สวัสดีค่ะ เราอายุ16
กำลังอยู่ในช่วงสอบไฟนอล เเละเตรียมสอบเข้าอุดม เรามีพี่ชาย2คน พี่สาว2คน
เราเคยคิดว่าทุกคนรักเรามาก ถึงจะทะเลาะกันบ่อยเเต่สุดท้ายต่างคนก็ต่างปลอบกันให้กำลังใจกันในวันเหนื่อยล้าเเต่ท้อแท้ เราเป็น5พี่น้องที่คุยกันได้ทุกเรื่องตั้งเเต่เรื่องอึไม่ออกไปจนถึงสตาร์ทเครื่องบินไม่ติด แต่กับเเม่เรายอมรับเลยว่าคุยอะไรอื่นไม่ได้เลยนอกจากเรื่องเรียน เเม้กระทั่งเรื่องเงินก็คุยไม่ได้เพราะเเม่ชอบหัวร้อนใส่ตะคอกบ้างด่าเราบ้าง แต่เพราะพี่ๆเราชอบพูดให้เชือบ่อยๆว่าไม่มีใครรักเราไปมากกว่าเเม่ แม้ทุกๆครั้งจิตของเรามันฟ้องว่าพวกพี่ๆนี่ละรักเราที่สุดเเล้ว แม่มักพูดว่าเขาเสียเงินเล่าเรียนของเรามากกว่าใครเพราะเรียนห้องคิงตั้งเเต่เด็กๆ แต่ตลกอะไรรู้ป่ะ ทุกครัง้ที่ต้องจ่ายค่าเทอมหรือสัปดาห์ไหนที่เราขอเงินเกิน300แม่ก็จะคิดเเละหักจากเงินของเราในทันที กลับกันถ้าเป็นพี่ๆเราในตอนที่เขาวัยเดียวกับเราเเม่ไม่เคยทำ (อ้อเราลืมบอกไป พ่อเราเสียตั้งเเต่เราอยู่ป.2เเละเราได้รับเงินเยียวยาเป็นรายเดือนจากรัฐบาล แต่ที่บ้านก็ไม่ได้ขัดสนอะไรขนาดนั้น) แม่จะซื้อสร้อยทองให้ลูกสาวทุกคน แต่พี่สาวคนโตใส่ติดตัวตลอด ส่วนพี่สาวคนรองใส่บ้างไม่ใส่บ้าง มันมีชวงนึงที่บังเอิญค่าจบ(พวกค่าเช่าชุด+ค่ารูป+ค่าตากล้องฯลฯ)ของพี่ชายคนรอง ค่าเทอมพี่สาวคนโต ค่ายืนยัน+ค่าเทอม+ค่าหอพี่สาวคนรอง ต้องจ่ายใน2เดือนเดียวกัน ซึ่งช่วงนั้นแม่ไม่ได้ให้เงินเราสักบาทเลยเเละเอาสร้อยของเราไปจำนำรู้เเหละว่าสุดท้ายยังไงเเม่ก็ไป แต่เราเเค่รู้สึกน้อยใจว่าทำไมมันต้องเป็นของเราของพี่ๆก็มี ค่าเทอมเราก็จ่ายเองหนำซ้ำค่าเเว่นค่าเรียนแค่ค่ามือถือยังเป็นเงินเราเลยเงินเเม่ไม่มีสักบาทอีก แต่วันปกติมันก็มี แค่เวลาน้อยใจเเม่หรือเศร้ามากๆทะเลาะกันงี้มักจะเป็นพี่ๆตลอดที่คอยปลอบให้กำลังถ้าเราผิดพี่ก็ว่าเเล้วบังคับให้ไปขอโทษเเม่ แต่พอเป็นเเม่บ้างทุกคนกลับปลอบเราเเล้วบอกว่าเเม่เหนื่อยน่ะ มันก็เป็นเเบบนี้มาเรือยๆนู้นนี่สารพัด จนเมื่อวาน เราบอกแม่ว่าจะกลับมาอยู่บ้านน่ะ อยู่หอเเล้วเพื่อนเสียงดังอ่านหนังสือไม่ได้ แม่ก็อือออไป พอเราถึงบ้านสิ่งเดียวที่เราทำคือนอนไปเต็มๆเกือบหนึ่งวันเพราะพึ่งผ่านช่วงสอบมาเเล้วได้นอนตี3-4หรือบางวันก็ไม่ได้นอน พอเช้าวันนี้เราก็เปิดคอมนั่งดูวิดีโอไปเรื่อยๆ เเล้วเเม่ก็เดินมาบ่นไปเรื่อยๆของนางเราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก สุดท้ายเเม่พูดว่า"เราคงกลับมาอยู่บ้านไม่ได้น่ะ ถ้าต้องให้บ่นเเบบนี้ทุกวัน วันๆไม่ทันได้ทำอะไรเลย"ตอนนี้เราก็โอเคไม่กลับบ้านเเล้ว ที่ๆเคยเป็นเซฟโซนที่ดีที่สุดของเราที่เหนื่อยหรือท้ออะไรก็ฮีลได้ทุกเรื่อง มันกลับเป็นที่ๆไม่ต้อนรับเราอย่างเคย เราควรทำไงดีคะ ตอนนี้รู้เเล้วว่าเเม่คงไม่ได้รักจริงๆอย่างที่พี่เลยพูด ตอนนี้หวังเพียงถ้าวันนึงเราตายไป อยากให้เเม่เปิดอ่านไดอารี่ตอนช่วงม.1-3ดูนะคะ ว่าหนูร้องไห้กับคำพูดของเเม่บ่อยเเค่ไหน แต่หนูว่าเเต่คงไม่ได้อ่านหรอกเพราะหนูจะพามันไปเผ่าเเล้ว หนูควรยอมรับหรือหลอกตัวเองไปเรื่อยๆว่าเเม่รักหนูหรอคะ แล้วหนูทำอะไรได้บ้างละคะ หนีไปอยู่กับญาติก็โดนเเม่ลากมาตีนี่ก็เคยเเล้วไม่ใช่หรอคะ หนูจำได้นะคะ หรือเเม่จะเอาหนูไปทิ้งไว้ที่ไหนคะ เเล้วหนูต้องดีใจไหมที่อยู่ๆก็เป็นเเบบนี้ หนูต้องรู้สึกยังไงหรอคะที่ต้องห้ามทุกครั้งว่าวางกระเป๋าตรงนี้ได้ไหม ถ้าจะตั้งโต๊ะอ่านหนังสือตรงนั้นถาวรได้ไหม และบ่อยครั้งแม่ก็ตอบว่า "ไม่" แล้วหนูควรทำยังไงคะ อยู่หอไปทั้งชีวิตไหมจบม.6ก็ต่อด้วยหอใน ไปเรียนให้มันไกลๆ เรียนจบก็เช่าบ้านอยู่ใกล้ๆที่ทำงาน ไม่ต้องกลับบ้านอะไรเลยเป็นคนเร่ร่อนอย่างนั้นหรอคะ