7เดือนที่ไม่มีแม้แต่ข้อความ หรือข่าวคราวของเขาเลย
เราก็อยู่ได้นะอยู่แบบค้างๆคาว่าจะเอายังไงบางครั้งก็เหมือนจะลืมได้ บางครั้งก็เหมือนว่าเรากำลังรออะไรสักอย่าง      จนบางครั้งก็ถอดใจไป แต่สถานที่เดิมๆความทรงจำเดิมๆก็ยังไม่ไปไหน ยังยิ้ม ร้องไห้ น้อยใจ ผิดหวังทุกครั้งที่กลับไปนึกถึงเรื่องเก่าๆ เชื่อว่าเวลาจะช่วยทำให้เรารู้สึกน้อยลงขึ้น และก็คิดว่าเราน่าจะทำได้แล้ว...
7เดือนมันนานนะ หลายๆสิ่งหลายๆอย่างหรือหลายๆคนคงเปลี่ยนไปบ้างตามเวลา รวมถึงเขาด้วย แต่เรานี่สิยังอยู่ที่เดิม
อยู่เลย...
ไม่ใช่ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่เราแค่พยายามรักษาใจตัวเองให้เจ็บน้อยที่สุดแค่นั้นเอง จนคิดว่ามันก็น่าจะแข็งแรงขึ้นมาแล้วล่ะ
จนเมื่อเดือนก่อน หัวใจกลับมาเต้นแรงอีกครั้งจากที่ไม่ได้คุยกันเลย7 8เดือน  ไม่รู้แม้กระทั่งว่าเขาทำอะไรอยู่ที่ไหน เป็นยังไงบ้าง จนบังเอิญได้กลับมาคุยกันอีกที ในสถานะแค่.....น้องสาวคนหนึ่งของเขา บทสนทนาเพียงสั้นๆ ทำให้เราเข้าใจทุกอย่าง ที่เราพยายามหาคำตอบมาโดยตลอด.....
ขอบคุณนะที่ยังกลับมา กลับมาเพื่อเตือนใจและย้ำกับตัวเองว่าไม่ต้องรอแล้ว...
ก็คงไม่มีวันนั้นจริงๆแล้วล่ะ
ขอบคุณที่เคยผ่านเข้ามาในช่วงชีวิตของเรา ดีใจนะที่เราสองคนได้เจอกัน แล้วก็ขอโทษที่รักษาเธอไว้ไม่ได้แล้ว
และหากวันข้างหน้าเราวนกลับมาพบกันเมื่อไหร่ ไม่ต้องรู้จักกันแล้วก็ได้นะ
อยู่ห่างขนาดที่ยังไงเราก็ไม่มีทางบังเอิญเดินสวนกันได้อยู่แล้ว สักวันคงลืมได้แหละ
ยอมแพ้แล้วจริงๆ โชคดีนะคะ

March11 [T]