คือยกตัวอย่างน่ะจากเรื่องจริงที่เป็นจะได้เข้าใจง่าย  คือเรื่องมีอยู่ว่า ทำไมเกิดเป็นเราถึงเหนื่อย คือเล่นกีฬาวอลเล่ แล้วคือแบบเราก็ไม่ได้เล่นเก่งอะไรและอีกอย่างเล่นเพื่อที่จะอออกกายเพื่อลดน้ำหนักไปในตัว ในการเล่นมันไม่ได้เล่นกันจิงจังปะมีจิงจังบ้างแระ แต่ก็เล่นเพื่อสนุกสนาน ไม่ได้เล่นที่จะไปแข่งกับใคร หรือชิงรางวัลกัน แต่นี้เรารับได้บ้างไม่ได้บ้าง ก็ตามสถานะการ แต่คือมีแต่คนว่าเราอ่ะ ด่าเรา ว่าเรารับไม่ได้บ้างสาระพัด คือเราก็มีหัวใจป่ะเล่นสนุกแต่เล่นไปคือเครียดอ่ะ ไอเราก็กังวลว่ากลัวเค้าจะด่าอีก ก็เลยยิ่งเล่นก็ยิ่งแย่อ่ะ แต่คือคนที่ว่าที่ด่าเราอ่ะ ตัวเองก็รับได้และก็ทำเสียเหมือนกัน ไม่ใช่จะรับได้ทุกลูกป่ะวะ คือเสียความรู้สึกอ่ะ ทนมาหลายวันแระ แต่เราก็ยังยอมยังทนให้เค้าด่าอยู่ได้เนอะ  ไม่ใช่เฉพาะเรื่องนี้น่ะ นี้แค่ยกตัวอย่างเรื่องนี้  คือแบบพอทำดีก็แบบเฉยๆแต่พอทำพลาดมีแต่คนว่าคนซ้ำ คืออะไรก็กูอะไรก็กูอ่ะ กูผิดหมดแระไม่มี ไรดีเลย ที่คนอื่นไม่มีใครพูดใครว่า แต่พอกูว่าเอาว่าเอา ทุกเรื่อง เจอแบบนี้มาทั้งชีวิต ก็เลยสงสัยทำไมเป็นเรามันเหนื่อยขนาดนี้ ไอเราก็คนไม่ค่อยจะด่าใครด้วยสิ เค้าว่าก็ทำหัวเราะกลบเกลื่อน แต่ในใจคือแบบเจ็บน่ะรู้สึกนะเว้ย กูเป็นแบบนี้ไม่ใช่จะด่ากูได้ตลอดน่ะกูก็มีความอดทนเหมือนกัน คือคิดว่าด่ากูแล้วกูไม่โกรธหราวะถึงจะด่าจะว่ากูยังไงก็ได้ จะด่าตอนไหนก็ได้ บางครั้งคนอื่นทำ แต่มาด่าที่กู กูเป็นที่ลงให้พวกหรา คิดน่ะอยากปากหมาเหมือนคนอื่นเค้าบ้าง ที่แบบไม่มีใครกล้าด่าอ่ะ คือด่ามากูด่ากลับอ่ะ คือเป็นคนแรงๆอ่ะ แต่ทำไม่ได้สักที ก็เหมือนรุ่นน้องแระ กูไม่ด่าไม่ว่าอะไรไม่โหดกันเองกับทุกคน มันจะขึ้นมาขี่หัวกูแระ กูจะต้องทำไงวะ จะต้องเป็นคนแบบไหนวะถึงจะพ้นจากความรู้สึกแบบนี้สักที เรื่องคนอื่นก็ไม่เคยยุ่ง แต่เรื่องกูมีแต่คนอ่ะ. ไม่รู้จะระบายกับใคร เลยขอมาระบายในนี้ล่ะกัน ถึงจะมีคนเข้ามาหรือไม่เข้ามาอ่านก็ตาม ที่มันก็ทำให้เราดีขึ้นที่ได้ระบายออกไป ไม่เก็บเอาไว้ให้มันอึดอัดในใจ 😣😣😣😟😟😟😏😏😏😏  อยากมีคนข้างๆจัง อยู่รับฟังเราปลอบเรา 🙄🙄🙄