ทำไมคนที่ใช้แรงงานบางส่วน ถึงหมั่นไส้และไม่ชอบคนที่เป็น "โรคซึมเศร้า"
เพราะเราก็เป็นโรคซึมเศร้า เวลาที่เราเปิดเผยว่าเราเป็นโรคนี้
กลุ่มคนรู้จักที่เป็นชนชั้นกลาง มีความรู้ มีฐานะ ก็จะให้กำลังใจเรา และยอมรับเราได้
แต่กลุ่มรู้จักที่เป็นชนชั้นแรงงาน กลับบอกว่าเราคิดมากไปเอง และทำท่าทางรังเกียจเรา
พวกเขาบอกว่าความทุกข์ของพวกเขามากกว่าอีก พวกเขายังไม่เห็นมาเครียดแบบเราเลย
พวกเขาบอกว่าเราเพ้อเจ้อ พูดแต่เรื่องของตัวเอง เรียกร้องความสนใจ เครียดไปทำไมก็ไม่รู้
พวกเขาบอกว่าเราทำตัวไม่สนุกสนาน พูดไม่เก่ง แต่งตัวเชยๆ และเรื่องของเราไม่ใช่เรื่องใหญ่
พวกเขาบอกว่าคนในสังคมของพวกเขาต้องหาเช้ากินค่ำ ทำมาหากินกันอย่างยากลำบาก
บางคนตื่นเช้ามาไปยกของหนักๆ ปีนหลังคา ซ่อมนู่นซ่อมนี่ ทำงานเสี่ยงตาย
บางคนตื่นเช้ามาไปรับของมาขาย ทำอาหารขายตอนเช้าๆ หลายๆ หม้อใหญ่ๆ
พวกเขาบอกว่าเราตื่นมาก็ทำงานสบายๆ นั่งห้องแอร์ ชีวิตหรูหรากว่าพวกเขาตั้งเยอะ
พวกเขาบอกว่าเราจะทำตัวไม่มีความสุขไปทำไม ทำให้คนรอบข้างเครียดไปด้วยทำไม
ซึ่งพวกเขาจริงๆ ก็เป็นคนนิสัยดี มีน้ำใจนะคะ แต่พวกเขาไม่เข้าใจในสิ่งที่เราเป็นเลยค่ะ
หาว่าเราคิดมาก ฟุ้งซ่าน เพ้อเจ้อ ไร้สาระ ทำงานทำการได้ไม่เต็มที่ แปลกๆ แตกต่างจากพวกเขา
แต่กลุ่มคนรู้จักที่เป็นชนชั้นกลาง มีบ้าน มีรถเป็นของตัวเอง กลับไม่เคยว่าเราแบบนี้
พวกกลุ่มชนชั้นกลางที่หน้าตาดีๆ แต่งตัวดีๆ มีฐานะ จะคอยปลอบและให้กำลังใจเรา
และบอกว่าพวกเขาก็มีปัญหาในชีวิต และมีเรื่องที่เครียดเหมือนกัน และเศร้าเสียใจได้เหมือนกัน
พวกกลุ่มชนชั้นกลาง บางคนมีคนใกล้ตัวที่อาการหนักกว่าเราด้วยซ้ำ บางคนก็เป็นเยอะกว่าเรา
พวกกลุ่มชนชั้นกลาง ไม่เห็นหมั่นไส้ที่เราเป็นโรคซึมเศร้าเลยค่ะ พวกเขากลับมองว่าใครๆ ก็เป็นกัน
แต่ที่เราต้องแคร์กลุ่มคนรู้จัก ที่เป็นชนชั้นแรงงาน เพราะบางทีเราต้องพึ่งพาพวกเขาค่ะ
บางทีเราต้องขอความช่วยเหลือพวกเขาในเรื่องของแรงงาน และเรื่องอื่นๆ ในหน้าที่การงาน
ทำให้เราตัดความสัมพันธ์กับพวกเขาไม่ได้ แต่เรากลับรู้สึกว่าพวกเขารับเราไม่ได้ที่เราเป็นแบบนี้ค่ะ
แล้วพวกเขาก็นิสัยดี จิตใจดี มีมารยาท แต่พวกเขาดันไม่ชอบคนที่เป็นโรคซึมเศร้าอ่ะค่ะ
บางทีพวกเขาก็ทำเหมือนรำคาญ เวลาที่เรามีอาการของโรคนี้ขึ้นมา บอกว่าเราทำตัวไม่น่ารัก
บางคนก็แอบขำๆ เรา เวลาที่เราได้ระบาย ได้เล่าความในใจให้ฟัง บางทีพวกเขามองว่าเป็นเรื่องตลก
พวกเขามองว่าเป็นเรื่องเล็กๆ ไม่ควรเก็บมาคิด บางทีคนในกลุ่มบางคนวิ่งหนีเราไปเลยก็มีค่ะ
ทั้งๆ ที่ในเวลาปกติ เราก็มีน้ำใจกับพวกเขา คอยช่วยเหลือพวกเขา และไม่เคยดูถูกพวกเขาเลย
แต่บางทีพวกเขาก็เหมือนแอบเหยียดๆ เราในใจ และทำท่าเมินเฉย เมื่อรู้ว่าเรา "เป็นโรคซึมเศร้า"
ทำไมถึงได้เป็นเช่นนั้นคะ
