เราอยู่ม.5กําลังจะขึ้นม.6 ดูเหมือนชีวิตนี้ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรเหมือนครอบครัวทั่วไปแต่แม่เราเป็นคนที่ทําให้เรารู้สึกไม่เคารพ รู้สึกไม่รัก เรารู้สึกผิดมากที่รู้สึกแบบนี้ ขอเล่าอีกนิดว่า พ่อทํางานคนเดียวในบ้านเป็นรับเหมา แม่เราเป็นแม่บ้าน ตอนเป็นเด็กเราเชื่อแม่ทุกอย่างเลยเขื่อคําพูดของแม่ทุกอย่าง แต่โตมาพึ่งรู้ว่าสิ่งที่แม่เชื่อเป็นสิ่งที่ผิด มันทําให้เราคิดว่าทําไมแม่ต้องโกหกเรื่องเล็กๆกับเรา อย่างเช่น แม่คุยกับคนอื่นบอกว่ากําลังล้างจานแต่จริงๆแม่นอนอยู่บนเตียง ตอนครูมาเยี่ยมบ้าน แม่ก็บอกเราไม่ช่วยงานบ้านแม่เลย แม่ทําอยู่คนเดียว แล้วแม่ก็โกหกครูว่าแม่เป็นเภสัช ตอนนั้นเราตกใจมาก เราโกรธมากๆด้วย ตอนที่ย่ากับปู่มาเยี่ยมบ้านเราแม่ก็ไปบอกปู่กับย่าว่าเราอยากได้รถกําลังจะขึ้นมหาลัย เราไม่เคยบอกเลยว่าเราอยากได้รถ เราไม่ได้อยากได้อะไรเลยด้วยซํ้า แล้วปู่กับย่าก็เข้าใจว่าแม่เป็นเภสัช คือเราโคตรไม่เข้าใจแม่เลยทําไมเอาแต่โกหกคนอื่นคนในบ้านยังโกหก เหตุผลนี้ทําให้เราคิดว่าโตไปเราจะไม่เป็นผู้หญิงแบบแม่ ตอนที่แม่กําลังพูดกับย่าว่าเราได้ที่หนึ่งของห้อง แต่ความจริงแล้วเราได้ที่สอง เราเลยพูดหักหน้าแม่ไปกลางโต๊ะอาหาร มันทําให้เราสบายใจมาก แม่เป็นคนที่เอาแต่ใจ หงุดหงิดเก่ง ใช้อารมณ์ อะไรที่ไม่พอใจคือแม่จะปาของเลยอะ ผิดจากพ่อเรามาก ทั้งชีวิตคือพ่อหงุดหงิดกับเราแค่ไม่กี่ครั้ง เราเคยคุยกับพ่อเรื่องแม่แล้ว พ่อก็เข้าใจแล้วบอกให้เราอดทนเพราะเป็นแม่เราให้เราตั้งใจเรียนก็พอ เราจะบอกว่าบางวันนะเราลงมากินมาม่าตอนดึกแม่ก็ด่าเราบอกว่าบ่นว่าอ้วนแต่ก็กิน คนฟังมันเหนื่อย เราตอนนั้นก็คือ เห้ยอะไรวะคืออ่านหนังสือเหนื่อยๆก็อยากลงมาหาไรกินบ้าง แม่หงุดหงิดทุกคนมากพาลตั้งแต่พ่อมาลงที่หมา ถ้าแม่บ่นวันนั้นตอนเย็นเราก็จะไม่ได้อ่านหนังสือเลย ต้องมานั่งขอโทษ 1สัปดาห์มี7วัน ทะเลาะกับแม่ไป5วัน อีก2วันคือพักเพื่อที่จะกลับไปทะเลาะกันอีก อยู่ดีๆแม่เริ่มถามเราว่า อยู่กับแม่มันไม่มีความสุขใช่มั้ย ไปอยู่กับพ่อเลยนะ เราก็แบบในใจคิดว่าออกไปจากตรงนี้ได้คือไปนานแล้ว เวลาแม่ด่าเรานะแม่ด่าแบบไอ้ เลยอะขึ้นกูเลย คือเราไม่โอเคเราก็เป็นคนพูดหยาบนะนิดนึงแต่พูดเฉพาะกับเพื่อนสนิทเท่านั้น เราไม่เคยได้ยินพ่อพูดกูเลยอะ อยู่กับแม่คือหดหู่มากต้องมานั่งลุ้นว่าทะเลาะอะไรกัน แม่ชอบบอกว่าเราไม่เหมือนเดิมเพราะเราติ่งเกาหลี แต่เราไม่เหมือนเดิมเพราะแม่นั่นแหละ แม่คิดว่าแม่โกหกแล้วเราเชื่อก็เพราะเรายังเป็นเด็กอยู่ คือเรารู้อะเรารู้มาตลอดตั้งแต่เราอยู่ม.1เราอยู่แบบนี้มา4ปี พ่อบอกว่าให้เราอดทนตั้งแต่ม.1จบมหาลัยแม่ก็จะไม่กวนเราแล้ว พ่อกับแม่ก็ทะเลาะกันบ่อยแต่จบง่ายกว่าเราเพราะพ่อเป็นยอมคน เราทั้งแม่ก็ไม่ยอมกัน แบะอีกเรื่องคือตอนที่ทะเลาะกับเราแม่ชอบพูดว่าเราเป็นลูกอกตัญญู แม่ก็ปาของ แล้วแม่ก็บอกว่าจะฆ่าตัวตาย เราโคตรเกลียดคํานี้เลยอะ อยากจะดีลีทออกจากสมอง เคยครั้งนึงทะเลาะกับพ่อแม่รีบเอาปืนมาไว้ใต้เตียงเลย เราจําได้ตอนนั้นเราอยู่ประมาณป.4 เราเคยถามพ่อทําไมไม่เลิกพ่อบอกว่า ไม่อยากให้เราขาดความอบอุ่น ซึ่งตอนนั้นเราแบบเราไม่ได้ขาดอะไรทั้งนั้นแหละ เรารับได้ทั้งนั้นถ้าพ่อเลิกกับแม่คือเรายินดีมากอะ เราเหนื่อยมากทุกคน ล่าสุดวันนี้ตื่นมาเรายังโดนด่า พ่อบอกเราทุกวันว่า ดีกว่าไม่มีแม่ เราเหนื่อยจัง