ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนว่า... เราเห็นรุ่นน้องคนสนิทนางหนึ่ง โพสเล่าเรื่องนี้ลงใน Facebook ส่วนตัว ซึ่งปกตินางเป็นคนไม่โพสอะไรยาว ๆ แต่เรื่องนี้นางใช้เวลาเล่ายาวถึง 3 สเตตัสด้วยกัน ! เราจึงขออนุญาตนางมาเรียบเรียงให้เพื่อน ๆ ในพันทิปได้อ่านเป็นวิทยาทานเวลาเดินทางไปไหนมาไหนคนเดียวแล้วไม่ได้วางแผนเรื่องที่พักไว้ล่วงหน้า โดยเรื่องนี้เป็นนางยืนยันว่าเป็นความจริงทุกประการ

โดยตัวคนที่เล่านางเป็นตุ๊ดสาวชาวใต้ สนุกสนาน อารมณ์ดี สามารถเล่าเรื่องครียด ๆ ให้สนุกได้ บางครั้งก็พูดครับ บางครั้งก็พูดค่ะ ตามสถานการณ์ (ที่บอก background เพื่อให้เข้าใจกันไว้ก่อนว่า บางคำ บางวลี ที่นางเขียนอาจดูเป็นสำเนียงเฉพาะตามภาษาพูดของนาง โดยเราอยากเปลี่ยนคำพูดนางให้น้อยที่สุด)  

EP.1 ถึงผู้อ่านทุกท่านครับ
                ในขณะที่ฉันพิมพ์เรื่องนี้อยู่นั้น ตอนนี้ฉันอยู่ที่สนามบินเชียงใหม่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ซึ่งกำลังกลับ กทม. ฉันได้รับมอบหมายให้ทำงานงานหนึ่งที่เชียงใหม่ เกี่ยวกับการออกแบบเสื้อผ้า ซึ่งฉันตัดสินใจบินมาซื้อผ้าที่เชียงใหม่ เพราะต้องใช้ผ้าพื้นเมืองจำนวนมาก จองตั๋ว 2 วัน 1 คืน ฉันเคยมาที่กาดหลวงครั้งนึงแล้ว แต่ไม่ได้นอนค้าง ครั้งนี้นอนค้างและฉันก็ไม่ได้จองโรงแรมล่วงหน้าแต่อย่างใด เพราะคิดว่า เออออ แถวนี้ต้องมีเยอะ ฉันมาถึงบ่ายโมง เดินดูผ้าแต่ยังไม่ซื้อนะคะ เดินเช็คราคาต่าง ๆ สี่โมงฉันเริ่มเหนื่อยและบ่นกับตัวเองว่า ต้องพักละคะ หิว ฉันจึงเริ่มหาที่พัก ถามแม่ค้าแถวนั้น ชี้ไปทางนั้น ชี้ทางนี้ ฉันก็ไปตามทางที่นางชี้ สรุป 4 ที่เต็มทุกที่ มีพนักงานคนนึง บอกฉันว่า พี่ลองเดินไปแถว ๆ ถนนท่าแพ หน้าวัดหนองคำ เดินไปลึก ๆ "เดี่ยวก็เจอ" เอาล่ะค่ะ !! น้องแนะนำให้พี่ได้ชื่นอกชื่นใจ เดินไปเรื่อย ๆ ก็เจอซอยหนึ่งเขียนว่า ห้องพักในซอยลึก "ว่างให้เช่า" อะเคร ถ้ามันจะอยู่ลึก มันคงไม่เต็ม ตัดสินใจเดินไปอย่างไว เมื่อถึงโรงแรมลักษณะเป็นเหมือนโรงแรมเก่า ๆ สีครีม เหมือนเพิ่งทาสีใหม่ ด้านหน้าหมาเต็มเลยค่ะ พื้นหินอ่อนสมัยก่อน มียายนั่งยนหมากอยู่ด้วยค่ะ  และมีป้าแก่ ๆ คนนึง อยู่ที่ฟร้อน ฉันจ่ายเงิน 400 บาท ป้าให้กุญแจห้อง 2333 กับฉัน และบอกฉันว่าถ้าไม่จำเป็นอย่าขึ้นลิฟต์นะหนู ฉันก็แบบเอ่ออป้าครับ มีอะไรป่ะครับ "ลิฟต์เสียลูก"

** เดี่ยวขอมาต่อ EP.2 นะคะ "เมื่อฉันเข้าห้อง 2333" ใครอยากอ่านต่อ รอนะคะ ขึ้นเครื่องบินล่ะค่ะ บายค่ะ