เรื่องมีอยู่ว่า  เมื่อปี2556 ผมเรียนอยู่ ม.6ครับช่วงนั้นเป็นช่วงที่ทุกคนเตรียมสอบเข้ามหาลัยกันตัวผมก้เช่นกัน ผมได้โคต้ามหาลัยหลายแห่งผมดีใจมากกก ผมรีบบอกพ่อกับแม่ทันทีเพราะคิดว่าเขาจะต้องดีใจแน่ๆ แต่กลับไม่คับ☹️ พ่อของผมเขาไม่ค่อยโอเคกับเรื่องสักเท่าไรแล้วเขาก้บอกว่าไม่ให้ผมเรียนต่อ ผมก้งงว่าเป็นเพราะอะไร เพราะค่าใช่จ่ายหรอผมก้เลยบอกเขาว่าผมทำงานเองก้ได้นะคับ ขอแค่ให้ผมได้เรียนต่อ เขาก้ไม่ฟังได้แต่บอกว่าไม่ให้เรียนคือไม่ให้เรียน ผมเสียใจและนอยกับเหตุการณ์นี้มาก แต่ผมก้ยังไม่ท้อนะก้ยังเดินหน้าเรียนต่อทำกิจกรรมต่างๆอย่างเช่นเเข่งขันวิชาการในสาขาต่างๆจนวันนึงผมได้รับโอกาสให้ไปแข่งโครงงานสังคมศึกษา ในครั้งนั้นมีตัวแทนจากหลายๆโรงเรียนด้วยกันไปแข่ง
ทีมของผมได้รับรางวัลเหรียญทองแต่ไม่ใช่ที่1นะครับ ผมได้ที่5ครับ(กฎการเเข่งขัน80คะแนนขึ้นไปจะได้เหรียญทอง)ซึ่งห่างจากที่1เพียง0.33คะแนน เมื่อประกาศผลเสร็จผมกับทีมก้เดินทางกลับพอถึงบ้างผมก้บอกว่าผมได้ที่5เหรียญทอง พ่อกลับไม่ดีใจกับสิ่งที่ผมทำแต่กลับต่อว่าผมและสั่งห้ามผมทำกิจกรรมอิกนี้ก้เป็นอีกครั้งนึงที่ผมไม่เข้าใจเลย อยู่มาวันนึงมีประชุมผู้ปกครองแม่ผมไม่สบายผมเลยไปบอกพ่อว่าพรุ่งนี้มีประชุมผู้ปกครองที่โรงเรียนนะคับ พ่อผมก้เฉย พอตอนเช้ารถโรงเรียนมารับผมก้ออกไปกับรถโรงเรียนแล้วก้บอกพ่อว่าอย่าลืมนะไปประชุมนะครับ พอถึงเวลาประชุมผู้ปกครองผมเห็นพ่อยังไม่มาเลยยืนรอที่รั่วโรงเรียนแต่ก้ไม่มีใครมาจนมีครูมาตามผมไปห้อง ครูถามว่าไหนผู้ปกครองเทอล่ะ ผมได้แต่เงียบแล้วก้มหน้าครูแกคงรู้คำตอบ แกก้เลยเริ่มประชุมจนเสร็จผมกลับบ้านไปก้เห็นพ่อนั่งอยู่ผมมองหน้าท่านแล้วไม่ได้อะไรผมก้เข้าบ้านไป นี้เป็นแค่เหตุผลส่วนนึงนะคับ ผมเลยตัดสิ้นใจว่าผมจะหนีออกจากบ้าน ผมใช้เวลา2อาทิตเพื่อที่จะเก็บเสื้อผ้าออกจากบ้านโดยเอาออกไปวันละชุด พอวันที่22ตุลาปี56ผมก้หายออกมาจากบ้านเลย พอประมาน5โมงมีสายเข้าเป็นเบอแม่ผมก้ตัดสายหลังจากนั้นมีเบอเพื่อนเบอครูโทหาผมเป็นร้อยๆสายผมก้ไม่รับได้แต่ร้องไห้ ผมไปเริ่มต้นที่สงขลาไปทำงานก่อน1เดือนแล้วขึ้นมาทำงานต่อที่ราชบุรีอีก1เดือน