เราไม่ได้คบกันครับแค่เคยคุยกันเมื่อประมาณ2ปีที่แล้ว อาจจะฟังดูแย่ แต่ผมเป็นคนเลิกคุยกับเธอไปเอง ตอนนั้นจำได้ว่าทุกอย่างโอเคนะครับ ผมเป็นคนไม่อยากไปต่อเอง แต่ความรู้สึกของเธอ ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะไม่เคยถามไปเลยสักครั้ง รู้แค่ว่าตอนนั้นเธอยังไม่มีใครผมเองก็ยังไม่มีใครและเราก็คุยกันดี ตอนที่ผมตัดสินใจถอยออกมาจากเธอ ผมไม่ได้ใ้ห้เหตุผลเธอตรงๆครับ เท่าที่จำได้คือบอกเพื่อนเธอไปว่ารู้สึกว่าไม่อยากไปต่อ รู้สึกว่าตอนนั้นคิดเธอยังไม่ใช่ ก็แน่นอนครับว่าโดนเพื่อนเธอด่ามาชุดใหญ่ และหลังจากที่ถอยออกมาไม่กี่เดือนผมก็มีคนที่ผมเริ่มคุยใหม่ใหม่เข้ามา แต่ก็ไม่ได้คุยกันมากมายหรือนานเท่าคนคุยคนเก่า ไม่ได้คบกัน และก็ไม่ได้สานต่ออะไรกัน
ผมเจอหน้าเธอ(คนคุยเก่า)ครั้งสุดท้ายเราคุยกันและทักทายกันดีครับ เรียกว่าน่าจะจบกันได้ด้วยดีแล้ว จนหลายเดือนเข้าเราก็เปลี่ยนที่เรียนกันครับ จากมัธยมเป็นมหาลัย เธอกับผมไม่ได้อยู่มหาลัยเดียวกัน เราไม่เคยเจอกันอีกเลยหลังจากงานปัจฉิม ผมเริ่มต้นช่วงชีวิตใหม่ของในมหาลัยผม เธอก็เริ่มต้นชีวิตใหม่ในมหาลัยเธอ เรายังมีIG Facebook Lineกันอยู่ผมเลยรู้ว่าเธอเป็นดาวคณะด้วยครับ ช่วงนั้นผมก็เริ่มปรับตัวกับชีวิตเพื่อนใหม่ในมหาลัย เริ่มเที่ยวมากขึ้น จนมีวันที่ผมนัดเที่ยวกันกับเพื่อนเก่าหลายๆคนที่โรงเรียนครับ ก็มีดื่มกันกับเพื่อสนิทผมนะครับ และมันก็คิดถึงบรรยากาศของชีวิตมัธยมขึ้นมาแหละครับ แต่หลังจากคืนนั้นคนที่ผมคิดถึงขึ้นมามากกว่าเพื่อนก็คือเธอครับ ผ่านมาเกือบปีแล้วพอนึกย้อนไปวันเก่าๆผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงยังไม่ลืมเธอ ก็ลองปรึกษาเพื่อสนิทดู เพื่อนก็บอกว่าผมอาจจะเห็นว่าเธอได้เป็นดาวคณะหรือเปล่า ผมเลยรู้สึกเสียดายที่เคยได้คุยกับเธอ ตอนนั้นผมก็ไม่รู้ว่าเป็นอย่างนั้นจริงรึเปล่า แต่สุดท้ายผมก็ทนไม่ไหวตัดสินใจทักไปหาเธอก่อนครับ ซึ่งครั้งนั้นผมจำได้ว่าบรรยากาศการคุยผิดไปกับครั้งที่แล้วที่เคยคุยกันมาก่อน อึดอัดไปหมด ผมเองก็รู้สึกได้ว่าเธอคงไม่ได้อยากคุยมากมายขนาดนั้น ผมก็ไม่กล้าชวนเธอคุยเยอะเพราะยังรู้สึกผิดจากที่หายไปดื้อๆครั้งที่แล้วอยู่ สุดท้ายผมก็ทนความอึดอัดไม่ไหว ตัดสินใจถอยออกมาดีกว่าครับ คิดว่าคุยต่อไปคงทำให้เธอลำบากใจเปล่าๆ ซึ่งแน่นอนครับช่วงแรกๆผมก็เฮิร์ทนั่นแหละ ก็เลยหาแพชชั่นใหม่ๆในชีวิตดู พยายามหาอะไรมาทำ ไม่ให้ตัวเองว่าง และเรื่องเรียนตอนนั้นก็เริ่มจะหนักขึ้นด้วย ความคิดถึงมันก็ลดลงไปได้เยอะครับ ช่วง1ปีมานี้ผมแทบไม่ได้คิดถึงเรื่องความรักเลยครับเพราะลึกๆก็ยังคิดถึงเธออยู่บ้างแหละครับเลยไม่อยากหาใครมาเพื่อแค่คั่นเวลาหรือเป็นตัวแทนเธอ แต่แพชชั่นหรือสิ่งต่างๆที่พยายามหาเข้ามาในชีวิตวันหนึ่งผมก็เริ่มชินกับมัน ปรับตัวและแบ่งเวลาให้มันได้ สุดท้ายผมก็มาคิดถึงเรื่องความรักใหม่อยู่ดีแหละครับ ตอนนี้ผ่านมา2ปีแล้วครับ fevorite friendในไลน์ผมก็ยังเป็นเธอคนเดียวอยู่ดี แต่สถานะของเราคงเป็นแค่คนที่ดูstory igของกันและกันแค่นั้นแหละครับ ผมไม่รู้ว่าควรทำยังไงกับความรู้สึกในตอนนี้ดี ผมคิดว่าผมอยากจะคุยกับเธอแล้วลองเปิดใจพูดดูให้รู้แล้วรู้รอดดี หรือผมจะข่มใจไว้เพราะไม่อยากให้ความคิดถึงในช่วงนี้มันกระทบคำว่าเพื่อนไปดี  ผมไม่รู้ว่ามีคนที่เคยผ่านเหตุการณ์แบบผมมาบ้างมั้ย อยากรู้ว่าจะก้าวผ่านความรู้สึกแบบนี้ไปได้ยังไงครับ
ผมเคยได้ยินว่า คนเราจะมีคนในใจอยู่หนึ่งคนเสมอ ถึงเขาจะไม่ได้เป็นคนรักกับเราก็ตาม ผมคิดว่าในชีวิตผมคงเป็นเธอแหละครับ