คือผมมีเพื่อนคนนึงก็ก็รู้จักมาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วแหละก็ถือว่าสนิทกันในระดับหนึ่งเลยทีเดียวแต่ตอนนั้นทำไมผมไม่กล้าบอกชอบเขาก็ไม่รู้พอเวลาล่วงเลยขึ้นมาผมก็ยังรู้สึกดีกับเขาอยู่นะ

แต่แปลกเราเรียนห้องเดียวกันทำงานกลุ่มด้วยกันแทบจะทุกวิชาเราคุยกัน"กู" "" เหมือนเพื่อนสนิทคนนึงเลยก็ว่าได้จนบางทีผมก็จินตนาการไปเองว่าถ้าได้เป็นแฟนกับเขานะ... คงจะดีน่าดู

ถามว่าเขาสวยไหมตอนผมเจอเขาวันแรกผมก็รู้สึกปิ๊งเข้ามาทันทีแต่ทำไมตอนนั้นผมไม่กล้าบอกผมก็ได้แต่ทำเป็นไปหยอกเขาแกล้งเขา ในสายตาคนอื่นผมไม่รู้นะแต่ในสายตาผมผมว่าเขาก็ผู้หญิงคนนึงมีเสน่ห์มากกว่าอาจจะไม่สวยในสายตาคนอื่นแต่มีเสน่ห์ในสายตาผม

ผมปล่อยเวลาล่วงเลยมาจนถึงปีสุดท้ายแล้วในการเรียนมหาวิทยาลัย..ผมก็ยังไม่กล้าไปบอกเขาอยู่ดีแต่เราทำงานด้วยกันเกือบทุกวิชาเลยนะแทบจะทุกวิชาเลยก็ว่าได้ดิ...

แต่น่าเสียดายเขามีแฟนอยู่แล้วแหละแต่ผมก็ยังแอบหวังเล็กๆนะแต่ว่าคงจะเป็นไปไม่ได้หรอก


เพื่อนๆคิดว่าถ้าวันเป็นวันสอบวันสุดท้ายผมควรจะบอกความรู้สึกที่ผมมีต่อเขาตลอด 4 ปีให้เขาฟังดีไหมหรือจะให้ผมเลือกเก็บไว้ในใจและให้มันตายไปกับผมเพียงคนเดียว..

คือถ้าตอนนั้นผมใจกล้าสักหน่อยผมว่าผมอาจจะได้เป็นแฟนเขาก็ได้นะ  แต่ผมมันปอดแหกไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองด้วยช่วงนั้นก็เลยแห้ว-ไปตามระเบียบ55555