ลมหนาวพัดโชยมาปีนี้เป็นปี 2573 เป็นปีที่เด็กหญิงสาวแอนย่างเข้าอายุ 14 เธอได้อาศัยอยู่กับตายายที่มีอาชีพเป็นชาวนาที่มีผืนนาเล็กๆไม่กี่ไรที่อำเภอหนองบัว จังหวัดนครสวรรค์่  ส่วนแม่ของเธอก็ต้องไปทำงานขายหยาดเหงื่อแรงกาย ในเมืองใหญ่ ข้างบ้านของเธอเป็นบ้านหลังใหญ่ของเฒ่าแก่โรงสี ความคิดของเด็กสาวมีความฝันที่อยากโตขึ้นแล้วมีเงินทองรวยเหมือนเฒ่าแก่โรงสีผู้ใจดีในสายตาของเธอ เพราะจากการที่เธอได้เห็นพวกชาวบ้านและตายายของเธอสามารถไปเอาปุ๋ยยา แม้กระทั่งเงินจากเฒ่าแก่ได้ตลอด เด็กสาวแอน บางครั้งมีเรื่องสงสัยอะไรก็ต้องเก็บใว้ในใจแล้วศึกษาด้วยตัวเองตลอด แม้กะทั่งการบ้านก็ไม่สามารถที่จะถามคนในครอบครัวได้ เพราะตายยายของี่เธอก็มีความรู้แค่ ป 4 วันนึงแอน กลับมาจากโรงเรียนด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ในมือเธอมีผักบุ้งหนึ่งกำซึ่งเก็บมาจากคันนา เพื่อหวังที่จะนำมาทำอาหารให้ตายายกิน แต่หญิงสาวต้องพบกับสิ่งไม่คาดคิด เมื่อมีชายร่างใหญ่หลายคนกำลังขนของที่มีค่าอันน้อยนิด ออกจากบ้านเธอ ซึ่งยายกะตาก็นั่งพนมมือขอร้องชายพวกนั้น เด็กน้อยผู้ไร้เดียงสาคิดขึ้นมาว่าเฒ่าแก่ต้องช่วยครอบครัวเธอได้แน่ๆ เธอจึงวิ่งไปบ้านเฒ่าแก่เพื่อขอร้องให้มาช่วยครอบครัวตน เธอจึงได้รับรู้ทั้งหมดว่าชายพวกนั้นคือ ลูกจ้างของเฒ่าแก่ใจดีของเธอ และทราบเหตุผลทุกอย่างคือ ตายายไม่มีเงินใช้หนี้ ค่าปุ๋ยยา และเงินที่กู้ยืมมา เด็กสาวเริ่มเติบโตและมีความคิดมากขึ้นจากการศึกษา เธอจึงได้รู้ว่าเฒ่าแก่ใจดีที่เธอคิดมาตลอด คือพ่อค้านายทุนที่ลงทุนให้ชาวนา เพื่อหวังผลประโยชน์จากการรับข้าวไปขายซึ่งชาวนาก็ต้องขายให้เฒ่าแก่โดยที่พ่อค้านายทุนที่เป็นคนกำหนดราคาเอง แต่ชาวนาผู้เหน็ดเหนื่อยไม่สามารถเรียกร้องหรือกำหนดราคาเองได้ เมื่อเด็กสาวได้รู้ทุกอย่างว่าแรงบันดารใจที่เธออยากรวยเหมือนเขา ที่แท้มันมาจากการทำนาบนหลังคน โดยไม่ต้องเสียหยาดเหงื่อแรงกาย เด็กสาวผู้มีการศึกษาเธอจึงไฝ่ฝันเธอตั้งปณิธานว่าจะตั้งใจเล่าเรียนเพื่อมาทำให้ตายายและชาวบ้านไม่ต้องเป็นเบี้ยให้กับนายทุน วันหนึ่งหญิงสาวได้ไปทำรายงานกลุ่มกับเพื่อนเป็นวิชาประวัติศาสตร์
