คนในบ้านตอนนี้เหมือนมารในชีวิตอ่ะค่ะ เราจะทำอะไรไม่ได้เลยต้องทำอย่างที่เขาอยากให้ทำ เรียนในสิ่งที่เขาสั่ง ถึงเขาจะมีตัวเลือกให้ว่า จะเรียนสาขาอะไรแต่สาขาที่มีนั้นก็มีแค่บัญชี ตลาด คอม และท่องเที่ยว มันมีทางเลือกให้แค่นี้ เราเลือกไม่ได้เลยตัดสินใจเรียนบัญชี​ซึ่งมันยากมากๆ สิ่งที่เราอยากเรียนเอาจริงๆเลยเราอยากเรียนร้องเพลงเรียนเต้นอะไรที่เกี่ยวกะดนตรี ป้าคนนึงเขาก็บอกว่ามีที่นึงเขาสอนนะ แต่ที่บ้านเขาขัดขวางทุกทางเลยค่ะเขาไม่ให้ สิ่งที่เขาอยากให้เป็นคือนักทำบัญชี​ค่ะ จะได้มาทำบัญชี​ให้ที่บ้านได้ช่วยงานได้ แล้วถามว่าเราถนัดหรอ? เราไม่ถนัดเลย เราไม่ชอบแต่จะให้เรียนสายสามัญก็ไม่รู้จะเรียนสายอะไร เอาตรงๆตอนนั้นคือมันคิดไรมากไม่ได้เลย ที่บ้านมักจะมายุ่งวุ่นวายมากเกินไปถึงขั้นเล่น​โทรศัพท์​มากไปก็ยึดโทรศัพท์ บางทีก็ดูโทรศัพท์ เวลาอยากอยู่คนเดียวก็จะอยู่แต่ในห้องแต่ก็ต้องโดนก่อกวนโดยคนในบ้าน เดินเข้ามาตามให้ออกข้างนอก และก็บ่นๆ ทุกคนจะบอกว่า รำคาญเราที่เราไม่ได้ดั่งใจเขา ทำให้เราคิดขึ้นมาว่า รำคาญเรามากขนาดนั้นเลยหรอ เราไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอ เราร้องไห้บ่อยมากๆ เราอึดอัด จนบางทีถึงขั้นคิดจะฆ่าตัวตายเลยด้วยซ้ำแต่ก็ไม่ทำ เพราะกลัวทรมาณ เราคิดนะว่าถ้าตายเราคงจะมีความสุขมากกว่านี้ เอาตรงๆตอนนี้เราเกลียดบ้าน เกลียดความยุ่งวุ่นวายของเขา เราไม่ได้เกลียดเขาเรารักเขา แต่เเค่เกลียดในสิ่งที่เขาพยายามทำ เขาบอกเขาเข้าใจในสิ่งที่เราเป็น เขาเข้าใจในสิ่งที่เราใฝ่ฝัน แต่เขาบอกให้เราคิดดูว่าสิ่งที่เราอยากเป็นน่ะเราจะได้เป็นจริงๆรึป่าวเพราะฉะนั้นให้สิ่งที่เราอยากเป็นน่ะเป็นอาชีพสำรองไว้เถอะเรียนที่เขาให้เรียนน่ะดีแล้วมันดีกว่า เราอยากถามเขากลับนะถ้าเราไม่พยายามวิ่งตามความฝันตัวเอง เราจะรู้หรอว่าได้มั้ย ถ้าวันนึงมันไม่ได้จริงๆ เรายอมที่จะเป็นในสิ่งนั้น ตอนนี้เราไม่ขออะไรมาก เราจะยอมทุกอย่างขอให้ได้ทำตามฝันตัวเองบ้างเถอะ

ปล.ถ้าเขามาอ่านก็อยากให้รู้ว่าโครตอึดอัดเลยค่ะ ขอทำตามฝันตัวเองได้มั้ย ไม่ได้ขออะไรมากมายเลย