สวัสดี 
        กระทู้นี้เป็นกระทู้บอกเล่าความรู้สึกในค่ำคืนแห่งความเหงา ซึ่งเป็นความเหงาที่ตัวเราเลือกเอง สำหรับคนโสดที่ใช้ชีวิตคนเดียว นอนคนเดียว กินข้าวคนเดียว เดินทางไปทำงานคนเดียว เป็นเหมือนกันมั้ยคะในช่วงเวลากลางคืนช่างเป็นห้วงเวลาที่ว่างเปล่าและรู้สึกโดดเดี่ยวเหลือเกิน 

        ในขณะที่เสียงแจ้งเตือนแชทดังขึ้นจากทุก Application แต่เรากลับดึงตัวเองออกมาจากโลกออนไลน์นั้น ความจริงแค่เราเอื้อมมือไปกดตอบแชทความเหงาของเราจะหายทันที แต่ในขณะเดียวกันความรู้สึกกลัวก็ก่อตัวขึ้น เรากลัวค่ะ กลัวจะไปรู้สึกรักใครสักคนในโลกออนไลน์นั้น เราอ่อนไหวต่อข้อความที่คนส่งมาหยอด มาพูดดีด้วยในช่วงเวลาสั้นๆที่สุดท้ายเขาก็หายไป เราเจออะไรแบบนี้วนกลับไปกลับมา มีคนเข้ามาทำความรู้จักจนสนิทกันมากๆ แล้วสุดท้ายหายไป

         ตอนนี้เราสร้างกำแพงขึ้นมาปกป้องความรู้สึกตัวเอง เราพยายามซ่อนความรู้สึกดีไว้ในใจคนเดียว ภายนอกเราเป็นคนเข้มแข็งมากๆคนนึง เราให้คำปรึกษากับคนอื่นๆได้ทุกเรื่อง แต่เรื่องเดียวที่เราจัดการมันไม่ได้เลยคือ "ความเหงา" เราฉุกคิดขึ้นมาว่า ความจริงแล้วในเวลาที่เราเหนื่อยเราคงต้องการใหล่ใครสักคนไว้ปกป้องเราเหมือนกัน เราต้องการคนที่พร้อมจะรับฟังเราเหมือนเรารับฟังคนอื่นเหมือนกัน