ตอนแรกก็ว่าจะไม่มาระบายอะไรแบบนี้ละ กลัวตัวเองคิดมาก และไม่ยอมรับว่าตัวเองรู้สึกยังไง

เด็กผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ที่มีความผิดปกติทางเพศ ชอบผู้ชายด้วยกัน มันผิดมากเลยหรอ ?
ทำไมรู้สึกว่าครอบครัวปิดกั้นเรื่องนี้และไม่ยอมรับในสิ่งที่เราเป็น ทั้งที่เราก้อไม่รู้จะทำยังไง

จนบางทีมันก็อดคิดไม่ได้ว่า ครอบครัวของเรารักเราบ้างไหม? เพราะเราไม่เหมือนคนอื่น
พอโตขึ้นมาหน่อย ได้เจอโลกที่เปิดกว้างขึ้น มันทำให้เราได้เจอเพศที่หลากหลาย มีการยอมรับเพศทางเลือกมากมาย **ตัดภาพมาที่ครอบครัวเรา***
ทำไม ทำไม ทำไม!!!!!

เวลาอยู่กับเพื่อนๆ อยู่ในสังคมโรงเรียน ก็ต้องทำตัว ใส่หน้ากาก ทำตัวเป็นคนร่าเริง สดใส เฮฮา กับเพื่อนๆ ทั้งที่กลับบ้านเมื่อไหร่
กุแทบจะดิ้นลงกับพื้น กุไม่เคยเหนื่อยกับเรื่องอะไรแบบนี้มาก่อนเลยอ่ะ มันทำให้กุอ่อนแอ ทำให้กุท้อ ทำให้กุเหมือนไม่มีใครเข้าใจกู
บางทีกุอยากร้องไห้นะ แต่ก็อดไว้ ไม่อยากให้ใครเห็น

เด็กมอปลาย คนนึงที่ต้องแกล้งทำตัวปกติ ทำตัวเฮฮา เสียงดังให้เพื่อนสนใจ เพื่อกลบเกลื่อนความเศร้าในใจ ที่ไม่อยากให้ใครรู้ มันโคตรทรมานอ่ะ อิสัส

กุมีครอบครัว มีพ่อ แม่ พี่ มีเพื่อน มีทุกอย่าง
แต่ทำไม เหมือนไม่มีเลยว่ะ เหมือนขาดความอบอุ่นด้วยซ้ำ

บางทีก้อคิดว่า ไม่อยู่ เขาจะรู้สึกอะไรไหมว่ะ
ขนาดกูจะเป็นตายยังไง ไม่เห็นมีใครถามกุสักคำ

ความรู้สึก ๆแบบนี้ ทำไมมันเกิดกับกูว่ะ

**ขอโทษที่ใช้คำไม่สุภาพ มันอดไม่ได้ที่จะระบายอะไรแบบนี้ออกมา