ชีวิตเรายิ่งกว่าละคร มีทุกอย่างอยู่ตรงได้ เงินทอง บ้าน รถ ที่ดิน แต่มันไม่ใช่ของเราที่สร้างมา เราเป็นนึงรนที่ทุกคนอยากเป็น แต่ลึกแล้วในจิตใจเสียใจทุกวัน
ตอนประถมก็มีโรคจิตมาจีบหน้าอก
เราเลยพกมีดไปโรงเรียนทุกวัน
และก็ใส่ที่รัดหน้าอกทุกวันทั้งที่ไม่ได้อยากใส่ ที่ใส่เพราะกลัวถูกทำร้าย
ตอนเด็กเราถูกข่มขืน ตอนมัยมต้น และก็โดนพ่อที่ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไปบ้านเพื่อน เราก็ไม่ได้บอกเองล่ะว่าไปเอาการบ้าน เราเป็นคนเรียบร้อย รุ่นน้องผู้หญิงช่วยทำการบ้านให้เพราะมือเราเจ็บ น้องไม่กล้าไปเอามาให้เพราะว่ากลัวขี่รถคนเดียว เราเลยไปด้วย พ่อเราไม่เข้าใจ ทำร้ายเราเหมือนไม่ใช่ลูกของตนเอง ทุบหัว เอาเข็มขัดตีนับไม่ล้วน เตาะต่อย เอาเราไปถูกไว้ที่เตียงโซ่ใส่กุญแจ โดยมีข้าวให้ บอกไม่ให้ไปโรงเรียน ตอนมัธยมปลาย โดนเพื่อนที่ไม่ดี บอกอิจฉาเรา คำเดียวทำให้เราโดนทำร้าย โดนตีเตะเพื่อน 10 คน อาจารย์ไม่ช่วยอะไร บอกว่าไล่บอก10 คนไม่ได้ บอกว่าทะเลาะกันเฉยไม่ได้ลงโทษ คนนั้นเลย เราปกป้องชีวิตเราไม่ได้ วันนั้นเป็นวันที่โรงเรียนใช้ทุนการศึกษาเด็กขาดทุนทรัพย์เราก็ให้พี่เราออกให้โรงเรียน อาจารย์มาขอร้องเราเลยให้กับโรงเรียนแล้วมีเรื่องวันนั้น
ก่อนหน้านี้อาจารย์บางท่านขอร้องว่าให้ช่วยออกเงินให้โรงเรียนบอกให้พ่อแม่ช่วยเราก็บอกให้เอาเอกสารมาแต่เขาก็ไม่มีใบแจ้งอะไร โดนไปห้องปกครองบ่อยมากอยากได้เงิน แต่ผอ. ไม่คิดจะขอเลย เราเลยไปถามปู่เราว่ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น อาจารย์ท่านก็ไม่กล้าขออีก แต่ตอนประถมกับมัธยมต้นเพื่อนดีมาก แต่มัธยมปลายต้องย้ายมาใกล้พ่อแม่
เจ็บลึกทุกครั้งที่ต้องเจอเรื่องแบบนี้ แต่ครอบครัวคิดว่าเราโตแล้วคงลืมเรื่องทุกอย่างเองได้ เราเหมือนเราโรคซึมเศร้าเพราะเจอเรื่องพวกนี้ บางวันนอนไม่หลับ
เครียด กลัว และไม่มีคนที่รับฟังเรื่องนี้ เพราะเราไม่เคยบอกเพื่อนสนิทเลยกลัวโดนเอาไปนินทา เมื่อก่อนเราเป็นคนเข้ากับคนง่าย แต่ตอนนี้เขากับคนยาก หมายถึงเพื่อนใหม่ ไม่อยากเปิดใจ กลัวโดนทำร้ายอีก แต่เพื่อนที่ดีเราก็มีเพื่อนเยอะ
แต่เราลืมเรื่องที่ไม่ดีออกจากชีวิต ไม่อยากคิดเลย อยากไปหาจิตแพทย์แบบไม่ต้องกินยา เราเคยคิดอยากตาย 10 ครั้งได้
มีใครที่เป็นเหมือนเราแบบ1 เรื่องที่เราโดนบางทำอย่างไงให้ลืมเรื่องเลวร้ายใหนชีวิตได้