อยู่มาวันนึงผมรู้สึกเหนื่อยมากโคตรอยากคุยกับแม่เลย ผมเลยลองโทไปหาแม่ พอแม่รับสายผมแค่พูดคำว่า"อัลโล"เสียงแม่ก้สั่นแล้วท่านก้ร้องไห้ ท่านก้ถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ นาทีนั้นผมโคตรเสียใจอย่างบอกำม่ถูกที่ทำให้แม่เสียใจขนาดนี้ ผมบอกแม่ผมขอโทดดด ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมแค่อยากเรียนหนังสือ ผมคุยกับแม่ได้สักพักแม่ก้บอกว่าแม่ขอได้ไหมให้ผมไปอยู่กับพี่ผมที่กรุงเทพ ท่านจะได้ไม่เป็นห่วงมาก ผมรับปากท่านและย้ายมาอยู่กับพี่ที่กรุงเทพ ผมก้เริ่มหางานทำผมเลยได้ทำงานกับแมคโดนัล ผมก้เริ่มเก็บตังเพื่อไปสมัครเรียนต่อ ม.6ให้จบ(ตอนที่ออกจากบ้านผมจบแค่ ม.6เทอม1) แล้วผมก้จบในปี60หลังจากนั่นผมก้ทำงานเป็นพนักงานประจำแล้วก้ส่งเงินไปให้แม่บ้างทุกเดือน500บ้าง1000บ้าง2000บ้าง แต่แม่ผมก้ไม่ได้บอกพ่อนะคับว่าติดต่อกับผมนานๆผมจะได้คุยกับแม่สักครั้ง ผมไม่กล้าโทไปกลัวพ่อรู้แล้วจะทะเลากับเเม่คับ พอประมานเดือนกุมภาผมกลับไปทำเรื่องทหารที่อำเภอผมก้โทหาแม่บอกให้แม่พาน้องออกมาหาผมหน่อยผมคิดถึง(ตอนนั้นน้องผมอายุ5ขวบคับ) ทุกคนรู้ไหมคับ พอผมเห็นแม่ปุ๊บใจผมสั่นมากวิ่งเข้าไปกอดแม่กับน้องแล้วผมก้ไปทำเรื่องทหารกับแม่เสร็จแล้วผมก้พาท่านไปกินข้าวแล้วเราก้นั่งคุยกันประมาน1ชม.แล้วผมก้ไปส่งท่านขึ้นรถกลับบ้าน ตอนท่านกับน้องเดินขึ้นรถ น้องผมมห้มาถามผมว่าไม่กลับบ้านด้วยกันหรอแล้วน้องก้ลงรถมาจูงมือผม ผมก้อุ้มน้องขึ้นรถแล้วผมบอกว่าพี่กลับไม่ได้ พี่ต้องไปเรียน น้องก้มองหน้าผมแล้วร้องให้ถามว่าไม่รักน้องแล้วหรอ ผมบอกรักสิรักมากกด้วย ผมพยายามไม่ร้องไห้ให้แม่กับน้องเห็นแล้วก้พยายามยิ้มจนรถออกไปผมทรุดตัวลงแล้วก้ร้องไห้ ผมก้เดินไปขึ้นรถกลับกรุงเทพต่อ หลังจากนั้นผมก้คุยกับแม่บ่อยขึ้น และได้กลับบ้านบ้างแล้วผมก้ตั้งใจทำงานเพื่อเก็บเงินเรียนต่อแต่ทุกอย่างมันไม่ง่ายเลย ผมเจออะไรมากมายจนผมต้องหยุดเรื่องเรียนไปก่อน แล้วก้ตั้งใจทำงานต่อ จนตอนนี้ผมเป็นผู้ช่วยผู้จัดการร้านแล้วครับ และกำลังเรียนต่ออยู่ด้วย เดือนหน้าผมว่าจะกลับบ้านแล้วทุกคนคิดว่าพ่อกับแม่เขาจะภูมิใจในตัวผมบ้างไหมคับ