ผมว่าความรักมันไม่ใช่นิยาย แต่ มันคือการเรียนรู้ ความรักในนิยายมันคือการที่เราได้สร้างจินตนาการที่เราได้สมมุติขึ้นมาให้เป็น แบบนั้น แบบนี้ สมหวัง และไม่สมหวัง มันก็เปรียบเสมือนเราเข้าข้างตัวเอง มันก็เปรียบเสมือน โลกแห่งความฝัน แต่โลกแห่งความจริง ความรักคือการเรียนรู้ มีทั้ง รัก โลภ โกรธ และหลง แต่ความรักเหล่านี้ มันย่อมสอนบทเรียน ให้เราได้รู้ว่า รักเป็นยังงัย โลภแบบไหน โกรธทำไม และหลงไปถึงไหน ทุกอย่างย่อมมีดีและไม่ดีปะปนกันไป แต่มันขึ้นอยู่ที่ว่า การที่เราจะมีความรักนั้นย่อม ต้องเข้าใจกันและกัน แคร์กันและกัน ถามไถ่กัน อย่าเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง มีอะไรก็นึกถึงวันที่เราได้เรียนรู้กันมา อย่าปล่อยให้อารมณ์เพียงชั่วไม่กี่นาทีมาเป็นตัวชี้วัด และเอาความรู้สึกตัวเองมาเป็นตัวนำ อย่างที่บอก ความรักมันให้สุขและทุกข์ในเวลาเดียวกัน แต่คนเราจะเลือกแบบไหนแล้วมีความสุข คนเราเลือกสุขมากกว่าทุกข์ บางคนเลือกทุกข์แล้วสุขใจ อย่างที่บอกความคิดคนเรานั้นไม่มีใครสามารถคิดแทนใครได้นอกจากตัวเราเอง อย่าเอาความคิดคนอื่นมาเป็นตัวแปร แต่เอาความคิดตัวเองมาเป็นชี้นำ รักในสิ่งที่เป็น อย่ารักในสิ่งที่เราอยากให้เขาเป็น แล้วสุดท้าย มันก็ เจ็บแต่จบ (อ๊อฟ ปองศักดิ์) ไปฟังดูนะ...อิอิ ทุกคนย่อมมีสิทธิ์เลือก แล้วคุณล่ะจะเลือกแบบไหน ขอบคุณนะคับที่เข้ามาอ่าน