื่อนที่เคยเล่นกันก็หายไป เราไม่อยากเรียน
ไม่อยากทำ ไม่อยากได้สิ่งนี้ หรือถ้าเราออกความเห็นอะไรที่ไม่ถูกใจแม่ก็จะโดนอาละวาทอีกเช่นกัน บางทีหาว่าเราบ้าผู้ชาย
แรด ร่าน ไปออกกำลังกายหรือไปหาผรัว ซึ่งเราไม่ได้เป็นแบบนั้น บางทีการที่เรามีกิจกรรม มีสังคมเล็กๆได้พูดคุย
ทักทายกับคนอื่นแค่นี้...ขอแค่เรามีสังคมกับเขาบ้างไม่ได้เลยเหรอ?? ชีวิตที่ผ่านมาเราเป็นแบบนี้จริงๆ
* เรารู้ว่าแม่ก็รักเรามาก แต่แม่รักเราในทางที่ผิด ไม่เคยฟังความเห็นเรา ไม่เคยให้เราลองตัดสินใจอะไรเลย ต้องฟังแม่ตลอด
พอเราฝึกงานเราก็มีปัญหา เวลาพี่ไปกินข้าวกัน เราบอกพี่ๆว่า ขอไปเอาของแปปนึง สุดท้ายกลับออกมาก
ไม่มีใครรอเราสักคน เรากินข้าวคนเดียวมาตลอด จะมีพี่อีกกลุ่มหนึ่งที่เหมือนโดนแยกออกมา เพราะความที่อาจเป็นคนเงียบๆ
เหมือนกันก็ได้ เราก็ไปกินข้าวกับพวกพี่เขาแทนบางครั้ง
บางทีตอนเรานั่งทำงานอยู่ดึกๆ พี่สั่ง KFC มากินกัน พี่ทุกคนเดินไปกินกัน แต่ไม่มีใครชวนเราเลย จนพี่หัวหน้าใหญ่
เดินมาบอกว่าไม่ไปกินกับพี่เขาละ แต่เราก็ไม่ไปเพราะ เข้าไปแล้วทุกคนก็ไม่สนใจเราอยู่ดี ไม่ทักทายพูดคุย (ทั้งที่เราสวัสดี ลองเข้าหาแล้ว ยิ้มให้)
อาจเป็นเพราะนิสัยเราที่เข้าหาคนไม่เป็น คุยไม่เก่ง แถมหน้าดุ แต่เราไม่ได้หยิ่งเลยนะ
เข้าช่วงวัยทำงาน ยิ่งลำบากใจเข้าไปอีก การทำงานเป็นการเข้าสังคม ยิ่งทำงานกับคนเยอะๆ เรายิ่งคิดมาก
เป็นกังวล ว่าเราจะทำไงให้คนอื่นชอบเรา เราอยากมีเพื่อน แคร์คนอื่นมากไป จนโดนทำร้ายจิตใจอยู่บ่อย บางทีก็ร้องไห้ที่เราเข้ากับใครไม่ได้
คนอื่นคุยเล่น หยอกล้อกัน เราได้แต่นิ่ง ไม่รู้จะพูดอะไร เวลาไปไหนกินอะไร หรือจะกลับบ้าน ถ้าเป็นคนอื่นเขาจะบอกกัน
แต่กับเรานานๆครั้งจะถาม หรือไม่ถามเลย อาจเป็นเพราะเรานิ่ง และเงียบ จนเรากลายเป็นคนแปลกแยก เราลองพยายามปรับตัวเองแล้ว
แต่ก็ไม่เป็นผลสักที มันยากมากจริงๆนะ ไม่ใช่เราไม่พยายาม เวลาคนอื่นมีปัญหาอะไร ถามอะไร เราก็ช่วยและสอน บางทีเราทำผิดพลาด
กับโดนตะคอกกลับ ก็เอามาคิดมาก น้อยใจเอง เราแสร้งยิ้ม แสร้งมีความสุข แต่ในใจเรานั้นไม่เลย เราไม่กล้าบอกพ่อ เราคิดแต่อยากจะออกจากงาน
แต่ก็ไม่รู้ถ้าออกไปจะทำอะไรกิน...
**เราไม่รู้จะทำไงกับชีวิต หรือหาทางออกให้กับตัวเองยังไงดี......เราไม่รู้จริงๆ เราแทบไม่มีเพื่อนเลย
ทั้งหมดนี้ ทำให้เราคิดอยู่แต่ว่า ที่เราต้องเป็นแบบนี้เป็นเพราะ พื้นฐานครอบครัวเรา
เราโทษพ่อ เราโทษแม่ แต่เราก็ยังรัก ชีวิตแบบนี้มันไม่มีความสุขเลย
อึดอัดกับชีวิต ขอคำแนะนำค่ะ
เราค่อนข้างเป็นคนนิ่งๆ เงียบๆ ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง เข้ากับคนค่อนข้างยาก แถมหน้าดุ จนบางทีคนอื่นอาจคิดว่าเราหยิ่ง
ทำให้รู้สึกเป็นกังวล บางที่เราก็คิดมากว่าเป็นเพราะอะไร ทำไมเราถึงเป็นแบบนี้
บางครั้งก็รู้สึกโทษพ่อ-แม่เราที่ทำให้เรากลายเป็นคนแบบนี้ เพราะ
สมัยเรียนตั้งแต่อนุบาล ยันมหาลัย แม่เราค่อนข้างดุมาก ตอนเด็กบางทีทำอะไรผิดก็โดนตี โดนว่า บางทีโดนไล่ออกจากบ้าน
ไล่ลงจากรถ แม่เราค่อนข้างติดเพื่อน ส่วนใหญ่จะเป็นพ่อที่คอยดูเรา และบางทีเวลาอยู่พร้อมหน้ากันพ่อ-แม่
ก็จะทะเลาะทำร้ายร่างกาย บางทีแม่เราก็เอาเราไปเป็นเครื่องมือบ้าง ทุบตีเราประชดพ่อ มีมัดมือมันเท้าแล้วก็ตีเรา
บางทีตบหน้าเราเส้นเลือดในตาแตก เป็นบ่อยในชีวิตช่วงนั้น พอไปเรียนพิเศษด้วยความที่เราเป็นคนฟันเหยิน
ผมหยิกสั้น ก็ยิ่งโดนล้อให้เป็นปม กลายเป็นคนขาดความมั่นใจไปอีก....
