เป็นคนที่หน้านิ่ง ถึงกับขรึมเลยค่ะ สายตาไม่ค่อยเป็นมิตร เพราะตาไม่สวย แถมเป็นคนตาบวมตลอด เวลาคุยกับใครไม่ค่อยกล้าสบตาเลยค่ะ เหมือนสายตาคนหาเรื่องมาก มุมปากตกถ้าทำหน้าปกติจะดุหน้าบุดไปเลย ส่องกระจกทีไรก็นึกขำตัวเอง หรืออาจเป็นปมในใจมาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ ตั้งแต่จำความได้เพื่อนก็ชอบล้ออีขรึม อีหน้าบูด อีใบ้ เพื่อนที่เล่นด้วยกันตอนนั้นก็ยังล้อเลย อาจจะเป็นอะไรที่ฝังใจเรามาจนตอนนี้ พอโตมายังเจอคนรอบข้างที่ไม่สนิทกับเราบอกว่ายิ้มบ้างพูดบ้าง หน้าบูดแบบนี้ใครจะคุยด้วย ขี้เหร่ไม่พอยังจะหน้าบูดบึ้ง แถมไม่ค่อยพูด มันก็จริงค่ะ มีคนน้อยนิดที่เข้าหาเราและตีสนิทกับเรา แต่ทุกคนที่เข้าหาเรา เรากลับเป็นเหมือนอีกคน เราพูดมากกับเขา หัวเราะเฮฮากัน การกระทำก็เหมือนคนปกติทั่วไป ยอมรับว่าเครียดนะคะ เวลาต้องเข้าไปอยู่ในสังคมใหม่ เช่นเริ่มงานใหม่ เวลาพี่ร่วมงานถามหรือสอนงานเราก็ตอบและยิ้มให้เสมอ แต่เวลาเราอยู่เฉยๆหน้าเราจะนิ่ง ซึ่งคนก็มองว่าหน้าบูดแหละค่ะ และเวลาคนถามว่าทำไมไม่ค่อยพูดเราก็ได้แค่ตอบไปว่าเราไม่รู้จะพูดอะไร ถ้าชวนคุยเราก็คุยได้เรื่อยๆนะ แต่เราคิดว่าที่เราเป็นแบบนี้เราโอเคกับมัน เราไม่อยากสนิทกับคนไปทั่ว แต่ต้องทำไงคะให้คนรอบข้างที่ไม่สนิทมองเราเป็นเหมือนคนปกติทั่วไป ไม่ใช่เอาแต่มองว่าคนนี้ไม่ค่อยพูดนะ ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ดูแลมันดีๆหน่อยเดี๋ยวมันเครียด กดดัน ลาออกจากงานไปหรอก เราไม่อยากให้คนรอบข้างมองเราว่าเป็นตัวประหลาดตลอด21ปี