ก่อนมาเรียนปี  1. เพื่อนเราคือ  B  แอด facebook  เรามาและก็ทำให้ได้คุยกันและกลาย

เป็นเพื่อนคนเเรกของเราในชีวิตมหาลัย. และต่อมา A ก็แอด facebook  และทักเรามาเช่นกัน

พอเราได้มาเรียนด้วยกัน  ช่วงเเรกๆมันก็ดีไปทุกอย่าง  ไปกินข้าวด้วยกัน  ไปเรียนด้วยกัน. เพราะอยู่หอเดียวกันแต่คนละห้อง เวลาทำการบ้านก็ไปทำที่ห้องคนใดคนหนึ่ง  หรืออาจจะไปนอนห้องเดียวกันในบางคืน

แต่พอเวลาผ่านไปทำให้ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไป  เวลาไปเรียน A และ B จะเดินไปเรียนโดยไม่รอเรา ทั้งสองจะเดินไปด้วยกันตลอด

ทิ้งให้เราเดินเพียงลำพัง. แต่เราพยายามคิดบวกมาตลอดว่า"เราคงเดินช้าเองแหละ" หรืออาจจะเป็นเรื่องเรียนที่ A และ B จะคุยกันตลอด แต่ไม่ค่อยคุยกับเรา มันก็มีหลายเหตุการณ์ที่เราคอยช่วยเหลือเพื่อนทั้งสองมาโดยตลอดเช่น A  ปวดท้อง เราพาไปโรงพยาบาล ต้องคอยซื้อข้าวให้ ทำการบ้านให้ หรือตอนที่  A  ประกวดดาวเดือนของคณะ แต่ A ป่วยเราก็คอยดูแลอยู่ตลอดข้าง หรือเหตุการณ์ที่  B มีปัญหากับทางบ้านเราคอยถามตลอดเพื่อช่วยได้ไม่มากก็น้อย ทุกอย่างก็ยังคงดำเนินไปเรื่อยๆ

จนเวลาผ่านเข้าสู่ปี 2  เราได้อยู่หอพักในเหมือนเดิม แต่ A  และ B ได้ย้ายไปหอนอกแต่ไปอยู่คนละหอ

ทำให้เราเจอ A  กับ B  แค่ช่วงไปเรียน ทำให้เรารู้สึกเหงามาก ที่ต้องไปทานข้าวคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว

เป็นแบบนี้มาจนถึงปี  4  ที่ A  ได้ย้ายมาอยู่หอเดียวกับเราและห้องเดียวกัน  มันก็ทำให้เราอดคิดไม่ได้ถึงเรื่องเก่าที่ไปไหนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ใครตื่นก่อนก็ปลุกเวลาจะไปเรียน แต่ทุกอย่างก็แค่ช่วงแรก เพราะหลังๆA เริ่มเปลี่ยนไป ไม่ชวนเราไปทานข้าว ไม่ชวนเราไปเที่ยว ไม่ปลุกเราทำให้เราไม่ได้ไปเรียนในคาบนั้น  แต่เราก็พยายามคิดบวกมาตลอดว่าเพื่อนคงไม่อยากจะปลุก อยากให้พักผ่อน  แต่พอไปได้เรื่อยๆ กับกลายเป็น  A ไปสนิทกับ C ซึ่งเป็นเมทอีกคนในตอนนี้ ไปกินข้าว ไปธุระ  A จะชวน  C  ตลอดหลังจากนั้น เวลาไปเรียน A จะไปนั่งเรียนใกล้  B มีงานก็จะจับคู่กัน จนทำให้เรารู้สึกกลายเป็นส่วนเกิน. จนทำให้เราไม่กล้าที่คุยกับ  A  อีกแล้ว ความรู้สึกทุกอย่างมันเปลี่ยนไป ไปเรียนผมก็นั่งคนเดียว กินข้าวคนเดียว  บางครั้งนั่งทานข้าวก็เห็น A มากับท C ตลอด ทำให้เราเครียดมาตลอด  พยายามตัดเพื่อนคนนี้ออกไปแต่มันก็ทำไม่ได้ เราไม่รู้จะไปเล่าให้ใครฟัง จนทำให้เราคิดมากจนตอนนี้เราได้เข้าสู่ "โรคซึมเศร้า" อย่างเต็มรูปแบบ. เราไม่ได้บอกเรื่องนี่กับใคร เรากินยามาได้ 1 เดือนแล้ว เราเคยคิดสั้นมา 2. ครั้ง จากการที่คิดว่าเราเป็นส่วนเกินของเพื่อน เป็นตัวถ่วง ไร้ค่าในสายตาเพื่อน ไม่เคยได้รับการยอมรับจากเพื่อนเลย. ตอนนนี้ก็พยายามถอยห่างจากเพื่อน

#โอเคละที่ได้ระบายออกมา

#ขอโทษด้วยนะพึ่งเขียนครั้งแรก