ทำไมคนที่ใช้แรงงานบางส่วน ถึงหมั่นไส้และไม่ชอบคนที่เป็น "โรคซึมเศร้า"
เพราะเราก็เป็นโรคซึมเศร้า เวลาที่เราเปิดเผยว่าเราเป็นโรคนี้
กลุ่มคนรู้จักที่เป็นชนชั้นกลาง มีความรู้ มีฐานะ ก็จะให้กำลังใจเรา และยอมรับเราได้
แต่กลุ่มรู้จักที่เป็นชนชั้นแรงงาน กลับบอกว่าเราคิดมากไปเอง และทำท่าทางรังเกียจเรา
พวกเขาบอกว่าความทุกข์ของพวกเขามากกว่าอีก พวกเขายังไม่เห็นมาเครียดแบบเราเลย
พวกเขาบอกว่าเราเพ้อเจ้อ พูดแต่เรื่องของตัวเอง เรียกร้องความสนใจ เครียดไปทำไมก็ไม่รู้
พวกเขาบอกว่าเราทำตัวไม่สนุกสนาน พูดไม่เก่ง แต่งตัวเชยๆ และเรื่องของเราไม่ใช่เรื่องใหญ่
พวกเขาบอกว่าคนในสังคมของพวกเขาต้องหาเช้ากินค่ำ ทำมาหากินกันอย่างยากลำบาก
บางคนตื่นเช้ามาไปยกของหนักๆ ปีนหลังคา ซ่อมนู่นซ่อมนี่ ทำงานเสี่ยงตาย
บางคนตื่นเช้ามาไปรับของมาขาย ทำอาหารขายตอนเช้าๆ หลายๆ หม้อใหญ่ๆ
พวกเขาบอกว่าเราตื่นมาก็ทำงานสบายๆ นั่งห้องแอร์ ชีวิตหรูหรากว่าพวกเขาตั้งเยอะ
พวกเขาบอกว่าเราจะทำตัวไม่มีความสุขไปทำไม ทำให้คนรอบข้างเครียดไปด้วยทำไม
ซึ่งพวกเขาจริงๆ ก็เป็นคนนิสัยดี มีน้ำใจนะคะ แต่พวกเขาไม่เข้าใจในสิ่งที่เราเป็นเลยค่ะ
หาว่าเราคิดมาก ฟุ้งซ่าน เพ้อเจ้อ ไร้สาระ ทำงานทำการได้ไม่เต็มที่ แปลกๆ แตกต่างจากพวกเขา
แต่กลุ่มคนรู้จักที่เป็นชนชั้นกลาง มีบ้าน มีรถเป็นของตัวเอง กลับไม่เคยว่าเราแบบนี้
พวกกลุ่มชนชั้นกลางที่หน้าตาดีๆ แต่งตัวดีๆ มีฐานะ จะคอยปลอบและให้กำลังใจเรา
และบอกว่าพวกเขาก็มีปัญหาในชีวิต และมีเรื่องที่เครียดเหมือนกัน และเศร้าเสียใจได้เหมือนกัน
พวกกลุ่มชนชั้นกลาง บางคนมีคนใกล้ตัวที่อาการหนักกว่าเราด้วยซ้ำ บางคนก็เป็นเยอะกว่าเรา
พวกกลุ่มชนชั้นกลาง ไม่เห็นหมั่นไส้ที่เราเป็นโรคซึมเศร้าเลยค่ะ พวกเขากลับมองว่าใครๆ ก็เป็นกัน
แต่ที่เราต้องแคร์กลุ่มคนรู้จัก ที่เป็นชนชั้นแรงงาน เพราะบางทีเราต้องพึ่งพาพวกเขาค่ะ
บางทีเราต้องขอความช่วยเหลือพวกเขาในเรื่องของแรงงาน และเรื่องอื่นๆ ในหน้าที่การงาน
ทำให้เราตัดความสัมพันธ์กับพวกเขาไม่ได้ แต่เรากลับรู้สึกว่าพวกเขารับเราไม่ได้ที่เราเป็นแบบนี้ค่ะ
แล้วพวกเขาก็นิสัยดี จิตใจดี มีมารยาท แต่พวกเขาดันไม่ชอบคนที่เป็นโรคซึมเศร้าอ่ะค่ะ
บางทีพวกเขาก็ทำเหมือนรำคาญ เวลาที่เรามีอาการของโรคนี้ขึ้นมา บอกว่าเราทำตัวไม่น่ารัก
บางคนก็แอบขำๆ เรา เวลาที่เราได้ระบาย ได้เล่าความในใจให้ฟัง บางทีพวกเขามองว่าเป็นเรื่องตลก
พวกเขามองว่าเป็นเรื่องเล็กๆ ไม่ควรเก็บมาคิด บางทีคนในกลุ่มบางคนวิ่งหนีเราไปเลยก็มีค่ะ
ทั้งๆ ที่ในเวลาปกติ เราก็มีน้ำใจกับพวกเขา คอยช่วยเหลือพวกเขา และไม่เคยดูถูกพวกเขาเลย
แต่บางทีพวกเขาก็เหมือนแอบเหยียดๆ เราในใจ และทำท่าเมินเฉย เมื่อรู้ว่าเรา "เป็นโรคซึมเศร้า"
ทำไมถึงได้เป็นเช่นนั้นคะ