คือผมมีเเฟนครับเราคบกันมา5เดือนจะ6เดือนเเล้ว เเรกๆก็ดีน่ะครับช่วงเดือนสองเดือนเเรกเเต่หลังจากนั้นไม่มีคืนไหนเลยที่ผมไม่ร้องให้ผมพยายามทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุข จนผมเหนื่อยเพราะทำไปเธอก็ยังไม่เห็นคุณค่าปกติผมเป็นใจเย็นนะครับเเต่ไม่รู้ทำไมผมถึงใจร้อนผมใช้ความรุนเเรงกับเธอจนเธอเสียใจเเละผมก็ให้คำสัญญาไว้ว่าจะไม่ใจร้อนอีก จนมาถึงตอนนี้ผมร้องให้เพราะเธอบอกว่าเธอพยายามทำทุกอย่างเพื่อผม เเต่สิ่งเเต่สิ่งที่ผมเจอมันไม่ใช่อย่างงั้นไงครับ ผมอยากให้เธอมากอดผมยามที่ผมอ่อนล้า ยามที่ผมท้อเเท้ผมอยากให้เธอมาอยู่เคียงข้าง เวลาอยู่ใกล้กันผมก็อยากให้ความสุขกับผมบ้างเธอเข้ามาในชีวิตผม ในตอนทีตอนที่ผมกำลังอ่อนเเอ เเละผมก็หวังไว้สูงมากว่าเธอคนนี้จะทำฝห้ผมมีความสุข ผมเป็นคนชอบหวังน่ะครับเเต่ไม่รู้ทำไมยิ่งหวังยิ่งผิดหวัง ทุกครั้งทีครั้งที่เธอจะไปไหนจะกินอะไรจะทำอะไร ผมก็คอก็คอยเตือนทุกๆครั้งที่เธอกำลังทำผิด ผมด่าอันนี้ยอมรับเเต่ผมก็ด่าโดยการมองความจริงน่ะครับเวลาเธอไม่ใส่ใจผมผมก็บอกเธอไปตรงๆ เธอก็รับทราบน่ะครับเเต่ทำไม่ได้ ผมเป็นฝ่เป็นฝ่ายหวังเเต่กลับต้องผิดหวัง เธอบอกเธอเหนื่อยกับสิ่งที่ผมทำเเต่ผมอยากให้เธอได้คิดว่าเธอคิดถูกที่มาคบกับผม เเต่มันไม่ใช่อย่างนั้น ผมทรมานมากๆกับสิ่งที่เธอตอบเเทนผม
ผมควรเอควรเอาไงต่อกับชีวิตในตอนนี้ จะเลิกเลจะเลิกเลยดีมั้ยหรือทำอะไรสักอย่าง เพื่อนๆพี่ๆน้องๆช่วยกันบอกหน่อยนะคับ