เที่ยงคืนกว่ากับวัยรุ่นอายุ 20
โซฟาในบ้านเดี่ยวสองชั้น
กองหนังสือตรงหน้า
โน๊ตบุ้คและแป้นพิมพ์
บนโลกที่หลายคนแก่งแย่งกันเพื่ออยู่รอด
และบางคนที่ไม่อยากอยู่อีกต่อไป
ไม่รู้จะพิมพ์อะไรเหมือนกันนะ
แค่ไม่อยากปล่อยตัวเองไว้คนเดียว
คิดว่าตรงนี้อาจจะมีพื้นที่เหลือบ้าง

ตอนนี้ความรู้สึกไม่คงที่
อีกแล้ว
เมื่อไหร่จะหาย
ว่างเปล่า ยุ่งเหยิง สลับกันไปเรื่อย
มันเหมือนไม่ใช่ตัวเรา
เป็นอีบ้าคนนึง
เป็นอีกคืนที่ไม่อยากตาย แต่ก็ไม่อยากอยู่
เหนื่อยใช้ชีวิต ทั้งที่ชีวิตก็ไม่ได้ลำบาก ตัวเราก็ไม่ได้พิการ
ยังไม่เข้าใจตัวเอง
และเพราะไม่เข้าใจตัวเอง ถึงไม่รู้จะเล่าให้คนอื่นฟังยังไง
มีแต่คุณหมอที่ทำเหมือนจะเข้าใจ แต่ก็แค่เหมือนจะ

หลายครั้งที่รู้สึกว่า กว่าจะถึงวันพรุ่งนี้มันยากเหลือเกิน
แค่ใช้ชีวิตไปวันๆ มันทำไม่ได้
มีหลายอย่างที่อยู่บนบ่า
ความหวัง ครอบครัว อนาคต
ค่าเทอมหลักแสน และความหวังดีทั้งหลาย
ความหวังดีที่ทุกคนสร้างขึ้นเองแล้วเอามาฝากไว้ที่เรา
จนไม่รู้
ว่าอะไรคือสิ่งที่เราหวังในชีวิต
มันอาจจะไม่ใช่อะไรที่ยิ่งใหญ่
ไม่ใช่คุณหมอ วิศวกรชื่อดัง นักธุรกิจจบนอก
ไม่ใช่อะไรแบบนั้น
อาจจะเป็นแค่ชีวิตของนักเขียนคนนึง
ที่ได้เดินทางไปหาประสบการณ์ในประเทศต่างๆ
อาจจะเป็นแค่ชีวิตของคนๆนึง ที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรัก
อาจจะมีแค่นั้น
สำหรับเด็กคนนี้ พ่อแม่คือที่สุดของหัวใจ
และเพราะรักมาก
ถึงยอมทำให้ได้ทุกอย่างที่ขอ
อาจจะมองว่ามันไม่ยาก
แค่เรียนแล้วก็ได้เกรดมา
หากแต่การแข่งขันมันไม่ง่ายเลย
ทรมาน
ทรมานจากแรงกดดันของทุกการสอบ
ทรมานตอนรู้ว่ามีคนที่เก่งกว่า
ทรมานตอนที่คะแนนออกมาไม่เป็นอย่างคาด
ทรมานตอนมองหน้าพ่อแม่แล้วเจอแต่ความผิดหวังในตัวเรา
ทรมานตอนที่ต้องบอกว่าจะทำให้ดีขึ้นกว่าเดิม
ทรมานตรงที่เราไม่อยากทำ
ทรมานเพราะรู้ว่าจะต้องทรมานแบบนี้ไปเรื่อยๆ
บางทีนะ บางที
การเป็นผู้รับ มันอาจจะลำบากกว่าการเป็นผู้ให้ก็ได้
เพราะคุณไม่รู้เลยจริงๆ ว่าที่ให้ไปนั้นมันทำร้ายเขายังไงบ้าง
และบางที
ก็อยากออกจากจุดผู้รับจำเป็นตรงนี้
ไปอยู่ในจุดที่ไม่ต้องรับอะไรจากใครเลย
แต่มันทำไม่ได้
ไม่มีอะไรที่ทำได้สำหรับชีวิตนี้