เป็นการเขียนเรื่องราวครั้งแรกในพันทิป เพื่อต้องการความคิดเห็นของเพื่อนๆในเว็ปนี้โดยเฉพาะ
คือ มีเรื่องอยู่ว่า
เมื่อ4ปีที่เเล้ว ได้เลิกคบกับ ผช.คนนึง ซึ่งตอนนั้น ยอมรับว่าเจ็บปวดมาก เพราะตลอดเวลาที่คบกันมา
เขาไม่เคยทำให้เราเสียใจหรือเคืองใจแม้แต่น้อย แต่เมื่อช่วง1เดือนหลังก่อนเลิกกัน
ได้มีปัญหาเกิดขึ้น ทำให้เราทะเลาะ แต่สาเหตุมาจากตัวของเราเอง ใช่เราเป็นคนผิด แต่เราคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรเลย
ความผิดครั้งนั้นคือ เราเข้าไปค้นหาชื่อเฟสเเฟนก่อนคบกับเขา เราเพียงแค่อยากดูว่าชีวิตเขาเป็นยังไงแค่นั้นไม่ได้คิดมากกว่านั้น ตอนนั้นเรารู้สึกแค่เพื่อน
กับคนที่เราเข้าไปดู สาบานว่าไม่เคยคิดจะกลับไปคบกับเขาหรือคุย แค่อยากดูว่าเขายังเรียนหนังสือไหม ชีวิตเขาดีขึ้นรึเปล่า เพราะตอนนที่เราเลิกกับเขาคนนั้น อาจจะเป็นเพราะความที่เรามีความคิดเด็กเกินไป เลยไม่ได้เลิกกันแบบไม่ดี เราเลิกกับเขาแล้วก็คิดกับเขาแค่เพื่อน (ตรงนี้ก็อยากจะถามว่าเราผิดมากเหรอ ความผิดตรงนี้ค้างคาใจมาก ขอความเห็นส่วนนี้ด้วยนะคะ) ย้อนกลับมา พอเขาเห็นว่าเราค้นหาชื่อเฟส เเฟนเก่า เขามีทีท่าไม่โอเค มากกก แต่เราก็อธิบายไห้ฟัง แต่ผ่านไปประมาณ 2-3วัน เขาเริ่มตีตัวออกห่าง. หมางเมินทำเหมือนเราไม่มีตัวตน เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ แตกต่างกับเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง จากที่ใส่เราทุกๆอย่าง แม้กระทั้งเราชอบกินนมยี้ห้ออะไร รสอะไร แต่ที่เจ็บปวดที่สุดคือ เขาบอกว่า ถ้าไม่อยากเลิกเขาต้องต่างคนต่างอยู่ ห้ามก้าวก่ายชีวิตเขา ไม่ว่าเขาจะคุยกับใครจะทำอะไรที่ไหน ห้ามมายุ่ง ตอนนั้นเรายังอึ้งกับสิ่งที่เขาพูด ว่าคำๆนั้นออกจากปากเขาจริงๆเหรอ. แต่ในใจคิดว่าเขาคงแค่ขู่ ไม่คิดจะทำจริงหรอก แต่ความจริงแล้ว เขาทำจริงๆ ตอนนั้นมำได้แค่ยอมรับกับสิ่งที่เขามอบให้ คือความเจ็บที่เราไม่สามารถ พูดหรือแม้กระทั้งเอ่ยปากอะไรได้เลย มีแต่คำว่าอดทนและอดทน เหมือนของตาย ตอนนั้นเราไห้เส้นตายกับตัวเองว่า ภายใน 3 สัปดาห์ ถ้าเขายังเห็นเราเป็นตัวไร้ค่าแบบนี้ เราจะเดินออกมาเอง และจะไม่ยื้ออีกต่อไป และช่วง3สัปดาห์นั้น ก็คือความพยายามครั้งสุดท้ายและที่สุดในการเพื่อที่จะไห้เขากลับมา แต่เขายิ่งกลับทำให้เราเห็นว่า เราคือตัวอุบาทในชีวิตเขา เขาต้องการไห้เราออกไปจาก ชีวิตเขา ทุกครั้งที่พูดคุยคือ เขาบอกไห้เราไปจากเขา เขาทำแม้กระทั้งคลานเข่าเข้ามากราบเท้าเรา พนมมือไหว้ ร้องไห้ แล้วบอกว่า “เราขอร้อง ออกไปจากชีวิตเราทีได้ไหม เราทนไม่ไหวแล้ว” ตอนนั้นอึ้ง+ช็อค สมองคิดได้แค่ว่า กูเป็นตัวอะไรในชีวิตเขาวะ ที่เขาต้องทำขนาดนี้เพื่อไห้เราไปจากชีวิตเรา หลังจากเหตุการณ์ เรากลับมาบ้าน พูดกับตัวเองว่า เอาละ มันต้องจบแล้ว ต้องจบแล้วจริงๆ มันไม่มีทางไปต่อแล้ว เพราะไม่ว่ายังไง ยื้อต่อไปมีแต่พังกับพัง เราเลยเริ่มจากหยุดความรุ้สึกทุกอย่าง เหมือนกับปิดสวิตส์ความเสียใจเลย โดยที่เราไม่ต้องไปนึกถึง หรือคิดถึง แม้กระทั้งไม่อยากต่อเยื้อต่อใยอีก เราเลยเริ่มจากบล็อคเบอร์ ลบเบอร์ บล็อคไลน์ บล็อคเฟสบุ๊ค คือตัดการเชื่อมต่อทุกอย่าง เพื่อไม่ต้องพบเจอกับเขาอีก และไม่เคยเอ่ยถึงชื่อเขาอีกเลย เมื่อเวลาผ่านไปๆ ผ่านไปๆ เวลาล่วงเลยมา 4ปี ตอนนี้ก้ไม่ได้รุ้สึกอะไรอีกแล้ว อีกอย่างตลอดเวลาที่ผ่านมาเราไม่เคยเข้าไปส่องหรือพยามค้นหาเฟสเขาเพื่อดูชีวิตเขาเลย มันกลายเป็นเกลียดไปแล้ว ได้ไงก็ไม่รู้ . และคือตอนนี้เรายังบล้อคเฟสเขาอยุ่ แต่เราอยากไห้เขาได้เห้นว่า เรามีชีวิตที่ดีขึ้นมากแค่ไหนจากวันนั้น เราเปลี่ยนไปมากแค่ไหน อีกอย่าง อยากไห้เขารุ้สึกเสียดายที่ทำกับเราเหมือนหมาในวันนั้น
****จากข้อความทั้งหมด อยากทราบว่าควรปลดบล็อคดีไหม หรือ บล็อคต่อไปดีคะ
***พิมพ์ผิดหรือตกหล่อนตรงไหน ขอโทษด้วยนะคะ
**กระทู้แรก ไม่รู้เขาเล่นกันยังไง
*ขอบคุณคะ