ตามหัวเลย เอาจริงๆ อะไรก็ไม่โอเค คิดถึงตอนเรียนมัธยมมากกก อยากร้องไห้ให้กับสังคมในมหาลัยมาก เรื่องเพื่อนบ้าง อะไรบ้าง เหมือนทุกคนไม่มีความจริงใจให้กันเลย รู้สึกเศร้ามากเลย เรามาเรียนที่ตจวด้วย ในความคิดคือคนที่นี้คือแบบ จริงใจแน่ๆ รักกันแน่ๆ แต่ก็นะ...  มันเลยท้อมาก อยากกลับบ้านมาก คิดถึงพ่อคิดถึงแม่มาก เคยคิดถึงขั้น จะซิ่ว แต่วันนั้นพ่อโทรมาหา พ่อเราก็บอกให้อดทนนะ เรียนไกลบ้าน เอาปริญญามาให้พ่อกับแม่ให้ได้นะ เราเป็นคนที่จะไม่เอาเรื่องพวกนี้ ไปเล่าให้ท่านฟังเลย กลัวท่านเป็นห่วง ไม่สบายใจ เราไม่ได้บอกหรอกว่า ในรั้วมหาลัยที่เราเข้ามาครั้งแรก จนถึงตอนนี้เป็นยังไง เวลาท่านถาม เราก็บอกว่า เราสบายดี เรามีความสุขดี เราเลยอยากได้ข้อคิดอะไรใหม่ๆให้ตัวเองหน่อย ว่าทุกคนทำยังไง

ขอโทษนะ มันอาจจะไร้สาระกับใครหลายๆคนแต่เราอึดอัด เพื่อนที่มาด้วยกันก็มีอยู่ แต่อยู่คนละคณะเจอกันแค่ตอนกลับหอไม่กี่ชั่วโมง ทุกคนจัดการกับอะไรแบบนี้ยังไง เราแค่อยากได้ข้อคิดอะไรก็ได้ ที่ใจกระชุ่มกระชวย ขึ้นสักนิด


ขอบพระคุณมาก