พ่อของเพื่อนเธอเป็นนักสะสมรูปภาพ เธอได้ยืนจ้องรูปของผู้ชายคนนึงที่มีหลายรูป หญิงสาวยืนดูด้วยความสนใจปะปนด้วยความสงสัย เพราะชายในภาพพวกนี้ดูเหมือนได้ทำอะไรหลายอย่าง ดูเหมือนท่านทำงานหลายด้าน และรูปที่สะดุดตาคือมีรูปที่ท่านได้ดำนา เกี่ยวข้าว เธอคิดออกว่ารูปบุคคลที่เธอกำลังจ้องมอง ที่บ้านของเธอก็มีอยู่หนึ่งใบที่ใส่ชุดพระราชา เธอเคยถามตายายมาแล้วแต่ได้คำตอบแค่ว่า ท่านคือในหลวงรัชการที่ 9 ที่ประชาชนรักที่สุดเพราะพระองค์ได้ทำอะไรหลายอย่างใว้ให้กับประชาชนของท่าน และได้บอกว่าตอนหนูเกิดได้ไม่กี่วันพระองค์ได้สวรรค์คต ี้เด็กสาวภูมิใจที่ได้เกิดในรัชกาลที่ 9   เธอยิ้มด้วยความปลื้มปิติและสงสัยว่า พระราชาที่มีพระราชวังใหญ่โต มีทรัพย์สมบัติมากมาย  พระองค์ทำไมดูลำบากเหน็ดเหนื่อยเพียงนี้ จากภาพที่เธอเห็นมากมาย ท่านได้ทำหลายอย่างที่ลำบาก แม้กระทั่งการเกี่ยวข้าวทำนา  พระองค์ต้องช่วยครอบครัวและชาวบ้านได้แน่ เด็กสาวได้ค้นหาข้อมูลพระราชประวัติและพระกรณียกิจต่างๆที่ทำใว้ให้กับชาวไทย ซึ่งได้มีโครงการพระราชดำริในการปลูกข้าว โครงการเศรษฐกิจพอเพียง หญิงสาวก้มลงกราบ
พระบรมฉายาลักษณ์ของ ในหลวงรัชการที่ 9
ที่ทำให้เธอมีฝันอีกครั้ง เธอได้ตั้งปณิธานจะตั้งใจเล่าศึกษาเล่าเรียน และศึกษาหาความรู้ดำเนินรอยตามพระราชาที่เธอไม่มีบุญได้เห็น แต่สิ่งที่พระองค์ทำใว้ให้ยังตกทอดมาถึงเธอ จนถึงชั่วลูกหลานเธอก็เป็นได้  10 ปีผ่านไปหญิงสาวได้พยายามศึกษาเล่าเรียนด้วยตัวเอง เธอมีโอกาสได้เข้าไปศึกษาในโครงการในพระราชดำริ ในหลวงรัชกาลที่ 9 เธอผู้ไฝ่รู้ได้เรียนจบ และได้เป็นปลัดอำเภอหญิง เธอได้นำความรู้ที่ศึกษาในโครงการในพระราชดำริของในหลวงรัชกาลที่ 9 มาปรับปรุงในอำเภอของเธอ ชาวบ้านมีอาชีพพออยู่พอกินไม่ต้องไปกู้ยืมเป็นเบี้ยพ่อค้านายทุน และปลัดอำเภอแอนก็ยังได้สอนความรู้ที่ได้จากพระราชกรณียกิจ รัชการที่ 9 ตราบชั่วลูกหลานสืบต่อไป และสิ่งที่พระองค์ทำให้กับคนไทยก็ยังสามารถนำมาใช้ได้ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ปลัดอำเภอแอนสอนลูกหลานให้เดินตามพระยุคคลบาททุกคน  40 ปีผ่านไปเธอได้เป็นคุณยายแอนแล้ว แต่เธอสามารถตอบคำถาม และสอนลูกหลานให้มีความรู้ได้ เพราะการศึกษาทำให้เธอไม่ใช่ตาสียายสาที่แก่แล้วแก่เลย


ผู้แต่ง ปฏิหารย์ สุขสโมสร ขอเป็นข้ารองบาททุกชาติไป