บางครั้งเราก็รู้สึกว่าชีวิตของเราไม่สามารถตัดสินใจอะไรเองได้ถ้าเราผิดคำสั่งของแม่ เราจะโดนแม่อาละวาท
โดนประจานให้คนในหมู่บ้านได้ยิน จนเราไม่มีสัมพันธ์ที่ดีกับคนในหมู่บ้านมากนักเพื่อนที่เคยเล่นกันก็หายไป เราไม่อยากเรียน
ไม่อยากทำ ไม่อยากได้สิ่งนี้ หรือถ้าเราออกความเห็นอะไรที่ไม่ถูกใจแม่ก็จะโดนอาละวาทอีกเช่นกัน บางทีหาว่าเราบ้าผู้ชาย
แรด ร่าน ไปออกกำลังกายหรือไปหาผรัว ซึ่งเราไม่ได้เป็นแบบนั้น บางทีการที่เรามีกิจกรรม มีสังคมเล็กๆได้พูดคุย
ทักทายกับคนอื่นแค่นี้...ขอแค่เรามีสังคมกับเขาบ้างไม่ได้เลยเหรอ?? ชีวิตที่ผ่านมาเราเป็นแบบนี้จริงๆ
* เรารู้ว่าแม่ก็รักเรามาก แต่แม่รักเราในทางที่ผิด ไม่เคยฟังความเห็นเรา ไม่เคยให้เราลองตัดสินใจอะไรเลย ต้องฟังแม่ตลอด
พอเราฝึกงานเราก็มีปัญหา เวลาพี่ไปกินข้าวกัน เราบอกพี่ๆว่า ขอไปเอาของแปปนึง สุดท้ายกลับออกมาก
ไม่มีใครรอเราสักคน เรากินข้าวคนเดียวมาตลอด จะมีพี่อีกกลุ่มหนึ่งที่เหมือนโดนแยกออกมา เพราะความที่อาจเป็นคนเงียบๆ
เหมือนกันก็ได้ เราก็ไปกินข้าวกับพวกพี่เขาแทนบางครั้ง
บางทีตอนเรานั่งทำงานอยู่ดึกๆ พี่สั่ง KFC มากินกัน พี่ทุกคนเดินไปกินกัน แต่ไม่มีใครชวนเราเลย จนพี่หัวหน้าใหญ่
เดินมาบอกว่าไม่ไปกินกับพี่เขาละ แต่เราก็ไม่ไปเพราะ เข้าไปแล้วทุกคนก็ไม่สนใจเราอยู่ดี ไม่ทักทายพูดคุย (ทั้งที่เราสวัสดี ลองเข้าหาแล้ว ยิ้มให้)
อาจเป็นเพราะนิสัยเราที่เข้าหาคนไม่เป็น คุยไม่เก่ง แถมหน้าดุ แต่เราไม่ได้หยิ่งเลยนะ
เข้าช่วงวัยทำงาน ยิ่งลำบากใจเข้าไปอีก การทำงานเป็นการเข้าสังคม ยิ่งทำงานกับคนเยอะๆ เรายิ่งคิดมาก
เป็นกังวล ว่าเราจะทำไงให้คนอื่นชอบเรา เราอยากมีเพื่อน แคร์คนอื่นมากไป จนโดนทำร้ายจิตใจอยู่บ่อย บางทีก็ร้องไห้ที่เราเข้ากับใครไม่ได้
คนอื่นคุยเล่น หยอกล้อกัน เราได้แต่นิ่ง ไม่รู้จะพูดอะไร เวลาไปไหนกินอะไร หรือจะกลับบ้าน ถ้าเป็นคนอื่นเขาจะบอกกัน
แต่กับเรานานๆครั้งจะถาม หรือไม่ถามเลย อาจเป็นเพราะเรานิ่ง และเงียบ จนเรากลายเป็นคนแปลกแยก เราลองพยายามปรับตัวเองแล้ว
แต่ก็ไม่เป็นผลสักที มันยากมากจริงๆนะ ไม่ใช่เราไม่พยายาม เวลาคนอื่นมีปัญหาอะไร ถามอะไร เราก็ช่วยและสอน บางทีเราทำผิดพลาด
กับโดนตะคอกกลับ ก็เอามาคิดมาก น้อยใจเอง เราแสร้งยิ้ม แสร้งมีความสุข แต่ในใจเรานั้นไม่เลย เราไม่กล้าบอกพ่อ เราคิดแต่อยากจะออกจากงาน
แต่ก็ไม่รู้ถ้าออกไปจะทำอะไรกิน...
**เราไม่รู้จะทำไงกับชีวิต หรือหาทางออกให้กับตัวเองยังไงดี......เราไม่รู้จริงๆ เราแทบไม่มีเพื่อนเลย
ทั้งหมดนี้ ทำให้เราคิดอยู่แต่ว่า ที่เราต้องเป็นแบบนี้เป็นเพราะ พื้นฐานครอบครัวเรา
เราโทษพ่อ เราโทษแม่ แต่เราก็ยังรัก ชีวิตแบบนี้มันไม่มีความสุขเลย