ทุกวันนี้การโดยสารรถไฟฟ้า หรือรถไฟใต้ดิน แทบจะเป็นปกติสำหรับทุกคนที่ใช้ชีวิตในเมืองหรือ ปริมณฑลที่มีรถไฟฟ้าไปถึง ก็ไม่แปลกที่ช่วงเช้าหรือช่วงเย็นหลังเลิกงานคนจะใช้บริการเยอะมากกกกกก เราเองก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่ที่เห็นมาบ่อยมากๆเลยคือ ช่วงเวลาขึ้นที่สถานีต้นทาง หรือสถานีที่มีคนขึ้นลงจำนวนมาก แน่นอนแหละผู้โดยสายจะต้องต่อแถวยาวๆ ยืนรอกันหลังเส้น  แต่พอประตูเปิดเท่านั้นแหละ โอ้โห!!!!!! หน้าแถวแทบจะเดินเข้าไม่ได้จ้าาาาา เพราะอีคนกลางแถวและท้ายแถวเบียดตัวแย่งเดินเข้ากันสุดฤทธิ์ งี้จะยืนต่อแถวกันไปทำไมวะ รู้ว่าอยากนั่ง แต่มารยาทก็ควรมี หลายคนเข้าไปนั่งปุ๊บเหมือนมีสวิทซ์ on-off หลับเลยจ้า เหมือนอดนอนมา 48 ช.ม. ร่างกายฝืนต่อไม่ไหวแล้วงั้นอะ คนพวกนั้นคือในใจเค้าคิดอะไรอยู่

อ่ออีกอย่าง ไม่พูดเรื่องผู้ชายไม่ลุกให้ผู้หญิงนั่งนะ เพราะมันมองได้หลายมุม อย่างเรามองว่าสิทธิ์ของเค้า เค้าก็เมื่อยเป็น แต่การที่ไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชายไม่ลุกให้เด็ก คนท้อง หรือคนมีอายุนั่งนี่คือยังไงอะ อย่างเราเคยพาลูกใช้บริการอยู่บ้าง มีครั้งนึงเป็นการขึ้นค่อนข้างไกล จากสายสีม่วง มาต่อสายน้ำเงิน แล้วขึ้นบีทีเอส ก็มีการเดินค่อนข้างไกลอยู่ พอขึ้นไปรถไฟฟ้าบีทีเอส คนไม่ได้เยอะหรือแน่นเลยนะ เรายืนกับลูกเรา (4ขวบ) ยืนอยู่หลายสถานี จนลูกเราถามว่า แม่นั่งกับพื้นได้มั๊ย ปวดขา ..... เลยมีพี่ผู้หญิงใจดีที่ยืนใกล้ๆกันหันไปหาคนที่นั่งอยู่ว่าลุกให้เด็กนั่งได้มั๊ยคะ ลูกเราถึงได้นั่ง!!!! จะบอกว่าไม่เห็นเรากับลูกก็ไม่น่าใช่เพราะเราก็คุยนั่นนี่กับลูกเรา อีกอย่าง คนไม่ได้เยอะจนแออัด.