อยากจะขอคำแนะนำและคำปรึกษาจากเพื่อนๆทุกคนค่ะ

ตอนนี้สับสนมากค่ะ ไม่รู้ว่าควรถอยออกมารึเปล่า???

หลายต่อหลายครั้งค่ะ ที่เรามักจะเสียใจกับคำพูดและการแสดงออกของแฟนที่ทำร้ายจิตใจกันอยู่ตลอดๆ และบางครั้งก็พูดไม่ถนอมน้ำใจกันเลย เราก็บอกเขาทุกครั้งนะคะว่า เรารู้สึกยังไง กับคำพูดและการกระทำแบบนี้  และเสียใจทุกครั้งที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น  เขาฟังนะคะ ฟังทั้งเสียงเราร้องไห้ และ ก็ที่เราพูดว่าเราไม่โอเคกับการกระทำของเขา เขาฟังค่ะแต่เขาก็จะแสดงอาการลำคาน ถอนหายใจยาวๆ บ่นโวยวาย ( เยสแม่ม, อะไรวะ, เป็นไร บล่าๆๆ)​  สุดท้ายก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา  
นอกจากทำร้ายจิตใจเราเข้าไปอีกเรื่อยๆ สุดท้ายเราก็ตัดสินใจวางสายค่ะ  ((( ทางโทรศัพท์)))​ และเขาก็ไม่โทรกลับมา

พอได้คุยกันอีกครั้ง มันก็เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นค่ะ ไม่มีคำขอโทษ ไม่มีท่าทีว่ารู้สึกผิด หรือใดๆ พอเราถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้น เขาก็บอกไม่ได้ตั้งใจ เพราะบล่า ๆๆๆๆๆๆ เหมือนรู้สึกผิด แต่การพูดเหมือนคนแค่พูดเพื่อให้จบๆไป

นอกโทรศัพท์ก็เป็นค่ะ เราก็เริ่มจากการบอกดีๆก่อนเสมอแล้วก็จะแรงขึ้นเรื่อยๆจากการกระทำของเขา  เขามักจะนั่งเชยๆหรือยืนเชยๆและหันข้างหรือหันหลังใส่ โดยเว้นระยะห่าง3-4เมตร และเวลาที่เราถามหรือพูด

ทำไมพูดแบบนี้ เสียความรู้สึก บล่าๆๆๆๆ เราก็ร้องไห้ไปด้วย เขาก็นั่งฟังเราร้องเราบ่นอยุ่อย่างนั้น บางทีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นด้วย บ้างดูคลิปเผลอยิ้มตลกออกมาก็มี ทั้งที่นั่งฟัง และเราก็ร้องไห้อยู่อย่างนั้น เหมือนเราไม่ได้อยุ่ตรงนั้น พอถามก็ชอบ ตอบไม่รู้ๆ จะให้ตอบอะไรคุยอะไร คุยจบยัง (ด่วยน้ำเสียงนิ่งๆบวกกวนตีน)​  และชอบนั่งดูนาฬิกาแบบประมาณว่า คุยอะไรนักหน่าเสียเวลา ทุกอย่างมันก็เริ่มเป็นเรื่องใหญ่ขึ้น  เพราะว่าเราทนไม่ไหว เราเริ่มเสียงดัง เริ่มเข้าไปถึงตัวเขา ผลักบ้าง ตีบ้าง  ทุบบ้าง  ด่าร้องไห้เสียงดังลั่นห้อง ลั่นบ้าน (((ความรู้สึกตอนนั้นมันเกินกว่าจะทนไหว เหมือนเสียใจมากจนขาดสติ เพราะเพียงมันเล็กน้อย แต่กลับถูกมองข้าม เหมือนเราเป็นอะไรไม่รู้ เหมือนตัวตลก)))) รู้ว่าผิดที่ไปทำร้ายร่างกายเขา แต่มันทนไม่ไหวจริงๆ มันถูกเอาตรีนขยี้ที่ใจ และมันไม่ใช่ครั้งเดียวมันหลายครั้งแล้ว มันเหมือนบั่นทอนจิตใจสุดๆ
 
และต่อให้หลีกเลี่ยงใจเย็นค่อยคุยกัน มันก็จบด้วยคำพูดว่า ขอโทษ จะไม่ทำอีกจะคิดให้มากกว่านี้บล่าๆ ๆๆๆ แต่สุดท้ายก็ยังเป็นเหมือนเดิม และบ่อยครั้ง  ไม่สิ ต้องบอกว่าทุกครั้ง

จริงๆ คำตอบมันชัดเจนอยู่แล้ว ว่าจะควรอยู่หรือไป
แต่เราก็มีความสับสนแล้วก็ลังเล อาจเป็นเพราะรัก และความดีบางอย่างในตัวเขา ข้อดีเขาก็มีเยอะค่ะ เขาดูแลเราดีมากๆ แทคแคร์ เอาใจใส่ ในเรื่องของการดูแล เอาใจใส่ มันก็เสมอต้นเสมอปลาย ตลอดๆ5ปีเลยค่ะ  เหมือนจุดดีเยอะ จุดบกพ่องน้อย แต่มันใหญ่อะค่ะ เป็นข้อเสียที่ปรับตัวไม่ได้ และรับมือไม่ได้ ซึ่งต่อให้รู้ว่าเขาปากหมา  เขาด่ายังไง เราก็เจ็บอยุ่ดี

ถ้าถามว่าถ้าเขาดีแล้วเรื่องทั้งหมดเกิดจากความงี้เง้าของเราเองรึเปล่า  เขาถึงเป็นแบบนั้น ? 
ก็อาจจะใช่ แต่ไม่ตลอด แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ควรทำแบบนั้นเลย

บางทีเราก็เหนื่อยเหมือนเขาไม่คิดจะเปลี่ยนตัวเองเลย
มีแต่เราที่พยายามอยุ่ฝ่ายเดียวที่จะทำยังไงให้คุยกันได้อยุ่กับเขาได้ 

พอใจมันไม่ไหวจะทน  คิดจะไป ก็แพ้ความดีของเขาค่ะ

นี้แหละนี้บอกว่าสับสน เลยมาขอคำปรึกษาจากเพื่อนๆ

ขอบคุณสำหรับทุกคำตอบนะคะ