ผมกำลังมองถึงความคล้ายคลึงกันของการพัฒนาลีกของจีนและไทย ผลงานทีมชาติทั้งสองทีม จะเห็นว่าไทยและจีนต่างยกระดับความเป็นมืออาชีพของลีกตัวเองขึ้นมามากถ้าเทียบกับช่วง 10 ปีก่อน ไทยสามารถยกตัวเองจนเป็นลีกชั้นนำของอาเซียน ส่วนจีนก็มีเม็ดเงินลงทุนมหาศาลที่สามารถจ้างนักเตะระดับโลกมาเล่นลีกตัวเองได้ ในระดับสโมสรไม่มีใครเถียงว่าในถ้วย ACL ทีมจากจีนยังคงเป็นที่น่าหวั่นเกรง ส่วนทีมจากไทยก็ไม่มีใครมาเล่นแบบประมาทได้แล้ว แต่สิ่งที่เห็นอย่างชัดเจนคือผลงานทีมชาติของจีนกลับไม่สามารถขึ้นไปอยู่ระดับท็อปของทวีปอย่างต่อเนื่องได้เสียที ทั้งที่นักเตะที่ติดทีมชาติล้วนมาจากสโมสรใหญ่ที่มีประสบการณ์จากโค้ชและได้เล่นร่วมกับนักเตะระดับโลกอยู่เป็นประจำ

หากเราหันไปดูทีมชาติญี่ปุ่นจะเห็นว่านักเตะดีๆในลีกไม่กี่คนที่ติดทีมชาติ ส่วนใหญ่จะเป็นนักเตะที่เล่นต่างแดนแทบทั้งนั้น มองย้อนมาที่ไทยเราขีดจำกัดของนักเตะเราที่เหมือนว่าจะสุดแล้ว แต่สามารถไปพัฒนาต่อได้เมื่อไปเล่นต่างแดน  เจลีกไม่ได้ทุ่มทุนสร้างแบบไชนิสซุเปอร์ลีก แต่พื้นฐานในระบบต่างๆรวมทั้งความจริงจังและวินัยของคนญี่ปุ่นมันส่งผลให้ฟุตบอลโดยรวมมีพื้นฐานที่แข็งแกร่ง

ส่วนตัวผมมองว่าความฝันจะไปบอลโลกของไทยจะเป็นจริงได้ก็ต่อเมื่อทีมชาติชุดใหญ่ของเราแทบทุกคนได้เล่นสม่ำเสมอในลีกที่แข็งแกร่งในต่างแดน ส่วนการพัฒนาลีกบ้านเรา เท่าที่ฟังจากนักเตะที่เล่นเจลีก ไม่ต้องเอาด้านไหนหรอก เอาแค่การซ้อมเข้มมาเป็นอันดับแรก รวมถึงวินัยในการดูแลตัวเองและวิทยาศาสตร์การกีฬาอย่างจริงจัง เราก็จะมีนักเตะดีๆเพิ่มขึ้นอีกเยอะ หันมามองปัจจุบันเราจะเห็นนักเตะอ้วนๆ ไม่ก็แห้งๆขี้ก้างเยอะมาก ความเป็นมืออาชีพก็เริ่มจากร่างกายตัวเองนี่แหละ